หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1269

ยุทธภพแห่งจิงตูตกอยู่ในความโกลาหลหลังจากข่าวที่หนิงต้าไห่สังหารเฉินผิงแพร่สะพัดไปทั่ว

เฉินผิงเพิ่งกลายเป็นที่พูดถึงของคนทั้งเมืองเมื่อไม่นานมานี้ แต่เขากลับตายไปเสียอย่างนั้น

บางคนก็เสียใจที่เขาตายไป แต่บางคนก็เก็บความยินดีเอาไว้ไม่อยู่

ในกระทรวงยุติธรรมแห่งจิงตู คุณชี่นั่งอยู่ที่โต๊ะของตนเองพร้อมกับสีหน้าที่บึ้งตึงจนดูไม่ได้

จ้าวอู๋ฉีและสิงจวินจากทีมฝ่ายบังคับใช้กฏหมายยืนอยู่ข้างๆ เขา ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว

ความเงียบอันตึงเครียดปกคลุมไปทั่วทั้งกระทรวงยุติธรรม

ในช่วงนี้ คุณชี่เข้ามาที่กระทรวงยุติธรรมบ่อยๆ ในฐานะที่จ้าวอู๋ฉีเป็นนายพลของกระทรวง เขาจึงมีความเครียดที่คุณชี่มาปรากฏตัว

“เป็นไปได้ยังไง? มันไม่น่าจะเป็นไปได้นะ ไม่มีทางที่เฉินผิงจะมาตายเสียอย่างนั้น ผมรู้ว่าเขามีความสามารถแค่ไหน” คุณชี่กล่าวพึมพำ

“คุณชี่ครับ คนที่แพร่ข่าวการตายของเฉินผิงก็คือหนิงต้าไห่ เขายังมีภาพอีกสองสามภาพด้วยนะครับ อีกอย่าง คุณเฉินก็ไม่ใช่คู่ประมือของหนิงต้าไห่ เพราะหนิงต้าไห่นั้นเป็นถึงเจ้ายุทธ์ที่มากประสบการณ์ ไม่ว่าคุณเฉินจะมีพรสวรรค์มากแค่ไหน แต่เขาก็ไม่สามารถเอาชนะหนิงต้าไห่ได้หรอกครับ” จ้าวอู๋ฉีอธิบาย

เขาคลิกเข้าไปในสภายุทธจักรและพบภาพของเฉินผิงหลายภาพโพสต์โดยหนิงต้าไห่

ร่างของเฉินผิงอยู่ในสภาพน่าสยดสยอง ชัดเจนว่าเขาตายไปแล้ว

คุณชี่นิ่งเงียบไปเมื่อได้เห็นภาพของเฉินผิง เวลาต่อมาเขาก็บอกสิงจวินว่า “หัวหน้าสิง ช่วยบอกผมหน่อยว่าคุณเจออะไรมาบ้าง”

“คุณชี่ครับ การฝึกวิชามารเกิดขึ้นบ่อยครั้งในสถานที่ต่างๆ สำนักฝึกวิชามารบางที่ถึงกับโฆษณาตัวเองเพื่อให้ได้ศิษย์เข้าสำนัก ผมได้ทำลายสำนักฝึกวิชามารไปสองสามแห่งแต่มันก็เป็นเพียงสำนักเล็กๆ เท่านั้น สำนักใหญ่ๆ ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนครับ เมื่อเทียบกับสองสามปีก่อนหน้านี้ พวกผู้ฝึกวิชามารตื่นตัวกันขึ้นมามากเลยล่ะครับ” สิงจวินรายงานอย่างตรงไปตรงมา

“ดูเหมือนสถานการณ์จะอลหม่านมากพอที่ให้พวกตัวเอ้ทั้งหลายเปิดเผยตัวเองกันแล้วสินะ” คุณชี่ถอนหายใจและไม่พูดอะไรอีก

ฉันรับเรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด! ฉันทำทุกอย่างเพื่อเฉินผิงและคุณหลงต้าเฉียว แต่เฉินผิงกลับต้องมาตายไปแบบนี้ มันน่าผิดหวังนัก!

ความเกลียดชังฉายเข้ามาในแววตาของหลงอู่ ฉันเกลียดโชคชะตาและพวกหน้าซื่อใจคด!

พวกเธอไม่ได้สนใจเรื่องในสภายุทธจักรมากนัก จึงไม่รู้ว่าเฉินผิงตายแล้ว

“คุณหลง เกิดอะไรขึ้นคะเนี่ย?” กู่หลิงเอ๋อร์ถามด้วยความประหลาดใจ

อู่เม่ยเอ๋อร์และเสี่ยวหลานก็เข้ามาถามเช่นกัน “นั่นสิ มีอะไรคะ? ลุงอู่”

หลงอู่ตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืนก่อนจะเช็ดน้ำตา เขาฝืนยิ้มออกมาและพูดว่า “อ้อ ไม่มีอะไรหรอก ปีใหม่จะมาถึงแล้ว และฉันก็คิดถึงบ้านน่ะ”

“คิดถึงบ้านเหรอคะ?”

อู่เม่ยเอ๋อร์ซ่อนความประหลาดใจไว้ไม่อยู่ “ลุงอู่คะ ลุงไม่มีบ้านนะ! หนูอยู่กับลุงมาหลายปี พวกเรามีกันแค่สองคนเท่านั้น ลุงไม่เคยบอกหนูเรื่องบ้านของลุงเลย อีกอย่าง ลุงก็ไม่เคยกลับบ้านเลยด้วยซ้ำ!”