หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1306

หลังจากหลัวจินโย่วออกจากด่าน ก่วนจยาพ่อบ้านของเขาได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้กับตระกูลหลัวให้เขาฟังแล้ว

ดังนั้นเขาจึงโมโหแทบตาย เมื่อได้รู้ว่าระหว่างที่เขาเก็บตัวฝึกวิชา ตระกูลหลัวพร้อมด้วยยุทธภพแห่งโม่เป่ยต้องเผชิญกับความสูญเสียครั้งใหญ่

ตอนนี้ตระกูลหลัวที่ครั้งหนึ่งเคยเรืองอำนาจประสบความพ่ายแพ้ยับเยิน ยุทธภพแห่งโม่เป่ยอันเป็นที่นับหน้าถือตาซึ่งเคยแสดงให้เห็นถึงตัวตนของพวกเขากลับกลายเป็นที่น่าขบขัน เพราะฉะนั้นย่อมไม่มีทางที่หลัวจินโย่วจะสามารถทนรับความอัปยศอดสูเช่นนั้นได้

“ลุงหลัว เฉินผิงฆ่าพ่อของผมและทำลายตระกูลหนิง ตอนนี้มันเป็นคู่แค้นตลอดกาลของผมไปแล้ว ฉะนั้นผมหวังว่าลุงจะมอบทรัพยากรให้ผมบ้าง เมื่อผลบรรลุถึงระดับเจ้ายุทธ์ ผมจะฉีกแขนขาของมัน ส่วนบรรดาลูกน้องของมัน ผมจะกำจัดไม่ให้เหลือแม้แต่คนเดียวเลย” หนิงจื้อบอกกล่าวด้วยสายตาแฝงเล่ห์กระเท่ห์ร้ายกาจ

“หลานชาย ไม่ต้องห่วงไปเลย ตระกูลหลัวเต็มไปด้วยทรัพยากรสำหรับการฝึกฝน ลุงจะให้คนพาหลานไปที่คลังสมบัติเดี๋ยวนี้แหละ หลานจะพบสมุนไพรและผลึกให้ใช้มากมายอยู่ด้านใน อยากจะใช้เท่าไหร่ก็ใช้ไปเลย” หลัวจินโย่วนำเสนอพร้อมโบกไม้โบกมือ

“กระนั้นผมขอบคุณก็ยังไม่พอเลยครับ ลุงหลัว” หนิงจื้อเอ่ยขอบคุณ ก่อนจะตามก่วนจยาไปที่คลังสมบัติ

ในขณะเดียวกัน หลัวจินโย่วถือถ้วยชาด้วยแววตาเย็นชา เมื่อเขาออกแรงนิดหน่อย ถ้วยชาก็แตกเป็นเสี่ยงๆ

“เฉินผิง ฉันจะสับร่างแกให้เป็นชิ้นๆ” หนิงจื้อเอ่ยเสียงลอดไรฟัน

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงก็รีบมุ่งหน้าไปที่บ้านตระกูลหลัวให้เร็วที่สุดเท่าที่เขาจะสามารถทำได้ กว่าเขาจะมาถึงโม่เป่ย ยังผ่านไปไม่ถึงหนึ่งวันเต็ม

หลัวจินโย่วกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่ในลานสนาม พลางจิบชาอย่างสบายอารมณ์

ตรงหน้าเขาคือกาน้ำชาสำริด ถึงจะไม่มีชาอยู่ในกาน้ำชาเลย แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่หลัวจินโย่วยกขึ้นมาแล้วค่อยๆ เอียงลง ก็จะมีกาแฟไหลออกมาจากพวยกา ข่างเป็นภาพที่น่าอัศจรรย์เสียจริงๆ

ความจริงแล้ว กาสำริดเป็นของล้ำค่าที่สืบทอดกันมาหลายชั่วอายุคนของตระกูลหลัว ทั้งยังมีพลังแห่งสวรรค์และปฐพีอีกด้วย

ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ชาในกาเป็นทรัพยากรสำหรับการฝึกฝนชั้นยอด

ในตอนนั้นเอง เฉินผิงที่มาถึงประตูบ้านตระกูลหลัว กำลังจ้องมองประตูหลักด้วยสายตาทิ่มแทง

เขารู้ว่าหากตระกูลหลัวมิได้พายุทธภพแห่งโม่เป่ยมาโจมตี ตระกูลหลัวก็ใช่ว่าจะทำลายพลังป้องกันของหมู่บ้านคนโฉดลงได้ง่ายๆ ด้วยเหตุนี้ ตระกูลหลัวเองจึงต้องชดใช้หนี้เลือดที่ติดค้างผู้คนนับสิบในหมู่บ้านคนโฉด

“ตระกูลหลัว ฉันมาแล้ว”

กลิ่นอายสังหารที่เฉินผิงแผ่ออกมาเริ่มจะเพิ่มทวีขึ้นมา

ตู้ม!

เมื่อก่วนจยาพาคนมาถึงหน้าลานสนาม ก็เห็นเฉินผิงยืนอยู่กลางลานสนามพร้อมประตูที่กองอยู่กับพื้น

“แกเป็นใครกันน่ะ? กล้าดียังไงถึงได้บุกเข้ามาในบ้านตระกูลหลัว! แกอยากจะตายนักใช่ไหม?” ก่วนจยาตะโกนใส่เฉินผิง

“หลัวจินจั่วอยู่ที่ไหน? บอกให้มันไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้” เฉินผิงย้ำด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ก่วนจยาที่ตกตะลึงไปชั่วขณะ เอ่ยถามด้วยสีหน้าเย็นชาขึ้นมาว่า “แกเป็นใครกัน? นายท่านรองตายไปตั้งนานแล้ว แกมีธุระอะไรกับเขางั้นเหรอ?”

ก่วนจยาคิดว่าเฉินผิงมาล้างแค้น อย่างไรเสีย ตลอดเวลาที่ก่วนจยาดำรงตำแหน่งเป็นพ่อบ้าน หลัวจินจั่วก็สร้างศัตรูเอาไว้มากมาย

“มันตายแล้วงั้นเหรอ?” เฉินผิงขมวดคิ้ว “มันตายได้ยังไงกัน?”

“เขาถูกไอ้คนที่ชื่อเฉินผิงฆ่าตายน่ะสิ ตอนนี้นายท่านออกจากด่านมาแล้ว เขากำลังจะตามล้างแค้นเฉินผิงแล้ว”

ก่วนจยาหาทราบไม่ว่า เฉินผิงที่ตนพูดถึงกำลังยืนอยู่ต่อหน้าแล้ว