หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1143

หลัวเสียงไม่ใช่คนโง่ เขารู้ว่าหนิงจื้อบอกเขาทุกอย่างเพราะต้องการให้เขาจัดการกับเฉินผิง

ในเมื่อเฉินผิงทำร้ายหนิงจื้อได้ เขาก็ต้องแข็งแกร่งมากๆ หลัวเสียงไม่ได้โง่ถึงขนาดจะไปยั่วโมโหคนที่แข็งแกร่งขนาดเฉินผิง หรือไปทำให้เฉินผิงกลายมาเป็นศัตรูกับตระกูลหลัวได้

กระนั้น หลัวเสียงก็สนใจอยากจะสู้กับเฉินผิงในสนามประลอง

หนิงจื้อตะลึงงัน เขาคิดว่าการบอกความลับของหอคอยสะกดมารให้หลัวเสียงฟังแล้วหลัวเสียงจะช่วยเขาจัดการกับเฉินผิง

กลายเป็นว่าเขาสรุปเอาเองด้วยความไร้เดียงสามากเกินไป

แต่ทว่า วินาทีต่อมา หนิงจื้อก็พ่นลมหายใจเยาะเย้ยก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากบ้าน

“ในเมื่อคุณไม่จัดการอะไรกับเฉินผิง ผมก็จะไปหาคนอื่นมารับงานนี้เอง ผมเชื่อว่ายังมีคนอีกมากมายที่อยากได้สมบัติของวิเศษที่เฉินผิงครอบครองอยู่ อย่างเช่น แก่นมังกร แหวนเก็บของ และกระบี่พิฆาตมังกร โดยเฉพาะแก่นมังกรในตัวเขา ซึ่งมันผนึกกำลังกันระหว่างแก่นมังกรทั้งสองจนกลายมาเป็นพลังมังกร” หนิงจื้อพูดขณะเดินออกไป

“เดี๋ยวนะ!” หลัวเสียงเรียกหนิงจื้อกลับมา

“มีอะไรอีกเหรอ? คุณหลัว” หนิงจื้อหันมาถาม

“สมบัติทั้งหมดที่คุณพูดมานั่น เฉินผิงครอบครองไว้คนเดียวเลยเหรอ? แล้วคุณยังบอกว่าเขามีแก่นมังกรสองอันที่ควบรวมกันเป็นพลังมังกรด้วย มันจริงเหรอ?” หลัวเสียงถามหนิงจื้อด้วยความสงสัยอย่างมาก

หนิงจื้อพยักหน้าและตอบกลับอย่างหนักแน่น “ใช่สิ ถ้าคุณไม่เชื่อผมนะ คุณหลัว คุณก็ไปหาวิดีโอที่เฉินผิงต่อสู้ในสภายุทธจักรดูเอาเองก็แล้วกัน คุณจะได้เห็นของเหล่านั้นที่ผมพูดถึงอยู่ในวิดีโอ”

หลัวเสียงมองหนิงจื้อพักหนึ่งก่อนจะพูดว่า “ก็ได้ ในเมื่อเฉินผิงยังอยู่ในซีฉวนซื่อ เขาก็ลืมไปได้เลยว่าจะได้จากที่นี่ไปได้ในสภาพดี”

หลังจากนั้น หลัวเสียงก็เรียกหลัวจิ่วมาในห้องและสั่งว่า “นำคนไปที่คฤหาสน์ตระกูลกู่ในซีฉวนซื่อและคอยดูแลหอคอยนั้นไว้ให้ดีเดี๋ยวนี้เลย ห้ามให้ใครเข้าไปเพราะต่อไปนี้ที่นั่นกลายเป็นดินแดนของตระกูลหลัวแล้ว แล้วถ้าพวกนายเจอเฉินผิง ก็อย่าเผชิญหน้ากับเขา ฉันจะรีบไปที่นั่นเร็วๆ นี้”

หลัวเสียงเป็นห่วงหลัวจิ่วจะต่อสู้ได้ไม่ดีนักเมื่อเจอกับเฉินผิง ซึ่งนั่นจะเป็นการเตือนเฉินผิงให้รู้ถึงแผนการและทำให้เขาหนีไป ถ้าเฉินผิงหนีไปได้ มันก็คงจะยากในการไล่ล่าเขาอีกครั้ง

หนิงจื้อเย้ยหยันอยู่ในใจว่า เฉินผิง ฉันจะไม่ปล่อยให้แกมีของที่ฉันไม่มี ฉันจะทำให้ทุกคนตั้งตัวเป็นศัตรูกับแก…

แต่ทว่า มันก็เป็นแค่เพียงตำนานเท่านั้น อีกอย่าง การเพิ่มพลังด้วยแก่นมังกรนั้นไม่ได้มีนัยสำคัญอะไร ประโยชน์ที่จะได้รับจากแก่นมังกรนั้นไม่ได้ดีมากนักเมื่อเทียบกับแก่นอสูร

ดังนั้น จึงไม่มีใครยินดีรับความเสี่ยงที่ไม่คุ้มค่าด้วยการไปแตะต้องแก่นมังกรเหล่านั้นเลย

นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเมื่อก่อนนี้กั๋วเว่ยจึงไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนักกับแก่นมังกรในตัวเฉินผิง

ตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่าการผนึกกำลังกันของแก่นมังกรทั้งสองสามารถทำให้เกิดพลังมังกรได้ หลายคนก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาทันที

กระนั้น สาธารณชนก็ไม่ได้รับรู้เลยว่า ถึงแม้พวกเขาจะสามารถกลืนกินแก่นมังกรและจัดการให้มันผนึกกำลังกันได้แล้วก็ตาม พลังมังกรก็ยังไม่สามารถใช้งานได้ แก่นมังกรเหล่านั้นจะทำงานอย่างเต็มศักยภาพได้ก็ต่อเมื่ออยู่ในร่างเฉินผิงเท่านั้น

ทันใดนั้น ผู้คนในโลกศิลปะการต่อสู้จำนวนมากจึงเริ่มสนใจเฉินผิง โดยการค้นหาที่อยู่ของเฉินผิงว่าเขาอยู่แถวไหน ขณะที่พวกเขาวางแผนจะฉกฉวยแก่นมังกรในร่างกายเฉินผิงมาเป็นของตัวเอง

ในเวลานั้น เฉินผิงยังคงตั้งใจฝึกฝนอยู่ในหอคอยสะกดมาร โดยไม่สนใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในสภายุทธจักร