“ไม่มีแผ่นดินไหว แล้วทำไมหอคอยสั่นอย่างนั้นนะ?” หลัวจิ่วถามขณะขมวดคิ้ว
“หรือจะเป็นเพราะเฉินผิงพยายามจะถล่มหอคอยลงมาครับ คุณหลัวจิ่ว?” ลูกน้องคนหนึ่งของตระกูลหลัวถาม
สีหน้าของหลัวจิ่วเปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้ยินคำนั้น
หลัวเสียงส่งฉันมาคุ้มกันหอคอย เขาคงตัดหัวฉันแน่ถ้าเฉินผิงถล่มมันทิ้ง!
“มาเถอะ! เข้าไปดูกัน!” หลัวจิ่วตะโกนขณะเดินนำคนของเขาเข้าไปยังหอคอยสะกดมารอีกครั้ง
เมื่อพวกเขาเข้าไปในรัศมีสิบกว่าเมตรจากหอคอยสะกดมาร ลูกน้องคนหนึ่งของตระกูลหลัวที่เดินอยู่ข้างหน้าก็กรีดร้องออกมาเสียงแหลม
สิ่งต่อมาที่พวกเขารู้ก็คือเมฆหมอกแห่งเจตจำนงสังหารได้ปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกเขา เมฆนั้นค่อยๆ เคลื่อนตัวมาปกคลุมหอคอยสะกดมาร
ขณะที่เมฆหมอกแห่งเจตจำนงสังหารเข้ามาล้อมลูกน้องของตระกูลหลัวที่กรีดร้องก่อนหน้านี้ ร่างกายเขาก็ระเบิดออกมาเป็นร้อยชิ้นต่อหน้าต่อตาทุกคน
มันเป็นภาพติดตาที่น่าสยดสยองจนบางคนถึงกับอาเจียนออกมาตรงนั้น
ท่าทางของหลัวจิ่วหม่นหมองขึ้นทันทีเมื่อเห็นอย่างนั้น
เขาไม่คิดว่าเฉินผิงจะสร้างวงแหวนกับดักสังหารเอาไว้รอบๆ หอคอยสะกดมาร
“แม่งเอ๊ย!” หลัวจิ่วสบถออกมาขณะที่เขาพาคนถอยออกไปและรอให้หลัวเสียงมาถึง
ไม่มีทางที่เขาจะกล้าลองเสี่ยงกับวงแหวนกับดักนั้นด้วยตัวเอง
ท้องฟ้าเบื้องบนนั้นมืดสนิทเมื่อหลัวเสียงมาถึงซีฉวนซื่อหลังจากผ่านไปห้าชั่วโมง
“คุณหลัวเสียง!”
หลัวจิ่วและคนของเขารีบวิ่งไปหาหลัวเสียงเมื่อเห็นว่าเขามาถึงแล้ว
“เฉินผิงอยู่ไหน?” หลัวเสียงถาม
“เฉินผิงอยู่ในหอคอยครับ คุณหลัวเสียง! เขาสร้างวงแหวนกับดักสังหารเอาไว้รอบๆ หอคอยสะกดมาร!” หลัวจิ่วตอบขณะที่ชี้ไปยังเศษซากที่หลงเหลือของลูกน้องตระกูลหลัวที่เพิ่งตายไปเมื่อครู่
บ้าเอ้ย… ฉันไม่คิดเลยว่าเฉินผิงจะสามารถสร้างวงแหวนกับดักสังหารได้! คนเหล่านี้อย่างน้อยก็เป็นถึงปรมาจารย์ยุทธ์ กับดักนี้จะต้องแข็งแกร่งมากถึงฆ่าเขาได้ง่ายๆ แม้แต่นักเวทย์ยังต้องใช้เวลานานกว่าจะเตรียมกับดักที่แข็งแกร่งเช่นนี้ได้ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเฉินผิงจะสร้างมันขึ้นมาได้ภายในไม่กี่ชั่วโมง!
เมฆแห่งเจตจำนงสังหารนี่มันแข็งแกร่งจริงๆ…
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...