หนิงจื้อเข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ปราณสัมผัสนี่คงทรงพลังอย่างน่าสะพรึงกลัว จนถึงขั้นมีความรู้สึกนึกคิดเป็นของตัวเอง
“ผมทำได้ทุกอย่างเพื่อฆ่าชายคนนั้น...” หนิงจื้อสัญญา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
เขาเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อเอาชนะศัตรูของเขา
“หึ หึ! เรื่องนั้นคุณไม่ต้องห่วง” ร่างเงารับปากด้วยการหัวเราะเบาๆ
ทันใดนั้นลำแสงสีขาวก็สว่างวาบไปทั่วห้อง หนิงจื้อรู้สึกว่ามีบางอย่างแล่นเข้ามาในหัวของเขา
จากนั้นเสียงที่แหบสากและฟังดูเหมือนคนแก่ก็ดังก้องอยู่ในหัวของเขา “คุณแข็งแกร่งใช้ได้ คุณจะสามารถฆ่าเฉินผิงได้แน่ถ้าให้ผมช่วย แต่ผมต้องรักษาคุณก่อน”
ไม่นานนัก หมอกสีขาวก็ระเหยออกจากร่างของหนิงจื้อแล้วกลืนร่างเขาเข้าไป
หนึ่งชั่วโมงต่อมา หมอกสีขาวก็หายไปจนหมด บาดแผลทั้งหมดบนร่างกายของหนิงจื้อก็หายไปด้วย
ราวกับว่าร่างกายของเขาไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ ตั้งแต่แรก
หนิงจื้อรู้สึกตื่นเต้นที่เห็นว่าเขาหายดีแล้ว แต่เมื่อเขาลุกขึ้นเพื่อตรวจดูร่างกาย เขาก็สะดุดและเกือบจะล้มลงทันทีที่เขาลุกขึ้นยืน
เขามองลงไปที่ขาของเขา แล้วก็ต้องตกใจที่เห็นว่าขามันบิดเบี้ยว เขาถึงได้เดินโซซัดโซเซ
“เส้นเอ็นของคุณหายไป ผมทำได้ดีที่สุดเท่านี้ เกรงว่าคุณจะเดินแบบปกติไม่ได้อีกแล้ว” เสียงนั้นกล่าว
“หมายความว่าฉันจะพิการไปตลอดชีวิต?” หนิงจื้อตะคอกพลางขมวดคิ้ว
"ใช่ ได้แค่นี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว” เสียงนั้นพูดจากในหัวของเขา
หนิงจื้อกัดฟันด้วยความโกรธและกำหมัดแน่น “เฉินผิง... ฉันจะทำให้แกตกนรกทั้งเป็น!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...