หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1172

“ดูเหมือนว่าเฉินผิงกำลังจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ เขาต้องเสียพลังไปอย่างมากแน่ๆ ในการปล่อยหมัดที่รุนแรงแบบนั้น”

สมาชิกคนหนึ่งของทีมบังคับใช้กฎหมายก้าวเข้ามากระซิบที่ข้างหูของสิงจวิน “จ้างชิงแข็งแกร่งเกินไป เขาสามารถเปลี่ยนก้อนกรวดเล็กๆ ให้กลายเป็นเกราะแข็งได้อย่างไรกัน?”

สิงจวินหน้านิ่วคิ้วขมวด สายตาของเขาจับจ้องไปที่ยอดของภูเขาก่อนจะตอบกลับ “หยุดพูดแล้วตั้งใจดูก่อน”

เฉินผิงมองไปยังจ้างชิงที่แสนเย่อหยิ่ง และกัดฟันกรอดโดยปราศจากคำพูดใด

“หมัดเซิ่งกวง!”

เฉินผิงพุ่งตัวไปด้านหน้าพร้อมกับหมัดของเขาราวกับจรวดที่ยิงเข้าใส่จ้างชิง

เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!

เขาปล่อยพลังหมัดนั่นออกไปหลายสิบครั้งโดยไม่หยุดพักหายใจแม้แต่วินาทีเดียว พลังมังกรที่อยู่ภายในแก่นมังกรยังคงระเบิดออกมาจากร่างกายของเขาอย่างต่อเนื่อง

น่าเสียดายที่พลังที่รุนแรงเช่นนั้นกลับไม่สามารถทำอะไรจ้างชิงได้เลย แต่ในทางกลับกัน เฉินผิงกลับได้รับบาดเจ็บจนเลือดไหลออกมาที่มุมปาก

“แกยังยืนไหวอย่างนั้นเหรอ?”

จ้างชิงมองเฉินผิงอย่างสนใจ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความดูแคลนและไม่พอใจ

เฉินผิงหายใจหอบอย่างแรง แม้ว่าร่างกายของเขาจะมีแก่นมังกรและจิตวิญญาณอมตะ แต่การปล่อยพลังที่รุนแรงมากจนเกินไป ส่งผลให้พลังลมปราณที่อยู่ในร่างกายของเขาเกือบจะหมดลง

เฉินผิงรวบรวมพลังลมปราณอีกครั้ง หมัดของเขาส่องแสงสีทองสว่างขึ้น มันดูทรงพลังราวกับแสงอาทิตย์บนท้องฟ้า

ขณะที่เฉินผิงกำลังจะทำการโจมตี สิงจวินก็ตะโกนมาที่เขา “เฉินผิง หยุดก่อน!”

สิงจวินกระโดดขึ้นมาหาเขา ภูเขาสูงกว่าร้อยเมตร แต่สิงจวินก็สามารถขึ้นมาถึงยอดเขาได้ด้วยการกระโดดเพียงครั้งเดียวเท่านั้น

จ้างชิงยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นสิงจวินกระโดดขึ้นมา “ทีนี้ จะเอายังไงต่อ? พวกแกสองคนจะร่วมมือกันต่อสู้กับฉันงั้นเหรอ?”

ความเย่อหยิ่งของเขามาถึงจุดสูงสุด เพราะเฉินผิงที่ดูเหนื่อยหอบและไม่เป็นอันตรายสำหรับเขาอีกแล้ว