หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1145

“ให้ตายเหอะ! แกนี่อยากตายมากเลยสินะ”

ลูกน้องของตระกูลหลัวที่พูดออกมาเป็นคนแรกนั้นกำหมัดแน่น

เพี้ยะ!

ทันทีที่คำนั้นหลุดออกจากปาก เงาหนึ่งก็แวบเข้ามาตรงหน้าเขาและเขาก็ลอยกระเด็นไปข้างหลังในวินาทีต่อมา

การทำร้ายนั้นส่งให้ลูกน้องตระกูลหลัวกระเด็นไปข้างหลังจนกระแทกเข้ากับพื้นอย่างรุนแรง ส่งผลให้เขากระอักเลือดออกมาทันที

คนอื่นต่างแตกตื่นตกใจเมื่อได้เห็นอย่างนั้น โดยเฉพาะลูกน้องตระกูลหลัวที่พูดจาไม่ดีก่อนหน้านี้ ใบหน้าของพวกเขาซีดเผือดและพวกเขาก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีกเลยหลังจากนั้น

พวกเขาคิดว่าเฉินผิงจะต้องมีความสามารถไม่ธรรมดาแน่ๆ ถึงได้ส่งปรมาจารย์ยุทธ์ให้ลอยออกไปด้วยการเคลื่อนไหวเพียงแค่ครั้งเดียว

“เฉินผิง คุณจงใจจะทำให้ตระกูลหลัวเป็นศัตรูของคุณจริงๆ ใช่ไหม?” หลัวจิ่วถามทั้งที่ขมวดคิ้วอยู่หลังจากเห็นเฉินผิงโจมตีโดยไม่ส่งสัญญาณเตือนใด

เฉินผิงอึ้งไปพักหนึ่ง “คุณรู้จักผมเหรอ?”

หลัวจิ่วรู้ทันทีว่าเขาพลั้งปากพูดออกไปแล้ว เขารีบยิ้มและพูดว่า “ชื่อคุณเป็นที่พูดถึงไปทั่วสภายุทธจักร ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่ผมจะไม่รู้จักคุณ จริงๆ แล้วคุณหลัวเสียงก็หวังกับคุณไว้สูงมาก พวกคนจากสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้เป็นแค่พวกฉกฉวยชื่อเสียง ทั้งที่ไม่มีความสามารถอะไรเลยก็เท่านั้น”

เฉินผิงจ้องหน้าหลัวจิ่วอย่างไม่แยแส เขาไม่สะทกสะท้านกับคำพูดของอีกฝ่ายเลย

ชายคนนี้ทำเป็นไม่รู้จักฉันในตอนแรก และตอนนี้เขาเปิดโปงที่ตัวเองโกหกโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาคงมีเจตนาร้ายแน่ๆ

“ผมไม่สนว่าคุณจะจำผมได้หรือไม่ ผมขอแนะนำให้พวกคุณออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นอย่าโทษผมแล้วกันสำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป”

เฉินผิงไม่สนใจจะรู้จักกับหลัวจิ่ว

เมื่อเห็นท่าทีของเฉินผิง หลัวจิ่วไม่มีทางเลือกใดนอกจากพยักหน้าซ้ำๆ “เอาล่ะ ในเมื่อเป็นเขตแดนของคุณ เราก็จะไม่รบกวนคุณอีก เราจะออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”

หลัวจิ่วรีบพาคนของเขาออกไปจากคฤหาสน์ทันที