หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1230

อันที่จริง เหล่าประมุขแห่งตระกูลระดับสูงสัมผัสได้ว่ารัศมีของพวกชายชุดดำดูแตกต่างออกไปเล็กน้อยเมื่อพวกเขาก้าวเข้าไปในห้องประชุม

“ใช่ พวกเขาเป็นผู้ใช้วิชามารจริงๆ!”

จู้จื่อซานพยักหน้าและยอมรับอย่างตรงไปตรงมา

ทันใดนั้น ความหวาดกลัวก็บังเกิดกับหลงจิ้งกั๋วและประมุขคนอื่นๆ สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปโดยพลัน

ไม่มีใครคาดคิดว่าจู้จื่อซานจะยอมรับว่าพวกเขาเป็นผู้ฝึกวิชามารโดยไม่ปิดบังอะไรเลย

“หมายความว่ายังไง ประธานจู้? คุณไม่รู้หรือว่าการสมคบกับผู้ใช้วิชามารจะเกิดผลอะไรตามมา? ถ้าทางการรู้เรื่องนี้เราจะซวยกันหมด” หลงจิ้งกั๋วทักท้วงอย่างจริงจัง

จู้จื่อซานตะคอกกลับ “คุณคิดว่าเราจะปลอดภัยถ้าทางการไม่รู้เรื่องนี้งั้นเหรอ? ผมจะบอกอะไรให้ ตอนนี้ทั่วทั้งยุทธภพแห่งจิงตูกำลังจะเปลี่ยนไป ในอีกไม่นานตระกูลผู้ฝึกยุทธ์จำนวนมากจะถูกกวาดล้าง! จากนั้นผู้ใช้วิชามารและนักสู้ยอดฝีมือที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดจะค่อยๆ ปรากฏตัวขึ้น อย่าไร้เดียงสาไปหน่อยเลยถ้าจะคิดว่าผู้ใช้วิชามารถูกกำจัดไปหมดแล้ว ที่จริงพวกเขาทุกคนซ่อนตัวอยู่ในความมืด พวกเขาอยู่กระทั่งรอบๆ ตัวคุณและตัวผม เหตุผลที่คุณชี่ปล่อยให้ เฉินผิงมีอิสระเต็มที่ในตอนนี้ ก็เพราะเขาต้องการให้เฉินผิงสร้างความปั่นป่วนขึ้นในยุทธภพ จากนั้นทางการก็จะยัดข้อหาให้เราแล้วจับเราเข้าคุก! เพราะฉะนั้น เราจึงต้องเคลื่อนไหวก่อนเท่านั้น โดยให้ผู้ใช้วิชามารเหล่านี้สังหารเฉินผิง ถึงยังไงคุณชี่ก็จะไม่สงสัยเราอยู่แล้ว”

คำพูดของเขาทำให้ประมุขตระกูลจำนวนหนึ่งครุ่นคิดหนัก

“ถ้าอย่างนั้น คุณก็เป็นคนที่ส่งจ้างชิง ผู้นำของสำนักอสูรฟ้าไปฆ่าเฉินผิงใช่ไหม?”

หลงจิ้งกั๋วนึกถึงจ้างชิงผู้ซึ่งเปิดตัวอย่างอลังการและต้องการเอาชีวิตเฉินผิง

ผู้ใช้วิชามารซ่อนตัวอยู่ในความมืดมาตลอด และไม่มีความแค้นใดๆ ต่อเฉินผิงถึงกระนั้นพวกเขากลับปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชนและต้องการฆ่าเฉินผิง ดังนั้นต้องมีคนออกคำสั่งให้ทำแบบนั้นแน่ๆ!

จู้จื่อซานพยักหน้าตอบ “ใช่ เป็นผมเอง! น่าเสียดายที่ฝีมือของเขาอ่อนด้อยเกินไปจนเขาถูกฆ่าซะเอง”

เหล่าประมุขมองเขาอย่างสงสัย ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงออกคำสั่งผู้ใช้วิชามารได้

“คุณเป็นใครกันแน่ ประธานจู้? ทำไมผู้ใช้วิชามารถึงได้เชื่อฟังคุณ?”

หลงจิ้งกั๋วเอ่ยคำถามที่ค้างคาอยู่ในใจเขา