หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1305

“นั่นไม่ใช่เรื่องที่ผมอยากจะรู้ คุณไม่รู้สึกรึไงว่าต่อให้คุณบรรลุถึงระดับเจ้ายุทธ์และเข้าไปในสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้แล้ว ทั้งๆ ที่คุณมีพลังถึงขนาดนั้น แต่คุณก็ยังทำอะไรไม่ได้อยู่ดี?” คุณชี่อธิบายเพิ่มเติม

เฉินผิงตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นก็ขมวดคิ้ว

ฉันรู้สึกว่าทั้งๆ ที่มีพลังถึงขนาดนั้น แต่พออยู่ภายในสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้กลับทำอะไรไม่ได้เลย ไม่ว่าฉันจะพยายามสักแค่ไหน ก็ไม่สามารถทำลายห้องโถงได้ อันที่จริงแล้ว ฉันไม่สามารถเปิดประตูหลักของคุกใต้ดินในสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้เสียด้วยซ้ำไป! แต่ถึงกระนั้น ก็ใช่ว่าฉันจะไม่ได้ทำอะไรข้างในเลย อย่างไรเสีย ฉันก็สังหารคนภายในสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ไปหลายคน อีกทั้งขณะที่ฉันบุกเข้าไป ก็ไม่มีใครสามารถหยุดฉันได้

เมื่อเขาเห็นสีหน้าของเฉินผิง คุณชี่ก็ยิ้มราวกับว่าเขาอ่านใจของฝ่ายหลังออก “คุณเองไม่รู้สึกรึไงว่าตัวเองสามารถเข้าออกสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้โดยไม่มีใครขวางคุณเอาไว้ มิหนำซ้ำพวกเขายังทำเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรอีกต่างหาก?”

ถึงแม้ว่าเฉินผิงจะมองคุณชี่อยู่เงียบๆ ทว่านั่นก็เป็นความคิดที่แวบเข้ามาในหัวของเขาจริงๆ

ตอนนี้เฉินผิงกล้าพอที่จะต่อสู้กับจู้จื่อซานประธานสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ แท้จริงแล้ว เขาไม่เห็นผู้อาวุโสเป็นภัยคุกคามอีกต่อไปแล้ว

จากนั้นคุณชี่ก็จิบกาแฟ ก่อนจะพูดต่อไปว่า “ผมเตือนคุณหลายครั้งแล้วว่าสิ่งที่คุณมองเห็นเป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวเล็กๆ เท่านั้น ถ้าหากสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้หรือตระกูลศิลปะการต่อสู้เรียบง่ายอย่างที่คุณเห็น ยุทธภพแห่งต้าซย่าก็ย่อมเป็นที่ขบขันของทั้งโลกแล้วล่ะ ผมบอกคุณได้เลยว่าถึงจู้จื่อซานจะเป็นประธานสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ เขาก็ไม่นับเป็นตัวอะไรได้นอกเสียจากหุ่นเชิดที่ถูกเลือกขึ้นมาบังหน้า ขุมกำลังที่อยู่เบื้องหลังตัวเขาต่างหากที่น่าพรั่นพรึงยิ่งกว่า เพราะฉะนั้นคุณคิดว่าตัวเองพลังของตัวเองในยามนี้เพียงพอที่จะต่อสู้กับสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้แล้วงั้นเหรอ?”

สิ่งที่ได้ยินสร้างความตื่นตะลึงให้แก่เฉินผิงจนหน้าถอดสี ถ้าหากจู้จื่อซานไม่นับเป็นตัวอะไรนอกเสียจากหุ่นเชิด เจ้าพวกที่ควบคุมเขาไว้จะต้องแข็งแกร่งยิ่งนัก!

“ผมไม่สนใจหรอกว่าสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้จะแข็งแกร่งสักแค่ไหน สิ่งที่ผมรู้คือผมต้องฆ่าพวกมันเพื่อช่วยอวี่ฉีออกมาให้ได้”

แววตาของเฉินผิงเต็มเปี่ยมไปด้วยความแน่วแน่ ไม่ว่าจะยากเย็นสักแค่ไหน เขาก็จะต้องช่วยเธอให้ได้

“คุณจะไปต่อสู้กับสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้คนเดียวงั้นรึ? ไม่ใช่ว่าคุณเองก็มีตระกูลหลงที่ต้องจัดการอยู่รึไง?” คุณชี่เอ่ยเตือนเฉินผิงพลางยิ้มกริ่มขึ้นมาทันที

เมื่อเห็นคุณชี่มีสายตาที่ทั้งอยากรู้และสับสน เฉินผิงก็รู้สึกใจเต้นไม่เป็นส่ำขึ้นมา

ราวกับว่าฝ่ายหลังล่วงรู้ตัวตนของเขา รวมทั้งความแค้นที่เขามีกับตระกูลหลง

ในตอนนั้นเอง เฉินผิงก็รู้สึกไม่เข้าใจคุณชี่มากขึ้นเรื่อยๆ