หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1148

“หรือว่ามันจะเป็นข้อจำกัดอีกอย่างหนึ่งกันนะ?”

เมื่อนึกถึงประตูหน้าที่เปิดออกได้ยากมากขณะที่เขาถูกขังไว้ในหอคอยสะกดมาร เฉินผิงก็ชกประตูนั้นเข้าไปอีกที

สีหน้าของหลัวเสียงเปลี่ยนไปเมื่อเขาได้ยินเสียงกระแทกดังสนั่นออกมาถึงข้างนอก “เกิดบ้าอะไรขึ้นในนั้นวะ? ฟังดูเหมือนเขาจะฉีกที่นี่ออกเป็นชิ้นๆ อย่างนั้นแหละ!”

“พนันได้เลยว่าเฉินผิงกำลังพยายามทำลายหอคอยสะกดมารจากข้างในครับคุณหลัวเสียง! เขารู้ว่าเขาเก็บมันไว้ไม่ได้ เขาก็เลยไม่อยากให้เราได้มันไปเหมือนกัน!” หลัวจิ่วกล่าว

ไม่ ฉันต้องเข้าไปในนั้นและห้ามเขาไม่ให้ทำลายมัน!

ด้วยคิดเช่นนั้น หลัวเสียงก็เพิ่มความเร็วและพลังในการโจมตีวงแหวนเข้าไปอีก

ประตูทองแดงบานนั้นยังคงไม่เป็นอะไรเลยหลังจากโดนเฉินผิงต่อยไปหลายครั้งแล้ว

เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย? นี่ฉันต้องใช้หมัดเซิ่งกวงกับประตูนี้ด้วยหรือไง?

เฉินผิงคิดขณะที่ขมวดคิ้วจ้องมองกำปั้นตัวเอง

จากนั้นเขาก็รวบรวมพลังวิญญาณ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก และเตรียมจะชกประตูให้เปิดออกด้วยแรงกำลังของเขา

“หมัดเซิ่งกวง!”

กล้ามเนื้อของเฉินผิงขยายออก และเส้นเลือดก็ปูดโปนออกมาขณะที่เขากระแทกกำปั้นเข้าไปที่ประตู

เอี๊ยด!

ประตูเริ่มเปิดออกมาช้าๆ หลังจากปล่อยหมัดนั้นออกไป เฉินผิงปิติยินดีมาก

แสงจางๆ สาดส่องอยู่ภายในห้อง และออร่าแปลกๆ ก็ไหลออกมาจากประตูบานนั้น

เมื่อออร่าแผ่ออกมา เฉินผิงก็รีบก้าวเข้าประตูไป ตอนนี้เขาอยู่ในห้องห้องหนึ่งแล้ว

ห้องนั้นมืดมากจนเขารู้สึกเหมือนร่างกายลอยอยู่ในมิติที่แตกต่าง

สิ่งที่เฉินผิงเห็นมีเพียงแสงจางๆ กะพริบอยู่บางแห่งตรงหน้าเขา เขาจึงรีบเดินเข้าไปหามัน แต่นาทีต่อมา เขาก็ยืนอยู่ตรงหน้าหอคอยสะกดมารที่มีขนาดเล็กมาก มันสูงราวๆ ยี่สิบกว่าเซ็นติเมตรเท่านั้นเอง

แสงจางๆ ที่เขาเห็นนั้นมาจากอัญมณีที่อยู่บนยอดหอคอยขนาดเล็กนั้น

ฉันคิดถูก! นี่คือแก่นแท้ของหอคอยสะกดมาร! นี่แหละคือหอคอยสะกดมารที่แท้จริง!