หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1147

หลัวเสียงชะงักและจ้องมองเฉินผิงเมื่อได้ยินเช่นนั้น

ทั้งสองคนอยู่ห่างกันสิบกว่าเมตร แต่หลัวเสียงก็เข้าไปใกล้เขาไม่ได้เพราะมีวงแหวนกับดักสังหารกั้นกลางเอาไว้อยู่

ทั้งหลัวเสียงและเฉินผิงยืนนิ่งอยู่กับที่พร้อมทั้งกะเกณฑ์กันและกันอยู่ราวสิบนาที

หลัวเสียงยิ้มออกมาทันที “คุณนี่เก่งกาจนะทั้งที่ยังหนุ่มยังแน่นอยู่ ไม่แปลกใจเลยที่ผู้คนต่างก็บอกว่าคุณมีพลังเหนือกว่าผม...”

“ผมไม่รู้จักคุณ แล้วทำไมคุณถึงมาทำลายวงแหวนกับดักสังหารของผมอย่างนี้ล่ะ?” เฉินผิงถาม

“อ้อ คุณไม่จำเป็นต้องรู้จักผมหรอก แล้วผมก็ไม่คิดเลยว่าคนที่ดูธรรมดาๆ อย่างคุณเนี่ยจะสามารถสังหารกั๋วเว่ยได้…” หลัวเสียงกล่าวขณะเขาโยนลูกหมัดใส่วงแหวนกับดักสังหารไปอีกครั้งหนึ่ง

เพราะหมัดนั้นทรงพลังกว่าครั้งก่อน วงแหวนกับดักสังหารจึงเริ่มจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

หลัวเสียงนี่แข็งแกร่งกว่ากั๋วเว่ยด้วยซ้ำ ถึงฉันจะรอดพ้นโดยการเอาชนะหลัวเสียงไปได้ เขาก็ยังมีปรมาจารย์ยุทธ์อีกสองสามคนยืนอยู่ข้างหลัง จะจัดการพวกเขาทั้งหมดในคราวเดียวก็ไม่ต่างอะไรจากการฆ่าตัวตาย การหนีไปก็ดูเป็นไปไม่ได้เลย…

เฉินผิงขมวดคิ้วเมื่อนึกได้อย่างนั้น

บูม!

วงแหวนกับดักสังหารเริ่มจะสั่นสะเทือนขณะที่หลัวเสียงชกออกไปอีกครั้งหนึ่ง

เฉินผิงรู้ดีว่ามันแค่รอเวลาก่อนที่หลัวเสียงจะทำลายวงแหวนกับดักสังหารไปได้

จากนั้นเขาก็หันหลังเดินกลับเข้าไปในหอคอย แต่เสียงดังสนั่นจากหมัดนั้นก็ทำให้เขาไม่ได้ฝึกอย่างสงบอยู่ดี

เฉินผิงครุ่นคิดอย่างหนักขณะที่เขาจ้องหอคอยสะกดมาร

หอคอยสะกดมารนี้คือของวิเศษชิ้นหนึ่ง แต่ใครจะสร้างมันขึ้นมาได้ใหญ่โตขนาดนี้? ทั้งความสามารถที่มันเปลี่ยนขนาดได้ หรือมีกลไกอะไรทำงานอยู่ข้างใน บางทีหอคอยนี่อาจจะเป็นแค่ภาชนะที่บรรจุอย่างอื่นอยู่ก็เป็นได้…

ด้วยคิดเช่นนั้น เฉินผิงเริ่มค้นหาทุกชั้นในหอคอยสะกดมาร แต่เขาก็ไม่เจออะไรเลยในทุกๆ ชั้น

ขณะที่หลัวเสียงยังคงทุบทำลายวงแหวนกับดักสังหารต่อไป เฉินผิงก็รู้ว่ามันคงไม่อาจต้านทานไหวอีกแล้ว

ถ้าหลัวเสียงฝ่าวงแหวนเข้ามาได้ ฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหนี และเขาก็จะเข้าครอบครองหอคอยสะกดมาร!

ในเมื่อมันมีพลังวิญญาณอยู่ในหอคอยนี้ ฉันก็ต้องตรวจจับได้ว่ามันมาจากไหน และอาจจะได้รู้ความลับของกลไกหอคอยนี้ก็ได้!