หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1149

นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่มีคนเรียกฉันว่า บุตรแห่งมังกร... ฉันไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ามังกรสีทองที่อยู่ภายในร่างกายของฉันจะปรากฏตัวออกมาเมื่อไหร่ แล้วนับประสาอะไรกับการจะควบคุมมัน หรือว่าพ่อของฉันจะเป็นมังกรจริงๆ อย่างนั้นหรือ?

เฉินผิงจมอยู่ในความคิดของตนพร้อมด้วยสีหน้าที่แสดงความสับสน

ทันใดนั้นเอง ความคิดบ้าๆ ก็ผุดขึ้นมาในหัวของเขา

ย้อนกลับไปที่เกาะสะกดมังกร มังกรเพลิงได้คายเอาแก่นมังกรออกมาและมอบมันให้กับฉัน หรือนั่นจะเป็นเพราะว่าในตัวของฉันมีสายเลือดของมังกรไหลเวียนอยู่?

ด้วยความคิดนั่น เฉินผิงจึงเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย “ท่านครับ ช่วยบอกผมทีว่ามันหมายความว่ายังไงครับ? ผมเป็นลูกของมังกรจริงๆ อย่างนั้นหรือครับ?”

เขาต้องการถามชายชราที่ติดอยู่ในหอสะกดมารเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ชายผู้นั้นกลับไม่สนใจจะให้คำตอบที่กระจ่างแก่เขาเลย

เมื่อเขาได้ยินชายชราเรียกเขาว่าบุตรแห่งมังกร เฉินผิงย่อมไม่ยอมปล่อยเขาไปโดยไม่ได้รับคำตอบ

ชายชรายิ้มและพูดว่า “เมื่อเวลามาถึงคุณจะได้รู้ทุกอย่างเอง แต่ตอนนี้คุณควรมีสมาธิอยู่กับการหาวิธีเอาชนะฉันมากกว่า!”

เมื่อพูดจบชายชราก็โบกมือของเขา ส่งผลให้มังกรพุ่งทะยานขึ้นในอากาศ

มังกรสีทองที่ล้อมรอบเฉินผิงก็ร้องคำรามและทะยานพุ่งตัวขึ้นไปในอากาศเช่นกัน

จากนั้น มังกรทั้งสองต่างโรมรันพันตูต่อสู้กันอย่างสูสี

เฉินผิงที่ยืนอยู่ด้านข้างจ้องมองพวกมันอย่างไม่เชื่อสายตา

ภาพที่เห็นนั้นเป็นที่แปลกประหลาดและงดงามมากไปพร้อมกัน

แม้ว่าเฉินผิงจะสามารถฆ่าปรมาจารย์ยุทธ์ระดับสูงได้ แต่ทว่าความแข็งแกร่งของเขาก็ยังไม่อาจเทียบได้กับมังกรทั้งสองที่อยู่ตรงหน้า

เพียงแค่มังกรตัวเดียวก็สามารถฆ่าเขาได้อย่างง่ายดายด้วยการปัดกรงเล็บเพียงครั้งเดียวเท่านั้น

มังกรที่ออกมาจากร่างกายของเฉินผิงได้เปล่งแสงสีทองออกมาจากร่างของมัน เกล็ดของมันแต่ละอันส่องประกายเรืองแสงราวกับร่างเกราะทองคำของเขา

ทันทีที่เขาเดินเข้าไปและเอื้อมมือเพื่อจะหยิบมันขึ้นมา สายตาของเขาก็ดับมืดลงในชั่วพริบตา

เมื่อเขาลืมตาขึ้น เขาค้นพบว่าตัวเองได้มานอนอยู่ที่พื้นของหอคอยชั้นบนสุด โดยมีหอสะกดมารขนาดเล็กวางอยู่บนพื้นข้างกายของเขา

เขาหยิบมันขึ้นมาก่อนจะลุกขึ้น ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินเสียงดังขึ้นมาจากด้านนอก

ทันใดนั้น ทั้งหอคอยเริ่มสั่นอย่างรุนแรง เฉินผิงรู้ได้ทันทีว่าค่ายกลมรณะนั้นได้พังทลายลงแล้ว

เขารีบเก็บหอสะกดมารลงไปในแหวนเก็บของและรีบวิ่งลงบันไดทันที

ทันทีที่เขาก้าวเท้าออกมาจากหอคอย เขาก็พบเข้ากับหลัวเสียงผู้ซึ่งทำลายค่ายกลของเขา

หลัวเสียงจ้องมองที่เฉินผิงก่อนจะพูดขึ้น “แกกำลังคิดจะหนีอย่างนั้นรึ?”

“เชิญแกเอาที่นี่ไปได้เลย ฉันไม่อยากแข่งกับแกเพื่อมันอีกต่อไปแล้ว...” เฉินผิงพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำลงเพื่อไม่ให้หลัวเสียงขุ่นเคือง