หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1308

เมื่อตัดสินจากผลลัพธ์ของการโจมตีแล้ว ก็เห็นได้ชัดว่าพลังของหลัวจินโย่วไม่อาจเทียบได้กับหนิงต้าไห่

ในเมื่อเฉินผิงไม่กลัวหนิงต้าไห่ ก็ไม่มีเหตุผลให้เขาต้องเห็นหลัวจินโย่วเป็นภัยคุกคามเลย

ในขณะเดียวกัน เมื่อหลัวจินโย่วเห็นว่าเฉินผิงมิได้รับอันตรายแต่อย่างใด เพียงแค่ถูกแรงแทะผลักกลับไปเล็กน้อยเท่านั้น ก็ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจอย่างถึงที่สุด

ระหว่างที่หลัวจินโย่วสับสนอยู่นั้น เฉินผิงก็กำหมัดแน่น เมื่อลำแสงสีทองสาดส่องมาถึง เขาก็เขวี้ยงหมัดสังหารใส่หลัวจินโย่ว

ร่างของเฉินผิงที่กำลังลอยอยู่กลางอากาศ กลืนกินหลัวจินโย่วด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัวที่เขาปลดปล่อยออกมา

เมื่อสัมผัสได้ถึงอันตราย หลัวจินโย่วก็เขวี้ยงหมัดทั้งคู่ไปข้างหน้าเพื่อต้านทานคลื่นกระแทก ขณะที่คลื่นกระแทกที่เริ่มบิดเป็นลมหมุน ก็จะปะทะเข้ากับลมหมุนของเฉินผิง

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!

แต่ถึงกระนั้น หลัวจินโย่วก็ไม่สามารถหยุดการโจมตีได้และสัมผัสได้ถึงความแข็งเกร่งเต็มขั้นของแรงปะทะ ซึ่งบีบให้เขาต้องก้าวถอยหลังไปหลายก้าวกว่าจะยืนได้มั่นคงในท้ายที่สุด

“คงนับเป็นเรื่องเสียมารยาท หากฉันไม่ตอบแทนสิ่งที่แกได้ก่อเอาไว้ ถ้านี่คือสิ่งที่แกมีอยู่ทั้งหมด ก็เห็นได้ชัดว่าพลังของคระกูลหลัวช่างไม่คู่ควรกับชื่อเสียงเอาเสียเลย” เฉินผิงเอ่ยด้วยความดูแคลน

หลัวจินโย่วกัดฟันแน่น พลางหรี่ตาแล้วจ้องมองเฉินผิง

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงก็ยืนอยู่ตรงนั้นเงียบๆ ลมหายใจสงบนิ่งและไม่แสดงสีหน้าแม้แต่น้อย

ทันใดนั้นหลัวจินโย่วก็ใช้นิ้วมือคีบเอาบางอย่างออกมาจากกระเป๋า แล้วสะบัดใส่เฉินผิง

สามารถมองเห็นลำแสงสีขาวหลายสายที่กำลังพุ่งมาทางฝ่ายหลัง จากนั้นโอบล้อมเขาไว้เพื่อมิให้เขามีทางหนีรอดไปได้

แคร๊ง! แคร๊ง! แคร๊ง!

ท่ามกลางเสียงแหลมที่ดังชัดเจน กลับมีประกายไปปะทุขึ้นทั่วทุกสารทิศ หลังจากนั้นหมากไม่กี่ตัวก็ตกลงบนพื้นแล้วแหลกสลายกลายเป็นผุยผง

“แกคิดจะใช้หมากเจาะทะลวงร่างเกราะทองคำของฉันงั้นรึ?”

เฉินผิงไม่เข้าใจว่าหลัวจินโย่วกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ อย่างไรเสียก็ไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่ร่างเกราะทองคำจะถูกหมากไม่กี่ตัวทำลายเอาได้

แต่หลัวจินโย่วกลับหน้าถอดสี เพราะเจ้าพวกนั้นมิใช่หมากธรรมดาสามัญ

แต่พวกมันสร้างขึ้นมาจากหยกเย็นเทียนซานซึ่งเป็นวัสดุที่แข็งแกร่งเป็นพิเศษ เพราะฉะนั้นตอนที่หมากปะทะกับเป้าหมายของพวกมัน ไอเย็นก็จะรุกล้ำเข้าสู่ร่างของเป้าหมาย ซึ่งทำให้อีกไม่นานเป้าหมายก็จะแข็งตาย

เฉินผิงแค่นเสียงก่อนจะออกท่าประสานอินของตนเอง เมื่อกล่าวจบ เขาก็ซัดฝ่ามือลงไปที่ลำแสงแล้วผ่าเป็นสองส่วน

“ปะ เป็นไปได้ยังไงกัน?”

หลัวจินโย่วรู้สึกตกตะลึงเสียจนหน้าถอดสี เขาไม่คาดคิดว่าจะมีคนสามารถตัดลำแสงของเขาได้

ทันใดนั้นเอง พลังอันบ้าคลั่งของเฉินผิงก็สร้างความหวาดกลัวให้แก่ก้นบึ้งในจิตใจของหลัวจินโย่ว

“ฉันสามารถทำเรื่องเหลือเชื่อได้อีกมากนัก อย่างไรเสีย ฉันก็มาที่นี่เพื่อขอให้แกมอบตัวหนิงจื้อมาซะ ถ้าหากแกให้ความร่วมมือล่ะก็ ฉันจะยอมไว้ชีวิตแก” เฉินผิงเอ่ยเสียงเย็นชา

“หนิงจื้อ?”

หลัวจินโย่วรู้สึกตะลึงงัน เพราะไม่คิดว่าเฉินผิงจะมาเพราะหนิงจื้อ

แต่ถึงกระนั้น หลัวจินโย่วก็ไม่คิดจะมอบตัวหนิงจื้อให้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฝ่ายหลังก็เป็นคนนำข่าวการเสียชีวิตของน้องและบุตรชายมาแจ้งให้เขาทราบ

ยิ่งไปกว่านั้น หนิงจื้อก็เป็นเพียงคนเดียวที่เหลือรอดมาจากตระกูลหนิงที่ล่มสลาย ยิ่งทำให้หลัวจินโย่วมีเหตุผลที่จะไม่ยอมมอบตัวฝ่ายแรกให้