หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1173

แคร๊ก! แคร๊ก!

ก้อนหินมากมายค่อยๆ หลุดร่วงลงมาจากร่างกายของจ้างชิง ก่อนที่พวกมันจะสลายกลายเป็นผุยผง

ขณะเดียวกัน จ้างชิงทรุดตัวลงกับพื้นด้วยสีหน้าเจ็บปวด ดูเหมือนว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจากแรงโจมตีครั้งนี้

เขาใช้พลังทั้งหมดที่เขามี ลุกขึ้นยืนและมองเฉินผิงด้วยสายตาที่ตื่นกลัว

“แกมีลูกไม้อะไรหลงเหลืออยู่อีก?” เฉินผิงถามอย่างเย็นชาขณะที่สายตาจับจ้องไปที่จ้างชิง

“ฉัน...”

จ้างชิงอ้าปาก ก่อนจะตระหนักว่าเขาพูดอะไรไม่ออก ในเมื่อคู่ต่อสู้ของเขาคือเฉินผิง

เขาไม่อาจเข้าใจได้เลยว่า ทำไมเฉินผิงจึงได้แข็งแกร่งถึงเพียงนี้ ทั้งๆ ที่เขายังไม่ได้บรรลุถึงระดับปรมาจารย์ยุทธ์ขั้นสูงเลยด้วยซ้ำ

ยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนว่ามีพลังงานมากมายไหลเวียนอยู่ในตัวของเขาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

“ในเมื่อหมดมุกแล้ว ก็ถึงคราวที่แกต้องลงนรกได้แล้ว...” เฉินผิงกล่าวขณะที่ยกฝ่ามือขึ้น หวังจะเผด็จศึกเข้าใส่จ้างชิง

“ช้าก่อน!” ทันใดนั้นสิงจวินรีบวิ่งเข้ามาห้ามเฉินผิง

“คุณจะฆ่าเขาไม่ได้นะ ผมต้องจับตัวเขากลับไปเพื่อรายงานกับคุณชี่”

เขาจำเป็นต้องกลับไปรายงานทุกอย่างกับคุณชี่ เขาไม่รู้จะบอกกับชายผู้นั้นอย่างไรหากเฉินผิงฆ่าจ้างชิง

“ฉันจำเป็นต้องฆ่าเขาวันนี้ ใครก็ตามที่เข้ามาขัดขวางฉัน มันผู้นั้นจะต้องตาย...” เฉินผิงพูดพร้อมมองไปที่สิงจวิน

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เขาไม่ต้องการที่จะเจรจาอะไรทั้งนั้น

“คุณ...”

แม้ว่าสิงจวินจะโกรธจนหน้าแดงก่ำ แต่ในสถานการณ์เช่นนี้เขาเองก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้

เขาไม่มั่นใจว่าจะมีโอกาสชนะ หากว่าเขาจะต้องเผชิญหน้ากับเฉินผิง

“เฉินผิง ถ้าคุณไว้ชีวิตฉันละก็ สำนักอสูรฟ้าจะขอรับใช้คุณไปจนชีวิตจะหาไม่!”

จ้างชิงเริ่มอ้อนวอนขอความเมตตาเฉินผิง

“รับใช้ฉันงั้นหรือ? ทำไมฉันจะต้องการให้สำนักวิชามารที่ทำร้ายผู้คนมากมายมารับใช้ฉันด้วยล่ะ? บัดซบ...”

เฉินผิงหน้านิ่วคิ้วขมวดและไม่เชื่อสายตากับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาดูดพลังวิญญาณของฉันไปได้ยังไงเมื่อจุดชีพจรตันเถียนของเขาได้ถูกทำลายไปแล้ว? ถึงแม้ว่าเขาจะดูดพลังวิญญาณของฉันไปได้ แต่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเมื่อเขาไม่มีจุดชีพจรตันเถียนเพื่อกักเก็บพลังงานพวกนั้น!

จ้างชิงผงะเล็กน้อยเมื่อได้ยิน เนื่องจากเขาไม่ใช้ผู้ฝึกบำเพ็ญฌาน เขาจึงไม่มีทางครอบครองจิตวิญญาณอมตะได้

เมื่อสังเกตเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย เฉินผิงจึงได้เข้าใจว่ามันไม่ใช่จิตวิญญาณอมตะที่อยู่ภายในร่างกายของเขา เนื่องจากมีเพียงผู้ฝึกบำเพ็ญฌานเท่านั้น ที่จะสามารถมีจิตวิญญาณอมตะได้

เมื่อมันไม่ใช่จิตวิญญาณอมตะ มันจะต้องเป็นแก่นอสูรหรือไม่ก็ไข่มุกอะไรบางอย่างที่มีความคล้ายคลึงกัน เหมือนกับแก่นมังกรที่เฉินผิงครอบครองอยู่

ทันใดนั้น เฉินผิงใช้ฝ่ามือของเขาคว้าหมับไปที่ไข่มุกที่อยู่ภายในร่างกายของจ้างชิง

สีหน้าของจ้างชิงบูดเบี้ยวและกระวนกระวายทันที แววตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว!

“แก... ทำไมแกยังขยับตัวได้อีก?” จ้างชิงกล่าวด้วยความประหลาดใจ

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงไม่สนใจคำถามนั่นและดึงเอาไข่มุกลูกนั้นออกจากร่างกายของชายผู้นั้น

ด้วยพลังจิตตวิสุทธิ เฉินผิงจึงสามารถควบคุมพลังที่ไหลเข้าสู่ร่างของจ้างชิงให้ไหลกลับมาที่ตัวของเขา ไม่เพียงเท่านั้น แม้แต่พลังยุทธ์ของจ้างชิงเองก็ค่อยๆ ถูกดูดมาอย่างต่อเนื่อง

“นะ-นี่มัน...”

ดวงตาของจ้างชิงเบิกกว้างด้วยความตกใจ เขามองเฉินผิงอย่างไม่เชื่อสายตา ขณะที่พลังออร่าของเขาค่อยๆ จางหายไป