หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1202

เมื่อหลัวจินจั่วและคนของเขามาถึง พวกเขาพบว่าติงปู้ต้าและพรรคพวกอยู่ที่ทางเข้าหมู่บ้านคนโฉดแล้ว

ทั้งสองฝ่ายต่างจ้องมองกันจากระยะไกล บรรยากาศรอบตัวตึงเครียดขึ้นทันทีเมื่อประกายไฟเริ่มก่อตัวขึ้นในยามที่พวกเขาสบตากัน

เหล่าผู้ชมทั้งหลายต่างจับจองพื้นที่ตรงภูเขาที่อยู่ด้านข้าง ทุกคนเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ครั้งใหญ่ที่ใกล้จะเกิดขึ้น

"คุณติง ถ้าคุณมอบตัวเฉินผิงให้เรา ผมอาจจะยอมไว้ชีวิตคนของหมู่บ้านคนโฉดทั้งหมด!” หลัวจินจั่วก้าวไปข้างหน้าและพูดด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม

"ขอเถอะน่า! ช่วยหุบปากทีได้ไหม? แกไม่มีสิทธิใดๆ ทั้งนั้นในเขตแดนของหมู่บ้านคนโฉด อีกอย่างในเมื่อแกตัดสินใจบุกโจมตีเรา แกเคยได้ยินคำกล่าวที่ว่าเจ้าถิ่นย่อมมีอำนาจเหนือกว่าคนนอกหรือเปล่า?” ติงปู้ซือชี้นิ้วใส่หลัวจินจั่วพร้อมคำราม

"โอ้? แต่ผมเกรงว่าหมู่บ้านคนโฉดจะไม่ถือว่าเป็นเจ้าถิ่นผู้มีอำนาจด้วยซ้ำ” หลัวจินจั่วเย้ยหยันและพูดจาอวดดี “ผมจะให้เวลาคุณสองนาทีเพื่อพิจารณาทางเลือกของคุณอีกครั้ง ถ้ายังไม่ส่งเฉินผิงมาให้เรา ผมรับรองเลยว่าเลือดของคุณจะเจิ่งนองไปทั่วที่แห่งนี้”

“แล้วแกวางแผนที่จะทำแบบนั้นด้วยอะไร? ด้วยตัวตลกพวกนั้นเหรอ?” ติงปู้ซือหรี่ตาลง

“ติงปู้ซือ ถ้าอย่างนั้นล่ะก็ โปรดแสดงให้ผมเห็นทีว่าคุณแข็งแกร่งมากแค่ไหน!”

ในตอนนั้น ประมุขสำนักคนหนึ่งซึ่งดูมีอายุราวๆ สามสิบ ตะโกนขึ้นมาแล้วกระโดดออกมาจากด้านหลังหลัวจินจั่ว

ติงปู้ซือจับจ้องไปที่ศัตรูหน้าใหม่ก่อนจะกล่าวเยาะเย้ย “แกส่งไอ้เด็กนี่มาตายแทนหรือไง? ทั่วทั้งยุทธภพแห่งโม่เป่ยไม่มีคนอื่นอีกแล้วเหรอ?”

แน่นอนว่าถ้าเทียบกับติงปู้ซือ ผู้ที่ท้าสู้เขาในวัยสามสิบคนนี้ค่อนข้างจะอายุน้อย

“ติงปู้ซือ ทำไมถึงได้ทำตัวเย่อหยิ่งจองหองนัก? คุณเป็นแค่กึ่งเจ้ายุทธ์! ความแข็งแกร่งไม่ได้ขึ้นอยู่กับอายุเสมอไปหรอกนะ!”

ชายหนุ่มจ้องมองติงปู้ซืออย่างเย็นชา “ผมคือฟางซิงเยว่ ประมุขสำนักด่านเดือนดาว ช่วยแสดงความแข็งแกร่งที่แท้จริงของสี่คนโฉดแห่งหมู่บ้านคนโฉดให้ประจักษ์ที ผมอยากรู้นักว่าคุณเก่งสมชื่อจริงหรือเปล่า”

ที่ชายหนุ่มเปิดตัวด้วยวิธีนี้ ก็เพราะเขาพยายามใช้โอกาสนี้ยกระดับชื่อเสียงของสำนักและของตัวเขาเอง

ชื่อเสียงของสำนักและของเขาที่เพิ่มพูนจะช่วยให้เขาเกณฑ์ผู้ฝึกยุทธ์มาเข้าร่วมสำนักได้ง่ายขึ้น

“แกมาที่นี่เพื่อเพิ่มความนิยมให้ตัวเองหรือไง?” ติงปู้ซือถากถาง

ฟางซิงเยว่ที่ยืนอยู่ตรงข้ามกับเขาตะโกน “หุบปาก ตกลงว่าคุณจะสู้กับผมหรือเปล่า?”

เมื่อพูดจบติงปู้ซือก็กางฝ่ามือของเขาเข้ารับการโจมตีอย่างใจเย็นและมั่นคง

ตูม!

เสียงระเบิดดังขึ้นก่อนที่คลื่นกระแทกอันรุนแรงจะสาดซัดไปทั่วบริเวณ

โชคดีที่เหล่าผู้ชมไม่ใช่คนธรรมดา พวกเขาล้วนเป็นยอดฝีมือ พวกเขาคงโดนคลื่นกระแทกอัดจนตายหากพวกเขาเป็นเพียงคนทั่วไป!

ในขณะเดียวกัน สีหน้าของฟางซิงเยว่ก็บิดเบี้ยวในทันใด ก่อนที่เขาจะพบว่าตัวเองลอยอยู่กลางอากาศหลังจากถูกซัดจนปลิวจากการปะทะกันเมื่อครู่

เมื่อเขารู้สึกตัวอีกทีก็หล่นลงบนพื้นแล้ว โลหิตพุ่งออกจากปากขณะที่เขากระอักเลือดอย่างหนักหน่วง

"อะไรกัน? เป็นไปได้ยังไง!”

ฟางซิงเยว่แทบไม่อยากเชื่อเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น เมื่อติงปู้ซือเอาชนะเขาได้อย่างง่ายดาย แม้พวกเขาทั้งคู่จะเป็นกึ่งเจ้ายุทธ์ก็ตาม