หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1203

แม้จะอยู่ในระดับเดียวกัน แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเขาสู้สี่คนโฉดไม่ได้เลย

ฝูงชนเริ่มเยาะเย้ยฟางซิงเยว่เมื่อเห็นสภาพที่ยับเยินของเขา

“เขายังหนุ่มอยู่ เป็นเหตุผลที่เขาไม่เข้าใจว่าผู้ฝึกยุทธ์ในระดับเดียวกันอาจมีทักษะการต่อสู้ที่แตกต่างกันก็ได้”

“เขากล้าไปท้าสู้กึ่งเจ้ายุทธ์คนอื่นได้ยังไง ในเมื่อเขาเพิ่งขึ้นไปถึงระดับนั้นได้ไม่นาน? เขาหาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ!”

“แถมติงปู้ซือยังอยู่ที่ระดับกึ่งเจ้ายุทธ์มานานกว่าทศวรรษแล้ว เขานับได้ว่าเป็นสุดยอดนักรบ”

ทุกคนหัวเราะเยาะฟางซิงเยว่ ทำให้เขารู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก

“พวกแกที่มาจากยุทธภพแห่งโม่เป่ยมีฝีมือแค่นี้หรือไง? มีใครกล้าออกมาสู้กับฉันอีกไหม?”

ติงปู้ซือจ้องตาหลัวจินจั่วและคนอื่นๆ เขม็งแล้วพูดต่อ “ถ้าไม่มีก็ไปซะให้พ้น! ฉันจะกำจัดพวกแกให้หมดถ้ามาขวางทางเราอีก!”

หลัวจินจั่วและคนของเขาเริ่มขุ่นเคืองกับคำขู่ของติงปู้ซือ

“แกจะมาดูแคลนยุทธภพโม่เป่ยเพราะเด็กคนเดียวไม่ได้ แกกับฉัน เรามาสู้กันดีไหมล่ะ?”

ในขณะนั้นชายชราในชุดคลุมสีขาวก็ค่อยๆ เดินออกมาจากฝูงชน

ชายชราอายุไล่เลี่ยกับติงปู้ซือ แต่ผมและเคราของเขากลายเป็นสีเทาหมดทุกเส้น

เมื่อได้เห็นชายคนนั้น สีหน้าของติงปู้ซือและคนอื่นๆ จากหมู่บ้านคนโฉดก็เริ่มเคร่งเครียด

พวกเขาสัมผัสได้ว่าชายแก่ผู้นี้ไปถึงขั้นเจ้ายุทธ์แล้ว

ต่อให้เขาจะยังไม่ได้เป็นเจ้ายุทธ์ แต่เขาก็อาจกำลังรอจังหวะเหมาะๆ ที่จะได้เพิ่มระดับพลังสู่ขั้นต่อไป

ติงปู้ซือมองไปที่ชายชราด้วยใบหน้าบึ้งตึง เขารู้ได้ทันทีว่าตัวเองฝีมือด้อยกว่าอีกฝ่าย

“แกกำลังรออะไรอยู่ ติงปู้ซือ? เข้ามาเลย! พวกแกที่มาจากหมู่บ้านคนโฉดอาจช่วยให้ฉันก้าวขึ้นสู่ระดับต่อไปก็ได้!” ชายแก่เย้ยหยันในขณะที่จ้องไปยังติงปู้ซือ