หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1267

อสุนีบาตฟาดใส่เฉินผิงเข้าไปอีกครั้งหนึ่ง

มันรุนแรงจนส่งจี้หรูเสว่กระเด็นถอยหลังออกไป

“เร็วเข้า ไปหลบในห้องก่อน!” เฉินผิงคำราม

จี้หรูเสว่รีบวิ่งเข้าห้องไปด้วยความงุนงง

หลังจากถูกอสุนีบาตฟาดใส่ไปสองครั้ง ร่างของเฉินผิงก็ไหม้เกรียม

วิญญาณใหม่ในร่างเขากลับส่องประกายสว่างจ้าขึ้นกว่าเดิม

ร่างของเฉินผิงปกคลุมไปด้วยแสงสีทอง ผิวสีดำบนร่างกายของเขาเริ่มลอกออก ส่วนบาดแผลและรอยแผลเป็นบนร่างกายของเฉินผิงได้หายไปหมดแล้ว

ในตอนนั้น ผิวของเฉินผิงก็ขาวใสยิ่งกว่าทารกแรกเกิด ราวกับว่าเขาได้เกิดใหม่อย่างไรอย่างนั้น

ภายในห้อง จี้หรูเสว่อ้าปากค้างด้วยความตื่นตะลึง

เฉินผิงพยายามคุมร่างกายของเขาเพื่อจะยืนขึ้นมาให้ได้

ไม่นานนัก เขาก็ขยับมือและขาได้ เฉินผิงจึงลุกขึ้นยืนในที่สุด

เขาสดใสและเปล่งประกายยิ่งกว่าเดิม

นาทีที่เขายืนขึ้นมา เขาก็สัมผัสได้ว่าร่างกายเบื้องล่างเขาเย็นมาก เมื่อมองลงไปก็เกือบจะตกใจตายเพราะเขาเห็นว่าตัวเองเปลือยเปล่า

เฉินผิงเห็นว่าจี้หรูเสว่มองเขาอยู่ผ่านทางหน้าต่างและอยากจะตายไปเพราะความอับอาย

นิ้วของเขาเคลื่อนไปสร้างภาพลวงตาเพื่อบังตัวเองเอาไว้

เฉินผิงทนไม่ได้ที่ให้คนอื่นมาเห็นเขาเปลือยเปล่าอย่างนี้

อีกอย่าง เขาก็ต้องการจะพุ่งความสนใจไปกับอสุนีบาตมากกว่าด้วย

ไม่นานนักเมฆดำก็รวมตัวกันอีกครั้ง เป็นสัญญาณว่าอสุนีบาตจะฟาดลงมาเป็นครั้งที่สาม

ครืน ครืน!

อสุนีบาตครั้งที่สามมาถึง สายฟ้าฟาดลงมาจากเมฆดำราวกับเป็นงูเลื้อยและพุ่งเข้าใส่ร่างของเฉินผิงอย่างรุนแรง

แม้แต่ตำหนักบงกชชาดก็ยังสั่นไหวจากแรงกระแทกของอสุนีบาตทั้งสามครั้งนั้น

หลายต่อหลายคนตื่นขึ้นมาทันที

พวกเขาจ้องออกไปข้างนอกและไม่กล้าจะก้าวออกไปจากห้อง พวกเขาไม่รู้เลยว่าทำไมอากาศถึงได้แปรปรวนไปมากในเวลากลางดึกเช่นนี้

ครืน ครืน!

เปรี้ยง!