หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1309

“เฉินผิง อย่าได้ใจให้มันมากนัก แกกำลังยืนอยู่ในบ้านตระกูลหลัวและไม่มีสิทธิ์มาต่อรองกับฉัน” หลัวจินโย่วสวนตอบอย่างถมึงทึง

เมื่อเห็นว่าหลัวจินโย่วกำลังปกป้องหนิงจื้อ แววตาของเขาก็เต็มเปี่ยมไปด้วยเจตจำนงสังหาร จากนั้นก็หายวูบไปแล้วปรากฎตัวอีกครั้งตรงหน้าหลัวจินโย่ว

เมื่อสัมผัสได้ถึงอันตรายที่ใกล้เข้ามา หลัวจินโย่วจึงรีบถอยหนี

แต่ก่อนที่เขาจะทันได้หนีไป ลูกเตะของเฉินผิงก็ตรงเข้ามาหาเข้า

พลังอันมหาศาลที่อยู่เบื้องหลังลูกเตะก่อให้เกิดเสียงกระดูกแหลกละเอียดดังกึกก้องไปทั่วลานสนาม ขณะที่ร่างของหลัวจินโย่วลอยกระเด็นออกไป

ตอนที่หลัวจินโย่วพยุงตัวเพื่อลุกขึ้นมา เขาก็สังเกตพบว่าหน้าอกของเขายุบลงเป็นหลุม

ลำพังแค่ภาพที่เห็นก็ทำให้เขารู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น

หลัวจินโย่วมองเฉินผิงด้วยความตื่นตระหนก เขาไม่คาดคิดว่าตนจะพ่ายแพ้ให้เฉินผิงในการจู่โจมเพียงครั้งเดียว

ส่วนคนที่เหลือของตระกูลหลัว พวกเขารู้สึกตกใจกับความพ่ายแพ้ของประมุขตนเองไม่แพ้กัน อย่างไรเสีย พวกเขาก็ตระหนักถึงความแข็งแกร่งขององหลัวจินโย่วและเรื่องที่เขาคือหนึ่งในยอดปรมาจารย์แห่งโม่เป่ย

“ฉันขอถามอีกครั้ง หนิงจื้ออยู่ที่ไหน?”

เฉินผิงจ้องมองหลัวจินโย่วอย่างเอาเป็นเอาตาย เสียงของเขาดังขึ้นราวกับดังก้องออกมาจากนรก

“ฉันไม่รู้” หนิงจินโย่วเอ่ยเสียงลอดไรฟัน

จากนั้นเขาก็โบกมือ จู่ๆ ก็มีกระบี่ปรากฎอยู่ในมือ

กระบี่วิเศษที่ส่องประกายราวกับหินแก้ว แผ่กลิ่นอายคุกคามเย็นชาไม่หยุดหย่อน

“แกคิดว่าตัวเองเป็นคนเดียวที่มีกระบี่วิเศษรึไง?” เฉินผิงยิ้มเยาะก่อนจะยื่นมือออกไปแล้วกระบี่พิฆาตมังกรก็ปรากฎอยู่ในมือของเขา

ขณะที่อัคคีคลั่งวูบไหวจากกระบี่ คลื่นความร้อนก็แผ่ซ่านไปทั่วทั้งบริเวณ

เช่นเดียวกับกระบี่อัคคีและน้ำแข็งที่ต่อสู้กัน

เมื่อเห็นกระบี่พิฆาตมังกรที่เฉินผิงถืออยู่ หลัวจินโย่วก็เอ่ยวาจาเยาะหยันว่า “ฉันมีกระบี่วิเศษที่ได้มาจากภูเขาเทียนซานซึ่งสามารถตัดเหล็กได้ราวกับดินโคลน แกคิดจะต่อสู้กับฉันด้วยของเล่นห่วยๆ พรรค์นั้นของแกจริงๆ เหรอ?”

เมื่อหลัวจินโย่วพูดจบ เขาก็เริ่มถ่ายห้วงพลังของตนเองใส่ลงไปในกระบี่วิเศษ

ทันทีที่ร่างของเขากระแทกกับพื้น กระบี่วิเศษในมือก็เกิดรอยร้าวก่อนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

หลัวจินโย่วลุกขึ้นแล้วมองเฉินผิงด้วยสีหน้าเครียดขมึง

“หนิงจื้ออยู่ที่ไหน?” เฉินผิงถามพลางหันมามองหลัวจินโย่ว

หลัวจินโย่วไม่ตอบ ทว่ากลับมีประกายแสงปรากฏจากใต้ฝ่าเท้าของเขา จากนั้นเขาก็เริ่มร่ายเวทย์

ไม่นานก็มีลำแสงพุ่งขึ้นสู่ท้องนภา แล้วห่อหุ่มหลัวจินโย่วเอาไว้ข้างใน

ในยามนั้นเอง หลัวจินโย่วก็ค่อยๆ ลอยขึ้นกลางอากาศอยู่ภายในลำแสงที่สร้างขึ้น เช่นเดียวกับเทพเซียนที่กำลังขึ้นสู่สวรรค์

“เฉินผิง แกอาจจะมีร่างเกราะทองคำที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังก็จริง แต่แกก็อย่าลืมว่านอกเหนือไปจากเคล็ดวิชายุทธ์แล้ว ก็ยังมีเคล็ดวิชาเวทย์อยู่ด้วย”

หลัวจินโย่วเพิ่งจะพูดจบได้ไม่นาน ก็มีลำแสงพุ่งออกมาจากร่างของเขา

พลังอันน่าพรั่นพรึงตรงเข้ามาหาเฉินผิงทั่วทุกสารทิศ จนแทบจะกลืนกินเขาลงไปทั้งตัวอยู่แล้ว