หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1233

เฉินผิงถอนหายใจโล่งอกเมื่อเห็นว่าต่งเจียห่าวมาถึงแล้ว จากนั้นเขาก็ยิ้มให้อีกฝ่ายและบอกว่า “ขอบคุณนะ ต่งเจียห่าว!”

ต่งเจียห่าวเขินอายพลางพูดตอบ “เฉินผิง แค่คุณไม่ตำหนิผม ผมก็ดีใจมากแล้ว”

จากนั้นต่งลี่ฉวินก็เดินเข้ามาหาพวกเขา เมื่อเขาเห็นเฉินผิงก็ทำท่าละอายเล็กน้อย เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเฉินผิงดี

เมื่อเฉินผิงเห็นเขาก็บอกไปว่า “ขอบคุณครับ คุณต่ง”

“หยุดเถอะ คุณเฉิน คุณยิ่งทำให้ผมรู้สึกละอายใจตัวเองมากกว่าเก่า” ต่งลี่ฉวินรู้สึกอับอาย

ในขณะเดียวกัน สีหน้าของหนิงจื้อก็พลันเคร่งเครียดเมื่อเขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้า ถ้าเฉินผิงต่อสู้กับเราเพียงลำพัง ฉันแน่ใจว่าเราสามารถฆ่าเขาได้ แต่ตอนนี้ต่งลี่ฉวินมาถึงแล้ว พร้อมกับพาคนตระกูลต่งมาด้วย แถมต่งลี่ฉวินยังเป็นเจ้ายุทธ์อีก คนของฉันสู้กับเฉินผิงและคนพวกนั้นพร้อมๆ กันไม่ไหวแน่

หนิงจื้อคิดไม่ถึงว่าเฉินผิงจะพาตระกูลต่งมาด้วย

เห็นได้ชัดว่าเฉินผิงไม่ได้ลงมืออย่างไม่คิดหน้าคิดหลังและบุกเข้าบ้านตระกูลหนิงด้วยตัวคนเดียว เมื่อเขารู้ว่าหนิงจื้อกำลังรวบรวมยอดฝีมือทั้งหมดที่มี เขาก็เดินทางไปหาตระกูลต่ง

เฉินผิงหวังว่าตระกูลต่งจะช่วยเขาได้ เพราะเขารับรู้ถึงความขัดแย้งระหว่างตระกูลต่งกับตระกูลหนิง

ต่งลี่ฉวินเกลียดตระกูลหนิงมากยิ่งขึ้นหลังจากที่หนิงจื้อได้ทรมานต่งเจียห่าว

ด้วยเหตุนี้ เฉินผิงก็เลยไปที่บ้านตระกูลต่งในตอนกลางวัน เมื่อต่งเจียห่าวอยู่ที่นั่นพอดี เฉินผิงจึงตกลงกับตระกูลต่งได้ในเวลาไม่นาน

พวกเขาตัดสินใจที่จะร่วมมือแก้แค้นไปด้วยกัน

แม้ว่าเฉินผิงจะประมาทอยู่บ้างในบางครั้ง แต่เขาก็ไม่ได้โง่เขลา

ดวงตาของต่งเจียห่าวเอ่อล้นด้วยเจตจำนงสังหารเมื่อเขาจ้องไปที่หนิงจื้อ เขาพูดขึ้น “หนิงจื้อ ฉันจำได้ว่าแกทำอะไรไว้ และฉันจะชดใช้คืนให้แกเป็นร้อยเท่า!”

หนิงจื้อทำหน้าเคร่งเครียดพลางกัดฟัน ในตอนนั้นดูเหมือนเขากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

"โจมตี!" ต่งลี่ฉวินโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง เขาเป็นถึงหัวหน้าตระกูลต่ง แต่กลับถูกเด็กหนุ่มอย่างหนิงจื้อหลอกใช้ เขาจึงรู้สึกอับอายขายหน้าต่อหน้าตระกูลผู้ฝึกยุทธ์อื่นๆ ฉันทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ตระกูลต่งโดนคนทั้งยุทธภพหัวเราะเยาะ! ฉันต้องกอบกู้ศักดิ์ศรีคืนมา!

สีหน้าของหนิงจื้อเคร่งเครียดเป็นที่สุด ด้วยความแข็งแกร่งของฉันในตอนนี้ ไม่มีทางที่ฉันจะต่อกรกับเขาได้

“เฉินผิง พ่อของฉันกำลังแยกตัวฝึกวิชาอยู่คนเดียว ถ้าแกฆ่าฉันตอนนี้ พ่อของฉันออกมาเมื่อไหร่เขาจะตามล่าแกแน่!” หนิงจื้อขู่

“แกโชคดีที่พ่อของแกกำลังแยกตัวฝึกอยู่คนเดียว ไม่อย่างนั้นฉันก็จะฆ่าเขาเหมือนกัน!” ดวงตาของเฉินผิงเต็มไปด้วยเจตจำนงสังหาร และเขาจะไม่ปล่อยให้หนิงจื้อหนีไปได้ ฉันต้องล้างแค้นให้คนของหมู่บ้านคนโฉด!

เมื่อหนิงจื้อเห็นว่าเฉินผิงดูมุ่งมั่นมากเพียงใด เขาจึงรู้ว่าไม่มีทางที่เขาจะพูดให้อีกฝ่ายเปลี่ยนใจได้

ดวงตาของเขาส่องประกายอาฆาต ทันใดนั้นหนิงจื้อก็ชักกริชสีดำออกมาและแทงเข้าที่เฉินผิง

เคร้ง!

มีเสียงโลหะปะทะกันและเกิดประกายไฟขึ้น

หนิงจื้อใช้พละกำลังทั้งหมดของเขาแทงออกไป กริชนี้ทำจากเหล็กทังสเตน ดังนั้นมันจึงแข็งแกร่งและคมอย่างเหลือเชื่อ

โชคไม่ดีที่กริชหักออกเป็นสองท่อนเมื่อสัมผัสกับร่างของเฉินผิง