หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1142

แม้ไม่รู้ว่าหลัวเสียงกับเฉินผิงแค้นเคืองอะไรกัน แต่หนิงจื้อก็คิดว่าหลัวเสียงขัดแย้งกับเฉินผิงมาก่อน เพราะหลัวเสียงเคยคิดว่าหนิงจื้อเป็นเฉินผิงเมื่อตอนที่เจอกันครั้งแรก

หนิงจื้อนั้นไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร หลัวเสียงไม่ได้มีความแค้นอะไรกับเฉินผิง แต่เขาอยากดวลกับเฉินผิงเพื่อสนองอัตตาของตัวเองเท่านั้น

หนิงจื้อรีบวางกาแฟลงและยืนขึ้นมาเมื่อหลัวเสียงเข้ามาในห้องโถง

“คุณหลัว!” หนิงจื้อเรียกเขาด้วยความสุภาพ

“คุณหนิง เป็นเกียรติจริงๆ ที่คุณมาเยี่ยมบ้านที่ต่ำต้อยของผมเช่นนี้ อ้าว นี่คุณบาดเจ็บมาด้วยหรอกเหรอ!”

หลัวเสียงเย้ยหยันหนิงจื้อขณะที่พูดต่อว่า “ในที่รกร้างอย่างซีฉวนซื่อเช่นนั้น ใครกันที่กล้าแตะต้องคุณนะ? คุณหนิง”

หนิงจื้อไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดหลัวเสียง เพราะเขามาที่บ้านหลัวเสียงเพื่อต้องการความช่วยเหลือ

“คุณกำลังตามล่าเฉินผิงอยู่ไม่ใช่เหรอ? คุณหลัว” หนิงจื้อกล่าวด้วยน้ำเสียงยินดี “ผมมาที่นี่วันนี้เพื่อแจ้งความเคลื่อนไหวของเขาให้คุณทราบ”

“อ้อเหรอ? งั้นที่คุณเจ็บนี่ก็เพราะเฉินผิงสินะ ใช่ไหม? ผมเกรงว่าจะทำให้คุณผิดหวังแล้วล่ะ เพราะผมไม่ได้มีความแค้นอะไรกับเฉินผิงเลย ข่าวการเคลื่อนไหวของเฉินผิงที่คุณนำมาให้นั้นไร้ประโยชน์กับผม และผมคงไม่ไปสู้กับเฉินผิงเพราะเห็นแก่คุณหรอกนะ”

หลัวเสียงโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้หนิงจื้อขณะที่เขาพูดทรมานใจคนฟังต่อไป “ทำไมไม่กลับบ้านไปหากำลังเสริมเพื่อแก้แค้นเอาเองล่ะ?”

ท่าทีของหนิงจื้อแข็งทื่อไปก่อนที่เขาจะสงบสติอารมณ์อย่างรวดเร็ว “ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือจากคุณในการต่อสู้กับเฉินผิงในวันนี้ คุณหลัวเสียง ผมมีความลับจะบอกคุณ ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ดีสำหรับตระกูลหลัวของคุณเอง”

หลัวเสียงหรี่ตาขณะที่จ้องหนิงจื้อเขม็ง “นี่คุณจะบอกความลับของหอคอยที่อยู่ในคฤหาสน์ตระกูลกู่ใช่ไหม?”

หนิงจื้อผงะ “คุณรู้ได้ยังไง?” เขาโพล่งออกมา

หลัวเสียงคำรามเสียงหัวเราะออกมาใส่หน้าหนิงจื้อ “ฮ่า! ตอนแรกผมไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้ผมมั่นใจแล้วล่ะ หอคอยในคฤหาสน์ตระกูลกู่มีความลับจริงๆ ด้วย”