ที่กระทรวงยุติธรรม จ้าวอู๋ฉีไปพบคุณชี่ทันทีหลังจากที่ได้รู้เรื่องคำประกาศของตระกูลหลัวในสภา
ในฐานะที่เป็นเจ้าหน้าที่ มันเป็นความรับผิดชอบของพวกเขาที่จะต้องระงับศึกระหว่างตระกูลและสำนัก เพราะการต่อสู้เช่นนี้มักจะส่งผลให้เกิดการสูญเสียชีวิตนับไม่ถ้วน
"คุณชี่ครับ ตระกูลหลัวกำลังท้าทายหมู่บ้านคนโฉดด้วยความช่วยเหลือจากยุทธภพแห่งโม่เป่ย—” คุณชี่โบกมือห้ามจ้าวอู๋ฉีเอาไว้
“ผมรู้” คุณชี่ตอบ
“แล้วตอนนี้เราจะทำยังไงดีครับ? เราควรส่งคนของเราไปหยุดพวกเขาก่อนปะทะกันดีไหม?” จ้าวอู๋ฉีถาม
"ไม่ต้อง ปล่อยให้สู้กันไปเลย” กระนั้นคำตอบของคุณชี่ก็ไม่ใช่สิ่งที่จ้าวอู๋ฉีต้องการ
“แต่คุณชี่ครับ มันจะดูไม่เหมาะถ้าเราที่เป็นเจ้าหน้าที่ปล่อยให้มีการต่อสู้ขนาดใหญ่แบบนั้นเกิดขึ้น”
"ผมบอกว่าให้ปล่อยไปไง!” คุณชี่จ้องไปที่จ้าวอู๋ฉี
เมื่อรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมาของคุณชี่ จ้าวอู๋ฉีพบว่าตัวเองตัวสั่นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะกลับมาเงียบดังเดิมโดยไม่พูดอะไรอีกเรื่องการต่อสู้ระหว่างตระกูลหลัวและหมู่บ้านคนโฉด
เมื่อคุณชี่เห็นจ้าวอู๋ฉีนิ่งเงียบ เขาก็ค่อยๆ อธิบายว่า “ยุทธภพในต้าซย่าหลับใหลมานานเกินไป โดยเฉพาะในยุทธภพแห่งจิงตู ถึงเวลาจัดระเบียบใหม่แล้ว”
จ้าวอู๋ฉีไม่เข้าใจคำพูดของคุณชี่ แต่เขาก็ต้องทำตามคำสั่งนั้นอยู่ดี เพราะเขาคือนายพลแห่งกระทรวงยุติธรรม
ในขณะเดียวกันที่หมู่บ้านคนโฉด ติงปู้ต้าก็เห็นข้อความนั้นเช่นกัน หลังจากที่รู้ว่าตระกูลหลัว กำลังท้าทายพวกเขาโดยมีคนจากทั่วทั้งยุทธภพแห่งโม่เป่ยหนุนหลัง เขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ติงปู้ต้า ดูเหมือนว่าตระกูลหลัวตั้งใจจะเอาชีวิตคุณเฉินจริงๆ” ติงปู้เอ้อร์พูดเสียงเบา
“ไม่สำคัญหรอก เราต้องไม่ปล่อยให้พวกมันชิงตัวคุณเฉินไปจากเรา ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม!” ดวงตาของติงปู้ต้าฉายแววมุ่งมั่นพลางพูดต่อ “เตรียมคนของเราให้พร้อม ให้พวกมันได้รู้ว่าแม้เราจะถูกกวาดล้าง หมู่บ้านคนโฉดจะไม่ยอมจำนน เราจะยืนหยัดต่อสู้ให้ถึงที่สุด”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...