หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1303

เหล่าต้าตัวสั่นไม่หยุด จากนั้นสีหน้าก็เริ่มบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ราวกับว่าเขากำลังเผชิญความเจ็บปวดแสนสาหัส

“ผู้ฝึกวิชามารอย่างพวกแกควรจะได้ลิ้มรสที่รู้สึกราวกับโดนดูดพลังออกไปจากร่างเสียบ้าง...”

ในตอนนั้นเอง เฉินผิงกลับมีสีหน้าโหดเหี้ยมเย็นชา

ไม่นานนัก ร่างของเหล่าต้าก็เริ่มหดเหี่ยวจนกระทั่งเหลือเพียงแค่หนังและกระดูกกองเล็กๆ อยู่บนพื้น

หลังจากเห็นการตายอันน่าสยดสยองของเหล่าต้า อีกสามคนที่เหลือก็รู้สึกหวาดกลัวมากเสียจนพูดไม่ออก

พวกเขามักจะอาศัยการดูดแก่นวิญญาณของผู้อื่นเพื่อมาเพิ่มพลังให้ตนเอง แต่ก็ไม่เคยนึกเลยว่าสักวันหนึ่ง พวกเขาจะโดนผู้อื่นดูดพลังไป

เฉินผิงดีดนิ้วเบาๆ ลูกเพลิงอัคคีสีน้ำเงินก็ตกลงบนซากศพของเหล่าต้า จากนั้นก็แผดเผาจนไม่เหลือซากอย่างรวดเร็ว

เหล่าเอ้อร์ที่ตัวสั่นราวกับใบไม้ หันไปทางเฉินผิงพลางกล่าวว่า “ฉะ เฉินผิง พวกเราไม่มีความขุ่นแค้นหรือเก็บกดความเกลียดชังใดๆ กับแก ฉันหวังว่าแกจะปล่อยพวกเราไป คนที่แกกำลังตามหาคือสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ พวกเราไม่ใช่คนของพวกมันสักหน่อย!”

“จู้จื่อซานอยู่ที่ไหน?” เฉินผิงเอ่ยถามอย่างเย็นชา

เหล่าเอร์ส่ายหน้า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน บางทีเขาอาจจะอยู่ในลานสนามก็ได้”

เฉินผิงมองคนทั้งสามที่หวาดกลัวจนตัวสั่น จากนั้นก็โบกมือพลางขจัดพื้นที่ต้องห้ามออกไป

“พาฉันไปที่คุกใต้ดินของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้เดี๋ยวนี้” เขาบอกกับพวกเขา

“พะ... พวกเราไม่รู้วิธีเปิดประตูคุกใต้ดินหรอก ประธานจู้เป็นคนพาพวกเราเขามาทุกครั้ง” เหล่าเอ้อร์ตอบ เสียงของเขาแทบไม่ต่างอะไรจากเสียงกระซิบ

เฉินผิงตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “พวกแกแค่พาฉันไปที่นั่นก็พอ ไม่ว่าจะเปิดประตูได้หรือเปล่าก็ไม่ใช่กงการอะไรของพวกแก”

เหล้าเอ้อร์เอ่ยถามพลางมองมาที่เฉินผิง “งะ งั้นถ้าหากพวกเราพาแกไปที่นั่น แกจะปล่อยพวกเราไปใช่ไหม?”

ทันทีที่เหล่าเอ้อร์พูดจบ แววตาของเฉินผิงก็ลุกโชนไปด้วยเจตจำนงสังหาร “พวกแกกำลังต่อรองกับฉันอยู่งั้นรึ?”

จากนั้น ฝ่ามือของเฉินผิงก็เปล่งแสงสีทองแล้วคว้าตัวเหล่าเอ้อร์เอาไว้

ก่อนที่เหล่าเอ้อร์จะทันได้ตอบ เฉินผิงก็จับเขาตัวเขาไว้ จากนั้นพลังลมปราณในร่างของเขาก็เริ่มเหือดแห้งอย่างรวดเร็ว ภายในเวลาเพียงแค่สิบวินาที เหล่าเอ้อร์ก็กลายเป็นกระดูกกองหนึ่ง

เหล่าซานกับเหล่าซื่อรู้สึกหวาดกลัวมากเสียจนแทบจะฉี่ราดอยู่แล้ว

คู่ต่อสู้แข็งแกร่งเสียขนาดนั้น! จู้จื่อซานส่งพวกเรามาตาย แต่กลับไม่มีใครเห็นจู้จื่อซานเลยสักคน!

เฉินผิงมองประตูอยู่สักครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดินเข้าไปหาแล้วค่อยๆ วางฝ่ามือลงบนนั้น

เมื่อคิดจะแผ่ปราณสัมผัสเข้าไปตรวจสอบในคุกใต้ดิน ก็พลันมีปราณสัมผัสพุ่งออกมา

แต่ปราณสัมผัสเพิ่งจะแผ่ออกไป ก็ดูราวกับมีบางอย่างกีดขวางเส้นทางเอาไว้

ถึงแม้ว่าปราณสัมผัสของเขาจะไม่ถูกตัดขาด ทว่าก็ไม่มีทางที่จะเข้าไปในคุกใต้ดินได้เลย

เฉินผิงยกมือขึ้น ฝ่ามือของเขาเปล่งแสงสีทอง จากนั้นเขาก็กระแทกฝ่ามือเข้ากับประตูอย่างแรง

เขาใช้เรี่ยวแรงไปมาก แต่ถึงกระนั้นหลังจากเขากระแทกใส่ประตู ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ไม่มีแม้แต่สุ้มเสียง ราวกับว่าเรี่ยวแรงที่เขาใช้ได้หายไปทันทีที่สัมผัสกับประตู

เฉินผิงขมวดคิ้ว จากนั้นก็กระแทกฝ่ามือใส่ประตูอีกครั้ง

ถึงแม้ว่าหลังจากลงมือซ้ำๆ อยู่หลายครั้งจนเหงื่อชุ่มหน้าผากของเฉินผิง แต่ประตูก็ยังไม่ขัยบเขยื้อนแม้แต่น้อย