หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1193

“จะต้องคุยอะไรอีกล่ะ หลังจากที่การฝึกฝนเสร็จสิ้น จินโย่วจะต้องนำคนของเขาไปโจมตีหมู่บ้านคนโฉดอยู่แล้ว”

หลัวจินจั่วพูดเสริมด้วยสีหน้าเย็นชา “นายไปรวบรวมคนแล้วตามฉันไปที่หมู่บ้านคนโฉด แล้วก็ส่งคนไปเฝ้าระวังที่บ้านเอาไว้ด้วย หลังจากที่จินโย่วเสร็จสิ้นการฝึกฝนแล้วก็แจ้งให้เขาทราบทันที”

พ่อบ้านต้องการพูดโน้มน้าวหลัวจินจั่ว แต่เมื่อเห็นสีหน้าของเขาก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยอะไรต่อ

เพียงไม่นาน หลัวจินจั่วก็นำคนของเขาออกเดินทางไปยังหมู่บ้านคนโฉด

หนิงจื้อมองหลัวจินจั่วนำคนไปตามหาเฉินผิงด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน

“เฉินผิง แกอยากท้าทายฉันใช่ไหม? อ่อนหัดเกินไปหน่อยมั้ง” หนิงจื้อพูดขึ้นก่อนที่จะถามลูกน้องคนหนึ่งของเขา “ผู้คนที่ฉันเรียกมาจากตระกูลที่อยู่ในระดับกลางขึ้นไป มารวมตัวกันแล้วครบหรือยัง?”

“คุณหนิงครับ ส่วนใหญ่มารวมตัวเรียบร้อยแล้ว แต่ก็ยังมีบางคนที่ไม่ยอมเชื่อฟัง หากไม่มีคำสั่งจากท่านหนิงต้าไห่”

หนิงจื้อสบถขึ้นมาทันที “ไอ้พวกเวร พ่อของฉันกำลังปลีกตัวไปบำเพ็ญฌาณ ฉันจะไม่มีอำนาจสั่งการพวกเขาในฐานะคุณชายแห่งตระกูลหนิงเลยหรือยังไง”

มีเพียงสมาชิกจากตระกูลระดับกลางและระดับสูงไม่กี่คนเท่านั้น ที่หนิงจื้อสามารถควบคุมได้ เนื่องจากคนอื่นๆ ส่วนมากนั้นจะเชื่อฟังเพียงคำสั่งของหัวหน้าตระกูลหนิงเท่านั้น

“ก็ใช้เท่าที่มีก็แล้วกัน ถ้าหากว่าตระกูลหลัวและหมู่บ้านคนโฉดต่อสู้กัน ก็จะต้องมีการบาดเจ็บล้มตายกันทั้งสองฝ่าย เมื่อถึงเวลานั้น ก็เป็นโอกาสที่ตระกูลหนิงจะเก็บเกี่ยวผลประโยชน์”

ความโลภปรากฏขึ้นในแววตาของหนิงจื้อ

เหตุผลที่เขาเรียกหาคนเหล่านี้ ก็เพื่อรอโอกาสที่จะฆ่าเฉินผิง

หากพวกตระกูลหลัวจัดการกับเฉินผิงได้ ของวิเศษเหล่านั้นจะไม่มีวันตกไปอยู่ในมือของพวกตระกูลหลัวแน่ๆ หนิงจื้อได้คาดการณ์เอาไว้เรียบร้อยหมดแล้ว

หลัวจินจั่วผู้น่าสงสารช่างไม่รู้เลยว่าตัวเองได้ตกหลุมพรางเข้าเสียแล้ว

ที่หมู่บ้านคนโฉด หลงอู่ได้พาเฉินผิงไปที่ทางเข้าหมู่บ้าน

"พวกคุณเป็นใคร? นี่คือหมู่บ้านคนโฉด ถ้ายังรักชีวิตก็รีบกลับไปเดี๋ยวนี้!”

ยามรักษาการณ์สองคนโผล่ออกมาจากที่ซ่อน พร้อมคำรามใส่เฉินผิงและคนอื่นๆ

“พวกเรามาพบติงปู้ต้า รบกวนคุณแจ้งไปยังเขาที!”

หลงอู่กล่าวเสียงดัง

“พวกคุณคิดว่าจะพบคุณติงปู้ต้าได้ตามอำเภอใจอย่างนั้นหรือ?”

ในขณะที่พวกเขากำลังต่อสู้กันนั้น ติงปู้ซานก็เดินเข้ามา

“ใครกล้ามาสร้างความวุ่นวายอยู่หน้าหมู่บ้านคนโฉดของเรา?” ติงปู้ซานคำราม

อย่างไรก็ตาม เขาต้องผงะทันทีที่เห็นเฉินผิงและหลงอู่

จากนั้นก็กระโดดเข้ามาเตะยามสองคนนั้นออกไปทันที

“ติงปู้ซาน!”

“เฮ้ ไอ้พวกโง่สร้างปัญหา พวกแกกล้าดียังไงมาทำตัวหยาบคายต่อหน้าแขกของเรา รู้เอาไว้ด้วยนะ ในตอนที่หลงอู่อยู่ที่หมู่บ้านคนโฉด เขาเหนือกว่าพวกแกทุกคนเสียอีก!” ติงปู้ซานตะโกนใส่ยามทั้งสอง

เมื่อยามทั้งสองได้ยินเช่นนั้น พวกเขาก็รีบผละออกจากการต่อสู้ด้วยอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นติงปู้ซานเข้ามา หลงอู่จึงรีบเข้าไปทักทายเขา ติงปู้ซานก็เอามือตบไปที่บ่าหลงอู่เบาๆ ด้วยท่าทีที่เป็นมิตร

อย่างไรก็ตาม เขาเกือบทำให้หลงอู่ล้มลงกับพื้นเพียงแค่แตะที่ไหล่เบาๆ เท่านั้น