หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1200

ที่กระทรวงยุติธรรม จ้าวอู๋ฉีไปพบคุณชี่ทันทีหลังจากที่ได้รู้เรื่องคำประกาศของตระกูลหลัวในสภา

ในฐานะที่เป็นเจ้าหน้าที่ มันเป็นความรับผิดชอบของพวกเขาที่จะต้องระงับศึกระหว่างตระกูลและสำนัก เพราะการต่อสู้เช่นนี้มักจะส่งผลให้เกิดการสูญเสียชีวิตนับไม่ถ้วน

"คุณชี่ครับ ตระกูลหลัวกำลังท้าทายหมู่บ้านคนโฉดด้วยความช่วยเหลือจากยุทธภพแห่งโม่เป่ย—” คุณชี่โบกมือห้ามจ้าวอู๋ฉีเอาไว้

“ผมรู้” คุณชี่ตอบ

“แล้วตอนนี้เราจะทำยังไงดีครับ? เราควรส่งคนของเราไปหยุดพวกเขาก่อนปะทะกันดีไหม?” จ้าวอู๋ฉีถาม

"ไม่ต้อง ปล่อยให้สู้กันไปเลย” กระนั้นคำตอบของคุณชี่ก็ไม่ใช่สิ่งที่จ้าวอู๋ฉีต้องการ

“แต่คุณชี่ครับ มันจะดูไม่เหมาะถ้าเราที่เป็นเจ้าหน้าที่ปล่อยให้มีการต่อสู้ขนาดใหญ่แบบนั้นเกิดขึ้น”

"ผมบอกว่าให้ปล่อยไปไง!” คุณชี่จ้องไปที่จ้าวอู๋ฉี

เมื่อรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมาของคุณชี่ จ้าวอู๋ฉีพบว่าตัวเองตัวสั่นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะกลับมาเงียบดังเดิมโดยไม่พูดอะไรอีกเรื่องการต่อสู้ระหว่างตระกูลหลัวและหมู่บ้านคนโฉด

เมื่อคุณชี่เห็นจ้าวอู๋ฉีนิ่งเงียบ เขาก็ค่อยๆ อธิบายว่า “ยุทธภพในต้าซย่าหลับใหลมานานเกินไป โดยเฉพาะในยุทธภพแห่งจิงตู ถึงเวลาจัดระเบียบใหม่แล้ว”

จ้าวอู๋ฉีไม่เข้าใจคำพูดของคุณชี่ แต่เขาก็ต้องทำตามคำสั่งนั้นอยู่ดี เพราะเขาคือนายพลแห่งกระทรวงยุติธรรม

ในขณะเดียวกันที่หมู่บ้านคนโฉด ติงปู้ต้าก็เห็นข้อความนั้นเช่นกัน หลังจากที่รู้ว่าตระกูลหลัว กำลังท้าทายพวกเขาโดยมีคนจากทั่วทั้งยุทธภพแห่งโม่เป่ยหนุนหลัง เขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ติงปู้ต้า ดูเหมือนว่าตระกูลหลัวตั้งใจจะเอาชีวิตคุณเฉินจริงๆ” ติงปู้เอ้อร์พูดเสียงเบา

“ไม่สำคัญหรอก เราต้องไม่ปล่อยให้พวกมันชิงตัวคุณเฉินไปจากเรา ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม!” ดวงตาของติงปู้ต้าฉายแววมุ่งมั่นพลางพูดต่อ “เตรียมคนของเราให้พร้อม ให้พวกมันได้รู้ว่าแม้เราจะถูกกวาดล้าง หมู่บ้านคนโฉดจะไม่ยอมจำนน เราจะยืนหยัดต่อสู้ให้ถึงที่สุด”

“มีอะไรให้ผมช่วยครับ คุณจ้าว? ขอถามได้ไหมว่าคุณมีจุดประสงค์อะไร ถึงพาคนมากมายมาที่นี่ในวันนี้?” ติงปู้ต้ามองที่จ้าวลี่กั๋วอย่างระแวดระวัง

"คุณติง ผมกับพรรคพวกรีบมาเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้หลังได้ยินข่าวเรื่องตระกูลหลัว เรามาที่นี่เพื่อช่วยคุณรับมือกับศัตรู เราต้องการปกป้องคุณเฉินเช่นกัน” จ้าวลี่กั๋วรีบอธิบาย

หลังได้รู้เจตนาของจ้าวลี่กั๋ว ติงปู้ต้าก็รู้สึกโล่งใจ

โบราณกล่าวว่ายามมีคนล้มมักมีคนข้าม ซึ่งเป็นสิ่งที่ติงปู้ต้ากลัว เขากังวลว่าจะมีบางสำนักที่เปิดฉากโจมตีหมู่บ้านคนโฉดเมื่อตระกูลหลัวประกาศศึกกับพวกเขา

หากเกิดเรื่องนั้นขึ้น ไม่มีทางที่หมู่บ้านคนโฉดจะรับมือได้

อย่างไรก็ตาม หลังจากใช้สายตาประเมินความแข็งแกร่งของจ้าวลี่กั๋วและคนของเขา ติงปู้ต้าก็ยิ้มและพูดขึ้น “คุณจ้าว ผมขอขอบคุณสำหรับน้ำใจของคุณ แต่ด้วยระดับพลังของพวกคุณในตอนนี้ ผมเกรงว่าการที่พวกคุณมาที่นี่จะทำให้เกิดการนองเลือดโดยไม่จำเป็น”

"คุณติง ผมรู้ดีว่าคนของเราและตัวผมเองยังแข็งแกร่งไม่พอ แต่เราไม่ได้กลัวความตาย หากคุณคิดว่าเราจะเป็นตัวถ่วง เราก็พร้อมจะตั้งค่ายปักหลักอยู่ที่นอกหมู่บ้านคนโฉดได้เสมอ! เมื่อถึงตอนนั้น ตระกูลหลัวจะต้องกำจัดพวกเราก่อนที่พวกมันจะเข้าไปในหมู่บ้านได้ อีกอย่างเราอยากให้คุณจำเอาไว้ ว่าถึงแม้เราจะขับไล่พวกมันให้ถอยกลับไปไม่ได้ เราคิดว่ามันก็ยังคุ้มค่าที่ได้ยื้อเวลาสักพักหนึ่งให้คุณเฉิน!” ดวงตาของจ้าวลี่กั๋วฉายแววมุ่งมั่นขณะที่เขาพูด