หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1304

ในตอนนั้นเอง เหล่าซานกับเหล่าซื่อก็มองหน้ากัน จากนั้นเจตจำนงสังหารในแววตาก็พลันบังเกิดขึ้น

พวกเขาทั้งสองคนฉวยโอกาสที่เฉินผิงไม่ทันระวังตัว เปิดฉากจู่โจมใส่

พวกเขาพุ่งเข้ามาหาเฉินผิงตนละข้าง พลางซัดฝ่ามือใส่แผ่นหลังของเฉินผิง

เมื่อซัดฝ่ามือแล้ว พวกเขาทั้งสองคนไม่กล้ารั้งรอให้นานจึงหันหลังเตรียมที่จะหนีไป

เฉินผิงซวนเซไปข้างหน้า อวัยวะภายในปั่นป่วน หลังจากนั้นแววตาก็เปล่งประกายไปด้วยเจตจำนงสังหาร

เมื่อเห็นทั้งสองคนกำลังจะหนีไป เฉินผิงก็พุ่งตัวไปข้างหน้าแล้วเหวี่ยงหมัดคู่หนึ่งไปยังทิศทางของพวกเขา

ทันใดนั้นก็มีลมหมุนพุ่งออกมาจากฝ่ามือของเขา จากนั้นเจาะแผ่นหลังของคนทั้งสองจนทะลุออกจากหน้าอกของพวกเขาเป็นรูใหญ่

ตุ้บ! ตุ้บ!

ทั้งสองคนทรุดลงกับพื้นทันที จากนั้นพวกเขาก็ดวงตาเบิกโพลง ไม่หลงเหลือลมหายใจอีกต่อไป

เฉินผิงคิดจะเหลือบแลมองศพทั้งสอง ทว่ากลับกวาดสายตามองไปรอบๆ พลางตะโกนขึ้นมาว่า “จู้จื่อซาน ไอ้เฒ่าสารเลว ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!”

ถึงเขาจะแผดเสียงดังราวกับฟ้าร้อง ก็ไม่มีใครตอบ ราวกับว่าทั่วทั้งสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ได้จากไปแล้ว

สุดท้ายเฉินผิงก็ออกจากสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ แต่ก่อนที่เขาจะออกไป เขาก็หันกลับมามองถ้ำจำลองเป็นครั้งสุดท้าย

“อวี่ฉี ไม่ต้องห่วงนะ ผมต้องกลับมาช่วยคุณแน่ ผมขอสาบาน...”

เมื่อกล่าวจบ เฉินผิงก็เดินเตร็ดเตร่ไปตามท้องถนนของจิงตู

บรรลุถึงระดับเจ้ายุทธ์แล้วยังไงเล่า? ฉันเปิดไม่ได้แม้แต่ประตูหลักเสียด้วยซ้ำไป ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่องช่วยอวี่ฉีออกมาจากข้างในเลย

เขาเดินเข้าไปในตรอกข้างสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้โดยไม่รู้ตัว ครั้งสุดท้ายที่เขาเจอซูอวี่ฉีคือ ตอนที่หนิงจื้อพาเขาเข้าไปในคุกใต้ดินของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้โดยใช้อุปกรณ์มิติ

เมื่อนึกได้เช่นนี้ เฉินผิงก็ดวงต้เป็นประกาย

ถ้าหากฉันเข้าทางประตูหลักไม่ได้ ฉันก็สามารถใช้อุปกรณ์มิติแทรกซึมเข้าไปในคุกใต้ดินแล้วช่วยอวี่ฉีออกมาได้นี่ แต่ฉันจะไปหามาจากที่ไหนเล่า?

เฉินผิงจมดิ่งสู่ห้วงความคิดอีกครั้ง ตอนนี้ฉันรู้ว่าหนิงจื้อมีอุปกรณ์มิติอยู่ในมือ ขอเพียงฉันตามหาตัวมันให้เจอ หลังจากฆ่ามันทิ้งแล้ว ฉันก็จะได้มาอยู่ในมือ ทว่าตอนนี้หนิงจื้อไปอยู่เสียที่ไหนแล้วนะ?

ทุกครั้งที่เฉินผิงเห็นฝ่ายหลัง เขาจะมีความรู้สึกแปลกประหลาด

แท้ที่จริงแล้ว เฉินผิงคิดจะใช้ปราณสัมผัสของตนเองตรวจสอบพลังของคุณชี่อยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จ

ถึงคุณชี่จะดูเหมือนคนธรรมดาสามัญและมิได้แผ่กลิ่นอายใดๆ ออกมา แต่ลำพังการปรากฎตัวของเขาก็บีบบังคับให้เขาต้องเชื่อฟังมาโดยตลอด

อันที่จริงแล้ว ยามที่พบหน้าเขา เฉินผิงกลับรู้สึกกลัวเสียด้วยซ้ำไป

“เชิญนั่ง” คุณชี่เอ่ยเสียงเรียบนิ่ง เมื่อเห็นว่าเฉินผิงมาถึงแล้ว

เฉินผิงผงกศีรษะก่อนที่จะนั่งข้างๆ

“วันนี้หลังจากบุกเข้าไปในสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ คุณล่วงรู้อะไรหรือมีความคิดเห็นอะไรบ้างไหม?” คุณชี่ค่อยๆ เอ่ยถามขึ้นมา

เฉินผิงครุ่นคิดสักพักก่อนจะตอบว่า “ผมพบว่าสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ร่วมมือกับผู้ฝึกวิชามาร อันที่จริงแล้ว ผมเกรงว่าอาจจะมีผู้ฝึกวิชามารอีกมากมายซ่อนตัวอยู่ภายในองค์กร”