หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1285

ในขณะที่หนิงต้าไห่โบกมือกลางอากาศ ก็บังเกิดรอยแดงขนาดใหญ่ขึ้นมา

“ถึงฉันต้องสังเวยทุกอย่างที่มี ฉันก็จะฆ่าแกให้ได้!” หนิงต้าไห่สีหน้ามืดมน ขณะที่รอยแดงกลับยิ่งเปล่งแสงสว่างเจิดจ้ามากขึ้นเรื่อยๆ

“หนิงต้าไห่บ้าไปแล้วงั้นเหรอ? เขาเริ่มเผาผลาญแก่นโลหิตของตนเองได้ยังไงกัน?”

“ฉันคิดว่าหนิงต้าไห่รู้ว่า นั่นเป็นหนทางเดียวที่เขาจะมีโอกาสต่อสู้กับเฉินผิงได้!”

“ถูกต้อง ในเมื่อเขาทำอะไรไม่ได้แล้ว ฉันคิดว่าหนิงต้าไห่คิดจะตายไปพร้อมๆ กับเฉินผิงเสียเลย”

เมื่อพวกเขาเห็นสิ่งที่หนิงต้าไห่กำลังกระทำอยู่ ทุกคนก็รู้สึกประหลาดใจนัก

อย่างไรเสีย การที่คนผู้หนึ่งจะฝึกบำเพ็ญฌานจนกลายเป็นเจ้ายุทธ์ก็มิใช่เรื่องง่ายๆ เลย เพื่อที่จะกลายเป็นเจ้ายุทธ์ในตำนานอย่างหนิงต้าไห่ เส้นทางดังกล่าวยิ่งยากเข้าไปกันใหญ่

เพราะฉะนั้น คนส่วนใหญ่จึงไม่คิดจะเผาผลาญแก่นโลหิตของตนเองที่พวกเขาฝึกฝนมาทั้งชีวิต

“นั่นคือผนึกมารโลหิตของหนิงต้าไห่! เขาใช้แก่นโลหิตของตัวเองเพื่ออัญเชิญมารโลหิตออกมาต่อสู้!”

“แต่ถ้าหากเขาร่ายเวทย์แบบนี้ ถึงเขาไม่ตายก็ต้องกลายเป็นคนพิการ”

“ดูเหมือนเฉินผิงจะตกที่นั่งลำบากเสียแล้ว”

คนที่จดจำเคล็ดวิชาเวทย์ที่หนิงต้าให่ใช้ได้ เอ่ยแสดงความคิดเห็นออกมา

เมื่อคนอื่นๆ ได้ยินเช่นนั้น พวกเขาต่างเบิกตากว้างพลางเฝ้าสังเกตดูอย่างใกล้ชิด เพราะไม่มีใครอยากพลาดฉากการต่อสู้อันสุดแสนอัศจรรย์

เมื่อเห็นรอยแดงบนมือของหนิงต้าไห่เริ่มสว่างเจิดจ้าขึ้นเรื่อยๆ เฉินผิงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ยังไงซะ ฉันสามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายมรณะภายในรอยนั้น ราวกับว่ามีอสูรร้ายที่กำลังคอยจังหวะพุ่งโจมตีอยู่ในนั้น

ไม่นานนัก รอยแดงก็ค่อยๆ ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดรอยดังกล่าวกลับสว่างเจิดจ้าพอๆ กับกระจกบานหนึ่ง

มีอสูรที่มีคมเขี้ยวอยู่เต็มปาก จากนั้นมันก็คำรามอยู่ข้างในนั้น

ทุกคนมีสีหน้าประหลาดใจ ไม่มีใครเคยเห็นหนิงต้าไห่ร่ายเวทย์ผนึกมารโลหิตมาก่อน

“ฉันขอสังเวยโลหิตของตนเอง ได้โปรดมอบพลังอันไร้ขีดจำกัดให้ฉันที!” หนิงต้าไห่ร้องตะโกนใส่อสูรที่อยู่ในรอยดังกล่าว

ทันใดนั้นเอง อสูรก็ทลายรอยดังกล่าวแล้วพุ่งออกมา

โฮก!

ตู้ม!