หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1145

“ให้ตายเหอะ! แกนี่อยากตายมากเลยสินะ”

ลูกน้องของตระกูลหลัวที่พูดออกมาเป็นคนแรกนั้นกำหมัดแน่น

เพี้ยะ!

ทันทีที่คำนั้นหลุดออกจากปาก เงาหนึ่งก็แวบเข้ามาตรงหน้าเขาและเขาก็ลอยกระเด็นไปข้างหลังในวินาทีต่อมา

การทำร้ายนั้นส่งให้ลูกน้องตระกูลหลัวกระเด็นไปข้างหลังจนกระแทกเข้ากับพื้นอย่างรุนแรง ส่งผลให้เขากระอักเลือดออกมาทันที

คนอื่นต่างแตกตื่นตกใจเมื่อได้เห็นอย่างนั้น โดยเฉพาะลูกน้องตระกูลหลัวที่พูดจาไม่ดีก่อนหน้านี้ ใบหน้าของพวกเขาซีดเผือดและพวกเขาก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีกเลยหลังจากนั้น

พวกเขาคิดว่าเฉินผิงจะต้องมีความสามารถไม่ธรรมดาแน่ๆ ถึงได้ส่งปรมาจารย์ยุทธ์ให้ลอยออกไปด้วยการเคลื่อนไหวเพียงแค่ครั้งเดียว

“เฉินผิง คุณจงใจจะทำให้ตระกูลหลัวเป็นศัตรูของคุณจริงๆ ใช่ไหม?” หลัวจิ่วถามทั้งที่ขมวดคิ้วอยู่หลังจากเห็นเฉินผิงโจมตีโดยไม่ส่งสัญญาณเตือนใด

เฉินผิงอึ้งไปพักหนึ่ง “คุณรู้จักผมเหรอ?”

หลัวจิ่วรู้ทันทีว่าเขาพลั้งปากพูดออกไปแล้ว เขารีบยิ้มและพูดว่า “ชื่อคุณเป็นที่พูดถึงไปทั่วสภายุทธจักร ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่ผมจะไม่รู้จักคุณ จริงๆ แล้วคุณหลัวเสียงก็หวังกับคุณไว้สูงมาก พวกคนจากสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้เป็นแค่พวกฉกฉวยชื่อเสียง ทั้งที่ไม่มีความสามารถอะไรเลยก็เท่านั้น”

เฉินผิงจ้องหน้าหลัวจิ่วอย่างไม่แยแส เขาไม่สะทกสะท้านกับคำพูดของอีกฝ่ายเลย

ชายคนนี้ทำเป็นไม่รู้จักฉันในตอนแรก และตอนนี้เขาเปิดโปงที่ตัวเองโกหกโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาคงมีเจตนาร้ายแน่ๆ

“ผมไม่สนว่าคุณจะจำผมได้หรือไม่ ผมขอแนะนำให้พวกคุณออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นอย่าโทษผมแล้วกันสำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป”

เฉินผิงไม่สนใจจะรู้จักกับหลัวจิ่ว

เมื่อเห็นท่าทีของเฉินผิง หลัวจิ่วไม่มีทางเลือกใดนอกจากพยักหน้าซ้ำๆ “เอาล่ะ ในเมื่อเป็นเขตแดนของคุณ เราก็จะไม่รบกวนคุณอีก เราจะออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”

หลัวจิ่วรีบพาคนของเขาออกไปจากคฤหาสน์ทันที

หลัวจิ่วเหลือบมองเขาและตอบว่า “เฉินผิงเป็นคนสังหารผู้อำนวยการสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ในจิงตูที่ชื่อกั๋วเว่ย ซึ่งเขาเป็นปรมาจารย์ยุทธ์ระดับสูงสุด หนิงจื้อที่มาจากตระกูลหนิงคนนั้นก็ยังบาดเจ็บเพราะเฉินผิง ถามหน่อยสิ มีใครไหมในสองคนนี้ที่แข็งแกร่งน้อยกว่าเรา? ถ้าเราท้าเขาสู้ เราก็ตายอยู่ที่นี่แหละ แล้วก่อนที่เราจะออกมาจากโม่เป่ย คุณหลัวเสียงก็บอกไว้แล้วว่าอย่ายั่วโมโหเฉินผิง เราต้องหาทางทำให้เขาอยู่ที่นี่ไปก่อนให้ได้”

ลูกน้องคนนั้นเข้าใจแจ่มแจ้งก่อนจะพูดว่า “อ๋อ เฉินผิงนี่ก็น่าประทับใจเหมือนกันแฮะ…”

หลัวจิ่วดูนาฬิกา จากนั้นก็เบนสายตาไปมองหอคอยสะกดมารและเย้ยว่า ฉันล่ะอยากจะเห็นว่าแกจะหนีออกจากที่นี่ไปได้ยังไงตอนที่คุณหลัวเสียงมาถึง…

ภายในหอคอยสะกดมาร เฉินผิงจดจ่ออยู่กับการฝึกฝนของเขา

ด้วยพลังจิตตวิสุทธิที่ปลดปล่อยออกมาอย่างเข้มข้น พลังชี่ภายในหอคอยสะกดมารก็ถูกดึงเข้าไปในร่างของเฉินผิงอย่างรวดเร็ว

เนื่องจากพลานุภาพของพลังจิตตวิสุทธิ หอคอยทั้งหอก็สั่นสะท้านขึ้นมาเล็กน้อย ดูเหมือนว่ามันจะไม่สามารถรับมือกับการดูดกลืนพลังอย่างรวดเร็วของเฉินผิงได้

แววตาไม่อยากจะเชื่อพาดผ่านนัยน์ตาของหลัวจิ่ว ขณะที่เขามองหอคอยสะกดมารที่สั่นไหวมาจากภายนอก