หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1144

ขณะนั้นเอง มีคนสองสามคนเข้าไปใกล้คฤหาสน์ตระกูลกู่ที่ถูกทิ้งร้างและราบเป็นหน้ากลองอย่างรวดเร็ว

พวกเขาไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นหลัวจิ่วจากตระกูลหลัวและคนของเขา เพราะพวกเขาได้รับคำสั่งให้มาตรวจดูสถานการณ์ที่นี่

หลัวจิ่วคิดว่าเขามาผิดที่เมื่อเขาเห็นว่าคฤหาสน์ตระกูลกู่นั้นว่างเปล่าไปอย่างสิ้นเชิง

ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นเค้าร่างของหอคอยสะกดมารอยู่ไกลๆ หลัวจิ่วคงจำสถานที่นี้ไม่ได้เลย

เมื่อวานนี้ทุกอย่างยังดูดีอยู่เลยเพราะมีการก่อสร้างดำเนินการอยู่ที่นั่น

วันนี้กลับไม่มีอะไรเหลือเลยในพื้นที่แห่งนี้เลย แม้แต่เศษขยะสักชิ้นก็ไม่มี จะมีเหลือก็แค่เพียงเศษฝุ่นหนาเตอะบนพื้นเท่านั้นเอง

หลัวจิ่วพาคนเข้าไปในบริเวณใกล้ๆ คฤหาสน์ตระกูลกู่ นาทีที่พวกเขาก้าวข้ามเขตแดนเข้าเข้าไป เฉินผิงที่กำลังฝึกฝนอยู่ภายในหอคอยสะกดมารก็ลืมตาขึ้นมาทันที

เฉินผิงสร้างวงแหวนอาคมเอาไว้รอบๆ คฤหาสน์ก่อนที่เขาจะเริ่มฝึก ดังนั้นเขาจึงสัมผัสได้ในเสี้ยววินาทีว่ามีผู้บุกรุกเข้ามาภายใน

ไม่อย่างนั้นมันคงจะอันตรายมาก หากมีใครพยายามเข้ามาลอบทำร้ายเขาระหว่างการฝึกฝน

เฉินผิงปล่อยปราณสัมผัสออกไป และตรวจจับเจอหลัวจิ่วกับสมัครพรรคพวกที่กำลังรุกคืบเข้ามาที่หอคอยสะกดมาร

ทั้งกลุ่มนั้นมีกันอยู่ห้าคน และทุกคนต่างก็เป็นปรมาจารย์ยุทธ์ทั้งสิ้น

ท่ามกลางคนเหล่านั้น หลัวจิ่วนั้นเป็นคนเดียวที่อยู่ใกล้ความเป็นปรมาจารย์ขั้นสูงสุด

“คนพวกนี้เป็นใครกันนะ?” เฉินผิงขมวดคิ้วขณะที่งุนงงกับการบุกรุกอย่างกะทันหันของเหล่าคนแปลกหน้า

เขาสัมผัสได้ว่า หลัวจิ่วและพวกไม่ใช่คนของตระกูลหนิง อีกอย่าง หนิงจื้อคงไม่สามารถรวมสมัครพรรคพวกมาจากจิงตูได้เร็วขนาดนี้

ไม่ต้องพูดถึงว่า หนิงจื้อที่เป็นถึงปรมาจารย์ขั้นสูงสุดแล้วยังสู้เฉินผิงไม่ได้ ดังนั้นเขาจะพาพรรคพวกที่อ่อนแอกว่าแบบนี้มาทรมานกับความตายที่เลี่ยงไม่ได้ไปทำไม?

เฉินผิงค่อยๆ ลุกขึ้นและเดินออกไปจากหอคอย

ระหว่างนั้น หลัวจิ่วกับคนของเขาก็เข้ามาใกล้หอคอยสะกดมารมากขึ้น

“คุณหลัวจิ่ว ทำไมคฤหาสน์ตระกูลกู่ถึงอยู่ในสภาพนี้? ผมว่าผงบนพื้นนี่น่าจะเป็นอาคารที่เคยตั้งตระหง่านอยู่ที่นี่ โครงสร้างคงพังทลายลงมาเพราะพลังลมปราณเป็นแน่”

เฉินผิงส่ายหน้า “ผมไม่ได้เป็นสมาชิกตระกูลกู่หรอกนะ ไม่ว่ายังไงที่นี่ก็ไม่ได้เป็นของตระกูลกู่อีกแล้ว คุณควรจะรีบออกไปจากที่นี่…”

“แกนี่มันโอหังนักนะ ไม่มีใครกล้าปฏิเสธที่จะให้สิ่งที่เราอยากได้หรอก!” คนของตระกูลหลัวคนหนึ่งตะคอกใส่เฉินผิงอย่างเดือดดาล

เฉินผิงชำเลืองมองคนที่เพิ่งพูดออกมาอย่างเย็นชา “ผมบอกแล้วไง ว่าที่นี่เป็นดินแดนของผมแล้ว ดังนั้นผมไม่สนหรอกว่าคุณจะเป็นคนตระกูลหลัวหรือเปล่า ออกไปซะเถอะถ้าไม่อยากตาย…”

“แก…”

ลูกน้องตระกูลหลัวสองสามคนหงุดหงิดมาก และต้องการจะโจมตีเฉินผิงแต่หลัวจิ่วห้ามไว้ก่อน

คนอื่นอาจไม่รู้ แต่หลัวจิ่วรู้ได้ในทันทีว่าพวกเขาเจอกับเฉินผิงเข้าให้แล้ว พวกเขาจะต้องพ่ายแพ้แน่หากมีการต่อสู้กันเกิดขึ้น

“เราเป็นสมาชิกของตระกูลหลัวจากโม่เป่ย นายของเราชื่อคุณหลัวเสียง เขาเป็นนักสู้ลำดับที่ห้าในตารางอันดับเสรี ผมหวังว่าคุณ…”

หลัวจิ่วต้องการขู่เฉินผิงด้วยชื่อเสียงของหลัวเสียง แต่ทว่าก่อนที่เขาจะพูดจบ เฉินผิงก็แทรกว่า “ผมบอกแล้วไง ว่าที่นี่เป็นดินแดนของผมแล้ว ดังนั้นผมไม่สนหรอกว่าคุณจะเป็นคนตระกูลหลัวหรือเปล่า ออกไปซะเถอะถ้าไม่อยากตาย…”