หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1195

แท้จริงแล้วสิ่งที่ติงปู้ต้าหมายถึงคือ หมู่บ้านคนโฉดได้ใช้ทรัพยากรที่ใช้สำหรับการฝึกบำเพ็ญฌานไปจนหมด รวมถึงสมุนไพร ยาเม็ดและศิลาผลึก

เฉินผิงตอบติงปู้ต้าด้วยรอยยิ้มอย่างไม่กังวล “ไม่ต้องห่วงครับ ผมไม่จำเป็นต้องใช้ทรัพยากรใดๆ จากที่นี่เพื่อการฝึกบำเพ็ญฌานเลย ผมเตรียมสิ่งของมาเองครับ สิ่งที่ผมต้องการคือพื้นที่ที่เป็นส่วนตัวและกว้างใหญ่พอเท่านั้น”

“ยอดเยี่ยมเลยครับ!” ติงปู้ต้าได้พาเขาเดินลึกเข้าไปในฐานทันที

เพียงไม่นาน พวกเขาก็มาถึงบริเวณที่เงียบสงบและกว้างขวาง

ติงปู้ต้าถามเขา “ท่านคิดว่าที่นี่เป็นอย่างไรครับ?”

หลังจากที่สำรวจโดยรอบ เฉินผิงก็พยักหน้าและพูดว่า “ใช้ได้เลย!”

จากนั้นเฉินผิงก็สร้างหอคอยสะกดมารขึ้นมาจากแหวนเก็บของ

เขาโยนหอคอยสะกดมารขึ้นไปในอากาศ ทันใดนั้นตัวหอคอยก็แผ่ขยายออกมาตั้งตระหง่านอยู่ที่พื้นดินราวกับตึกสูง

สี่วายร้ายจ้องไปที่หอคอยด้วยสายตาตกตะลึง

เฉินผิงอธิบายว่า “นี่คือหอคอยสะกดมาร มันเต็มไปด้วยพลังงานทางจิตวิญญาณ ซึ่งก็เป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงไม่ต้องการทรัพยากรอื่นสำหรับการฝึกบำเพ็ญฌาน แต่อย่างไรก็ตาม ผมต้องการให้คุณส่งคนไปที่หุบเขายา เพื่อให้คนในหุบเขายาส่งเสบียงและทรัพยากรมายังหมู่บ้านคนโฉดอย่างสม่ำเสมอด้วย!”

“หุบเขายาหรือครับ?” ติงปู้ต้าถามด้วยความตะลึง “ยาจากหุบเขายานั้นราคาค่อนข้างสูงลิบลิ่ว หมู่บ้านคนโฉดของเราคงไม่มีความสามารถพอที่จะจ่ายไหวหรอกครับ”

“ไม่ต้องกังวลไปครับ พวกเขาจะไม่คิดเงินพวกคุณเลยแม้แต่แดงเดียว ผมเป็นเจ้าแห่งหุบเขายาคนปัจจุบันนะครับ” เฉินผิงตัดจบด้วยรอยยิ้ม

คราวนี้สี่วายร้ายต่างต้องตกใจยิ่งกว่าเดิมและมองไปที่เฉินผิงอย่างไม่เชื่อสายตา

เมื่อมองไปยังคนทั้งสี่ที่กำลังตกตะลึง เฉินผิงก็พูดต่อไปว่า "ผมจะต้องเข้าสู่การฝึกบำเพ็ญฌานเดี๋ยวนี้ ถ้าหากไม่ได้มีอะไรสำคัญเร่งด่วนละก็อย่ารบกวนผม และโปรดจำไว้ว่าห้ามให้ใครมาที่นี่นะครับ เพราะผมจะตั้งวงแหวนอาคมไว้รอบๆ พื้นที่นี้!"

เฉินผิงวางแผนที่จะสร้างวงแหวนกับดักสังหารรอบๆ พื้นที่ ในตลอดระยะเวลาของการฝึกบำเพ็ญฌานของเขา

หากมีคนจากหมู่บ้านคนโฉดบุกเข้ามาฝ่าวงแหวนอาคมโดยไม่ตั้งใจ พวกเขาอาจเสียชีวิตได้โดยง่าย

ติงปู้ต้ารับปากทันที “อย่ากังวลไปนายท่าน ถ้าไม่มีคำสั่งด่วนของเรา ก็จะไม่มีใครกล้าย่างกรายเข้ามาในที่แห่งนี้แน่นอนครับ”

เฉินผิงเดินเข้าสู่หอคอยสะกดมารด้วยความมั่นใจ ก่อนที่ประตูหอคอยจะค่อยๆ ปิดลงตามหลังเขา

“ตระกูลหลัวแห่งโม่เป่ยงั้นหรือ?” ติงปู้ต้าขมวดคิ้วเล็กน้อย

ติงปู้เอ้อร์พูดขึ้น “ติงปู้ต้า ฉันไม่คิดว่าเราจะรู้จักกับคนตระกูลหลัวนะ”

“หรือว่าบางทีเขาอาจจะมาเพื่อตามหาคุณเฉิน?” ติงปู้ซานพึมพำออกมาเสียงดัง

"ดี ถ้าพวกเขามาที่นี่เพื่อมาสร้างความวุ่นวายให้คุณเฉินจริงๆ ละก็ เราจะไม่ปล่อยให้พวกเขามีชีวิตรอดไปจากหมู่บ้านคนโฉดได้!" ติงปู้ซื่อให้คำปฏิญาณพร้อมกำหมัดแน่น

ติงปู้ต้าตะโกน “ใจเย็นก่อนทุกคน รอดูก่อนว่าเรื่องอะไร บางทีมันอาจไม่ได้มีเรื่องบาดหมางระหว่างคุณเฉินกับตระกูลหลัวจากโม่เป่ยก็เป็นได้”

ท้ายที่สุดแล้ว โม่เป่ยก็ค่อนข้างไกลจากจิงตู ติงปู้ต้าพบว่าความสัมพันธ์ระหว่างเฉินผิงและตระกูลหลัวจากโม่เป่ย ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรกัน

“พาเขาเข้ามา!” เมื่อคิดเช่นนั้น ติงปู้ต้าจึงออกคำสั่งไปยังยามรักษาการณ์

จากนั้นไม่นาน หลัวจินจั่วและคนของเขาก็ถูกพาเข้ามาในห้องโถง