เสียงกระดูกลั่นแตกดังไปทั่วร่างของหนิงจื้อ ขณะที่เขาจ้องแผ่นหลังของเฉินผิงเขม็ง
เฉินผิงหันกลับมาและเห็นร่างของหนิงจื้อที่แหลกเหลวอยู่บนพื้นราวกับกองโคลน ไม่นานหลังจากนั้น ร่างกายของเขาก็สร้างตัวเองขึ้นมาใหม่และกลับยืนตรงขึ้นมาอีกที
พอยืนขึ้นมาได้ รอยช้ำบนใบหน้าหนิงจื้อก็พลันหายไปด้วย
แสงสีดำปะทุออกมาจากร่างกายของหนิงจื้อราวกับเขาส่องแสงออกมาจากภายใน
“ฉันจะฆ่าแก!” หนิงจื้อคำรามออกมาขณะที่หยดเลือดสีดำขลับจะพุ่งออกมาจากหว่างคิ้ว
เขาจับและจัดการกับเลือดนั้นด้วยมือเขาเอง หยดเลือดที่คล้ายหมึกดำก็ลุกไหม้ติดไฟขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์
ร่างของหนิงจื้อตอนนี้เหมือนถูกย่างสดอยู่ท่ามกลางเปลวเพลิง
ทุกตารางนิ้วของผิวเขาเริ่มเหี่ยวเฉาและกลายเป็นสีดำราวกับหมึก ผิวสีเข้มของเขาส่องประกายประหลาดออกมาภายใต้เปลวเพลิงนั้น
ถ่านที่คุไฟอยู่เผยให้เห็นความเงาวับของโลหะบริสุทธิ์ที่อยู่ทั่วร่างของหนิงจื้อ ขณะที่ความเยือกเย็นอันน่าสะพรึงกลัวผุดออกมาจากตัวเขา
เฉินผิงยิ้มเยาะเมื่อได้เห็นร่างกายดำคล้ำของหนิงจื้อ “อย่างนั้นมันสุกมากไปหรือเปล่าน่ะ ผมไม่รู้เลยนะว่าพ่อคุณจะสอนทำอาหารมาได้แย่ขนาดนี้”
หนิงจื้อโมโหหนักเมื่อได้ยินเฉินผิงพูดอย่างนั้น “ฉันจะกระชากลิ้นแกออกมา!” เขาเดือดดาล ดวงตาเบิกกว้างและจ้องเฉินผิงตาไม่กะพริบเลย
หนิงจื้อพุ่งเข้ามาหาเฉินผิงและโยนหมัดที่แสนดุดันใส่เขา
เฉินผิงยืดตัวขึ้นรับความท้าทายนี้ ร่างกายของเขาหายลับไปในลำแสงสีทองก่อนที่ชั้นเกล็ดจะเริ่มผนึกตัวเข้ากับผิวเขา
เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!
นักสู้ทั้งสองเปิดการโจมตีเข้าใส่กันด้วยความแข็งแกร่งที่เทียบเท่าการโจมตีครั้งแรกที่ทำเมื่อครู่นี้
ทุกๆ การโจมตีทำให้เกิดเสียงดังเหมือนโลหะปะทะกันตลอดเวลา
ประกายไฟปลิวว่อนไปทั่วทุกทิศทางราวกับแสงประกายฟ้าแลบซ้ำๆ
เงาร่างทั้งสองที่มีสีดำและสีทองพันกันอยู่ในอากาศ พลังลมปราณที่น่าพรั่นพรึงแผ่กระจายไปทั่วทุกทิศทาง
ไม่มีโครงสร้างอาคารไหนในพื้นที่นี้ที่ยังหลงเหลืออยู่ยกเว้นหอคอยสะกดมารซึ่งยังคงตั้งตระหง่านอยู่เช่นนั้น
ตูม!
หนิงจื้อและเฉินผิงต่างแลกหมัดใส่กันในคราวเดียว กำปั้นหนิงจื้อปะทะเข้ากับหน้าอกเฉินผิงอย่างรุนแรงทำให้เกิดเสียงดังราวกับเสียงยิงปืนใหญ่ ความรุนแรงอันมหาศาลของคลื่นพลังลมปราณระเบิดออกมาและทำให้ร่างของเฉินผิงสั่นเทา
การฝึกวิชาสามารถเพิ่มพูนพลังได้ แต่การต่อสู้กันจริงๆ เท่านั้นที่จะช่วยพัฒนาเทคนิคการต่อสู้และการควบคุมพลังได้
ตูม!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...