หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1302

เมื่อคนอื่นๆ เห็นเช่นนั้น พวกเขาก็กำหมัดแน่นพร้อมกัน พลังอันน่าคร้ามเกรงทำให้กำปั้นของพวกเขาส่องประกายอันน่ากลัวออกมา

“ฆ่ามันซะ!”

เหล่าต้าแผดเสียงดังลั่น จู่ๆ ร่างของเขาก็หายไปแล้วปรากฎตัวขึ้นใหม่อีกครั้งกลางอากาศเหนือศีรษะของเฉินผิง

จากนั้น เขาก็พุ่งลงไปหาเฉินผิงพร้อมเล็งกำปั้นมาที่ฝ่ายหลัง

เมื่อเห็นเช่นนั้น อีกสามคนเองก็ทยอยกันลงมือ พวกเขาแต่ละคนก็จู่โจมใส่เฉินผิงจากทิศทางต่างๆ

เมื่อเห็นเช่นนี้ เฉินผิงก็มีสีหน้าเย็นชา ขณะที่เขาผลักดันร่างเกราะทองคำจนถึงขีดสุด ร่างของเขาก็เปล่งประกายสีทอง จากนั้นเขาก็ดีดตัวขึ้นกลางอากาศพร้อมชูกำปั้นขึ้นสูง

เขาเล็งกำปั้นมาที่เหล่าต้าซึ่งอยู่กลางอากาศ โดยไม่สนใจพลังโจมตีจากทิศทางอื่นๆ

เขาคิดจะอาศัยร่างเกราะทองคำและพลกำลังอันน่าเหลือเชื่อเพื่อต้านทานพลังโจมตีจากเจ้ายุทธ์อีกสามคน

ประกายสีทองที่แผ่ออกมาจากร่างของเฉินผิง ทำให้คนอื่นๆ สัมผัสได้ถึงอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามา

ตู้ม!

พลังโจมตีอันน่าสะพรึงกลัวทั้งหลายระเบิดใส่ร่างของเฉินผิง ทำให้เกล็ดส่วนใหญ่หลุดร่วงออกจากร่างของเขา

แต่เขณะที่หมัดของเขากับเหล่าต้าปะทะกัน ฉินผิงกลับกัดฟันแน่นด้วยความตั้งใจมั่น

ร่างของเหล่าต้าลอยกระเด็นขึ้นกลางอากาศราวกับว่าวสายป่านขาด พร้อมกับเสียงกระดูกที่กำลังแตกหัก

ภาพเหตุการณ์ฉากนั้นสร้างความตื่นตะลึงให้แก่คนอื่นๆ จากนั้นพวกเขาก็ล่าถอยด้วยความตื่นตระหนก ก่อนจะรีบไปตรวจดูอาการบาดเจ็บของเหล่าต้า

แรงปะทะจากหมัดของเฉินผิงทำให้กระดูกของเหล่าต้าแหลกละเอียดถึงห้าสิบส่วน จากนั้นอวัยวะที่แหลกละเอียดก็กระอักออกทางปาก

เมื่อได้เห็นสภาพของเขาแล้ว อีกสามคนมีสีหน้าตื่นตกใจสุดขีด พวกเขารีบหยิบยาออกมาป้อนใส่ปากของเขา จากนั้น เขาก็เริ่มร่ายเวทย์แล้วเมฆหมอกสีดำก็เริ่มผุดขึ้นมาจากฝ่ามือของพวกเขา

เมื่อกวาดตามองมาที่พวกเขา เฉินผิงก็รู้ว่าพวกเขาใช้วิชาเวทย์อีกครั้งเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของเหล่าต้า

ฉันไม่อาจเอาแต่นิ่งดูดายแล้วมองดูพวกมันร่ายเวทย์ ฉันต้องขวางมิให้พวกมันรักษาได้!

ลำแสงปรากฏขึ้นรอบตัวคนที่กำลังหนีไปราวกับแนวกั้น ไม่นานลำแสงที่ยิ่งมาก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ ก่อตัวเป็นกรงขนาดใหญ่เพื่อขังพวกเขาไว้ข้างใน

พวกเขาหันมามองเฉินผิงด้วยความหวาดกลัวและไม่อยากเชื่อ มันเป็นแค่เจ้ายุทธ์เท่านั้น! วงแหวนอาคมเช่นนี้ต้องใช้พลังจิตและพลกำลังมหาศาลจึงจะคงสภาพเอาไว้ได้!

“อย่าคิดว่าแกเป็นคนเดียวที่รู้จักสำแดงวิชาเวทย์ ในเมื่อพวกแกถูกขังอยู่ภายในพื้นที่ต้องห้ามของฉัน พวกแกก็ไม่มีทางหนีรอดไปได้หรอก” เฉินผิงกล่าวพลางค่อยๆ เดินมาหาพวกเขา ประกายแสงสีทองรอบตัวเขาก็ยิ่งแกร่งกล้าขึ้นเรื่อยๆ

“พวกแกคิดหาทางหนีออกไปให้ได้ ฉันจะขวางมันไว้เอง...”

เหล่าต้ากัดฟันแน่นแล้วอดทนต่อความเจ็บปวดจากอาการบาดเจ็บ จากนั้นก็พุ่งเข้าใส่เฉินผิงอย่างคลุ้มคลั่ง

เฉินผิงมองเหล่าต้าที่พุ่งเข้ามาหาตนด้วยสายตาดูแคลนอย่างถึงที่สุด จากนั้นก็พลันซัดฝ่ามือสีทองใส่ศีรษะของเหล่าต้า

เมื่อเห็นเช่นนั้น อีกสามคนดวงตาเบิกกว้างด้วยความโกรธแค้น พวกเขานึกว่าสมองของเหล่าต้าจะโดนระบิดจนเละเสียอีก

แต่ภาพเหตุการณ์อันน่าสะพรึงกลัวกลับไม่เกิดขึ้น เฉินผิงเพียงแค่เอามือกดลงบนศีรษะของเหล่าต้า ขณะที่พลังจิตตวิสุทธิหมุนวนราวกับพายุหมุน