หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1201

เมื่อเห็นความมุ่งมั่นในดวงตาของจ้าวลี่กั๋ว ติงปู้ต้าก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย เพราะดูเหมือนเขาจะมองเห็นตัวเองในแววตาของจ้าวลี่กั๋ว

เขาก็ทำสีหน้าแบบเดียวกันตอนที่เขาตัดสินใจว่าจะสู้ตายเพื่อเฉินผิง

หรือว่าแดนไร้เงาจะเป็นอีกหนึ่งกองกำลังของตำหนักมังกรฟ้า?

ติงปู้ต้ารู้สึกสับสน ตำหนักมังกรฟ้ามีกองกำลังทั้งหมดสิบสามฝ่ายที่อยู่ใต้อาณัติ อย่างไรก็ตามกองกำลังเหล่านี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันเลย จึงไม่มีทางที่พวกเขาจะจำกันได้

"คุณจ้าว ถ้าอย่างนั้นขอถามหน่อยครับ คุณกับคุณเฉินมีความสัมพันธ์แบบไหน?” ติงปู้ต้ารู้สึกสงสัย เขาจึงตัดสินใจถาม

จ้าวลี่กั๋วมีท่าทีลังเลอยู่ครู่หนึ่งกับคำถามนั้น ซึ่งทำให้เขาส่ายหัว “อภัยให้ด้วยครับคุณติง ที่ผมไม่สามารถบอกคุณเรื่องนี้ได้ แต่ยังไงผมก็จะยอมตายเพื่อคุณเฉิน...”

เมื่อเห็นว่าจ้าวลี่กั๋วไม่อยากบอกอะไรมากไปกว่านั้น ติงปู้ต้าจึงตัดสินใจว่าคงจะไม่เหมาะถ้าเขาจะซักไซ้ต่อ เขาจึงเอ่ยปากเชิญ "ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าคุณเป็นเพื่อนของคุณเฉินเหมือนกัน เข้ามาก่อนเถอะครับ"

ติงปู้ต้าเชิญให้จ้าวลี่กั๋วและคนของเขาเข้าไปในหมู่บ้าน แต่แล้วก็สังเกตเห็นคนอีกกลุ่มหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาในตอนที่พวกเขากำลังจะเข้าไปในหมู่บ้านคนโฉด

แต่คราวนี้ติงปู้ต้ารีบเข้าไปหาพวกเขา เพราะเขาจำคนพวกนี้ได้

"คุณซู ลมอะไรหอบคุณมาที่นี่ครับ?” ติงปู้ต้าตกใจที่ซูฉางเซิงมาเยือนอย่างกะทันหัน

"คุณติง เรามาช่วยครับ ไม่มีทางที่หุบเขายาจะนิ่งเฉยเมื่อเจ้านายของเราตกอยู่ในอันตราย อีกอย่างจะให้เราทำแค่นั่งดูคุณที่กำลังเสี่ยงชีวิตเพื่อนายของเราได้ยังไงกันครับ?” ซูฉางเซิงตอบ

"คุณซู ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น พวกคุณทุกคนเป็นซินแสกลั่นยา ซึ่งไม่ควรมาอยู่ที่แนวหน้า แล้วเราก็ยังหวังพึ่งความช่วยเหลือของพวกคุณด้วย”

ติงปู้ต้าเป็นคนหนึ่งที่รู้ว่าเฉินผิงเป็นเจ้าแห่งหุบเขายา ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้ดีว่าสมาชิกส่วนใหญ่ของหุบเขายาเป็นเพียงซินแสกลั่นยา แม้ว่าจะมีบางคนที่ค่อนข้างแกร่งกว่าคนอื่นๆ ในหุบเขา แต่ก็ไม่ได้แข็งแกร่งมากมายอะไรเมื่อเทียบกับคนในยุทธภพ

นอกจากนี้ เมื่อเทียบกับการต่อสู้หรือการทำสงครามแล้ว การปรุงยานั้นเหมาะกับคนของหุบเขายามากกว่า

“เพราะแบบนั้นเราถึงได้มาที่นี่ ยาที่เรานำมาด้วยจะสามารถเพิ่มพลังให้พวกคุณได้ชั่วคราว” ซูฉางเซิงตอบ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ติงปู้ต้าก็รู้สึกยินดีเป็นอย่ายิ่ง

จากนั้นเขาก็รีบให้เชิญจ้าวลี่กั๋วกับซูฉางเซิงเข้าไปด้านใน

ในวันนั้นยังมีคนจำนวนมากจากตระกูลและสำนักต่างๆ ในจิงตูที่มาเพื่อดูสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

ด้วยการประกาศศึกอย่างเป็นทางการและด้วยความที่เจ้าหน้าที่ไม่ได้ทำอะไรเลย คนเหล่านี้จึงเข้ามาดูว่าสถานการณ์จะเป็นไปในทิศทางไหนได้โดยไม่มีปัญหา

"คุณหนิง ตอนนี้ตระกูลหลัวและคนของพวกเขาอยู่ที่หมู่บ้านคนโฉดแล้ว เราจะอยู่ที่นี่หรือจะไปดูกันครับ?” พ่อบ้านถาม

“แน่นอนว่าเราจะไปที่นั่น! ทำไมถึงจะไม่ไปล่ะ ในเมื่อศึกครั้งนี้เกิดขึ้นได้เพราะแผนการของฉัน” หนิงจื้อทำสีหน้าอวดดีในขณะที่เขาพูดต่อไป “แล้วพวกคนที่ฉันสั่งให้แกไปเตรียมไว้ให้ล่ะ? ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”

“ตอนนี้พวกเขากำลังรอคำสั่งของคุณอยู่ ทุกอย่างเป็นไปตามที่คุณได้มอบหมายไว้ครับ คุณหนิง” พ่อบ้านตอบอย่างระมัดระวัง

"ดี" หนิงจื้อพยักหน้าตอบในขณะที่พ่อบ้านค้อมหัวลงในทันที ทุกครั้งที่พ่อบ้านอยู่ต่อหน้าหนิงจื้อ เขาจำต้องอยู่ในสภาพตื่นตัวเต็มที่อยู่เสมอ

ยิ่งเขารับใช้หนิงจื้อมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งพบว่าลูกชายคนโตของตระกูลหนิงนั้นอันตรายและน่ากลัวมากขึ้นเท่านั้น

ดังนั้นพ่อบ้านจึงทำหน้าที่อย่างระมัดระวังที่สุดเสมอ เขากลัวว่าตัวเองจะทำพลาดจนทำให้ผู้เป็นเจ้านายขุ่นเคืองใจ