หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1175

ซินเผิงเฟยนั้นมีชื่อเสียงมาช้านาน อีกทั้งได้รับการยอมรับในหมู่คนรุ่นใหม่ว่าเป็นผู้ฝึกยุทธ์ที่มีพรสวรรค์สูง

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงได้รับการยอมรับนับถือและมีผู้ติดตามอยู่มากมายนับไม่ถ้วน

ในทางกลับกัน ชื่อของเฉินผิงนั้นเพิ่งจะปรากฏขึ้นมาได้ไม่นาน

ชาวเน็ตคนหนึ่งเขียนว่า: ฉันตั้งตารอการต่อสู้กันระหว่างซินเผิงเฟยและเฉินผิง เมื่อถึงตอนนั้น เราจึงจะสามารถบอกได้ว่าใครกันที่เหนือกว่า

เมื่อความคิดเห็นนี้ปรากฏขึ้น ทั่วทั้งสภาก็ตื่นเต้นอีกครั้ง

ชาวเน็ตอีกคนหนึ่งตอบกลับ: ใช่ ใช่! ให้พวกเขาประลองกัน พวกเราจะได้รู้ว่าใครกันที่เหนือกว่า

บางคนเขียนว่า: ซินเผิงเฟยอยู่มานานมากกว่า อีกทั้งเขายังเป็นถึงกึ่งเจ้ายุทธ์ แล้วทำไมเขาจะต้องมาประลองกับเฉินผิงด้วย?

ชาวเน็ตอีกคนหนึ่งตอบกลับ: ฉันคิดว่าเฉินผิงนั้นแข็งแกร่งมากๆ ถ้าซินเผิงเฟยไม่รับคำท้า บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าเขากลัวที่จะพ่ายแพ้ให้กับเฉินผิง และกลัวที่จะต้องเสียตำแหน่งในการจัดอันดับไป

ความคิดเห็นมากมายหลั่งไหลในสภา คนสองคนที่ไม่เคยพบเจอกันแม้ในสถานการณ์ปกติก็กลับกลายเป็นศัตรูกัน

สีหน้าของซินเผิงเฟยยิ่งเคร่งเครียดขึ้น เมื่อได้เห็นความคิดเห็นมากมายในสภายุทธจักร

ตลอดปีที่ผ่านมา ชายผู้นี้ได้ทำการเก็บตัวฝึกฝนวิชาจนสามารถบรรลุระดับเจ้ายุทธ์ตามมาด้วยกึ่งเจ้ายุทธ์

อันที่จริง ซินเผิงเฟยเองก็ต้องการจะประลองกับใครสักคน เพื่อทดสอบความสามารถของเขาเองที่เพิ่มขึ้น ในขณะเดียวกันเขาก็ต้องการให้ทุกคนได้รู้ว่าเขายังคงแข็งแกร่งดังเดิม แม้ว่าเขาจะไม่ได้มีการเคลื่อนไหวเลยในตลอดระยะเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมา

ดูเหมือนว่าเฉินผิงจะเป็นผู้ท้าชิงที่เหมาะสม

ดังนั้น ซินเผิงเฟยจึงประกาศ: ฉันขอท้าประลองกับเฉินผิงในวันปีใหม่นี้ แต่ว่าเขาจะกล้ารับคำท้าหรือไม่นั้นไม่ได้ขึ้นอยู่กับฉัน

ซินเผิงเฟยปิดคอมพิวเตอร์ทันทีหลังจากที่เขาโพสต์ความคิดเห็นลงไป

ข่าวการท้าประลองของซินเผิงเฟยแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว

แต่อย่างไรก็ตาม เฉินผิงกลับไม่รู้เลยว่ามีอะไรเกิดขึ้น

เขาไม่คาดคิดว่า จู่ๆ จะมีศัตรูเพิ่มขึ้นอีกคนอย่างไม่มีเหตุผล

ขณะนั้นเอง เฉินผิงกำลังเดินทางไปที่จิงตู

เขาคาดเดาเอาไว้ว่าจะต้องพบเจอกับอุปสรรคในการเดินทางครั้งนี้ มีเหล่าสำนักและตระกูลต่างๆ มองเขาเป็นเป้าหมาย

“ฉันรู้ดีว่าหนิงจื้อจงใจเมินเฉยเรา แต่เพื่อบรรลุเป้าหมายของเราแล้วละก็ เราจะต้องรออย่างอดทนและต้องไม่ทำอะไรบุ่มบ่าม รออยู่ที่นี่ก่อนเถอะ!” หลัวเสียงกล่าวพร้อมกับจิบกาแฟ

ขณะนั้นเขาดื่มกาแฟไปแล้วสองถึงสามแก้ว

อีกทางด้านหนึ่ง ภายในห้องที่อยู่หลังห้องนั่งเล่น หนิงจื้อกำลังแอบมองดูหลัวเสียงอยู่อย่างเงียบๆ ผ่านทางช่องว่างของประตู

ตระกูลหนิงและตระกูลหลัวนั้นไม่เคยมีความเกี่ยวข้องกันมาก่อน นอกจากนี้ ย้อนไปเมื่อครั้งอยู่ซีชวนซื่อ หลัวเสียงได้เคยล่วงเกินหนิงจื้อมาก่อน

ดังนั้น หนิงจื้อจึงต้องการแสดงอำนาจอยู่เหนือหลัวเสียงเมื่อพวกเขาอยู่ที่จิงตู

เดิมทีหนิงจื้อคาดคิดว่าหลัวเสียงจะไม่ยอมละทิ้งความทระนง ดังนั้นเขาจึงประหลาดใจที่เห็นชายคนนั้นยังคงนั่งอยู่แบบนั้นแม้จะรอมาหนึ่งชั่วโมงแล้วก็ตาม

“คุณหนิงครับ ให้ผมไล่พวกเขาไปมั้ยครับ?” พ่อบ้านตระกูลหนิงเอ่ยถามหนิงจื้ออย่างสุภาพ

หนิงจื้อโบกมือปฏิเสธและตอบไปว่า “ไม่จำเป็น ฉันจะออกไปพบเขาหน่อย ในเมื่อเขาแสดงความจริงใจเช่นนี้”

หลังจากที่หนิงจื้อพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นและจัดชุดของเขาให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกไป

“คุณหลัวเสียง ผมไม่รู้มาก่อนว่าคุณกำลังนั่งรออยู่ที่นี่ ต้องขออภัยที่ไม่ได้ออกมาต้อนรับ...” หนิงจื้อกล่าวอย่างยิ้มแย้มขณะที่เขาเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น