หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1310

เคล็ดวิชายุทธ์อาศัยพลงกาย ขณะที่เคล็ดวิชาเวทย์อาศัยพลังจิต

เมื่อเห็นหลัวจินโย่วเผยเคล็ดวิชาเวทย์ออกมา เฉินผิงก็อนุมานได้ว่าหลัวจินโย่วก็คงจะเชี่ยวชาญในเคล็ดวิชาเวทย์เช่นเดียวกัน ในความเป็นจริงแล้ว เมื่อเทียบกับเคล็ดวิชายุทธ์ ดูเหมือนว่าเขาจะมีฝีมือทางด้านเคล็ดวิชาเวทย์มากกว่า

“ในเมื่อแกท้าให้ฉันประลองเคล็ดวิชาเวทย์ ฉันก็จะเล่นสนุกกับแกสักยกก็แล้วกัน” เฉินผิงยิ้มเยาะ

“ฮ่าฮ่าฮ่า แกคิดว่าจะสามารถเอาชนะฉันด้วยเคล็ดวิชาเวทย์ได้งั้นรึ? แกมันรนหาที่ตาย”

หลัวจินโย่วระเบิดเสียงหัวเราะโดยไม่เก็บอาการสักนิด

แทนที่จะตอบ เฉินผิงกลับเริ่มประสานอิน ทำให้พื้นดินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

ชั่วอึดใจต่อมา ราวกับมีบางสิ่งบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ใต้พื้นดิน จากนั้นก็มีกำแพงดินโผล้ขึ้นมาจากพื้นครั้งแล้วครั้งเล่า

เมื่อลำแสงที่หลัวจินโย่วปลดปล่อยออกมาปะทะเข้ากับกำแพงดิน พวกมันก็ทยอยกันพังทลายลงอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้าตนเอง หลัวจินโย่วก็ยิ่งหัวเราะด้วยความโอหังมากขึ้นเรื่อยๆ

“ไอ้หนู แกรู้หรือเปล่าว่าเคล็ดวิชาเวทย์จำเป็นต้องมีพลังจิตแข็งกล้าและอินที่ทรงพลัง? คนโง่เขลาอ่อนหัดอย่างแกกล้าดียังไงถึงได้มาท้าทายฉันแบบนี้?”

ขณะที่หลัวจินโย่วพูด จู่ๆ ร่างของเขาก็หายไปพร้อมๆ กับลำแสง ก่อนจะมาปรากฎตัวอยู่บนศีรษะของเฉินผิง

ขณะที่เฉินผิงถูกลำแสงล้อมเอาไว้ข้างใน รอยยิ้มแฝงเล่ห์กระเท่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าของหลัวจินโย่ว

“ขอฉันดูหน่อยซิว่าปราณสัมผัสของแกจะแข็งแกร่งสักแค่ไหนกัน”

ขณะที่เขาพูด หลัวจินโย่วก็เริ่มร่ายเวทย์

ในชั่วเสี้ยววินาที คลื่นเสียงอันไม่ขาดสายเริ่มที่จะถ่ายทอดลงไปตามลำแสง ทำให้เฉินผิงรู้สึกราวกับมียุงจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังบินหึ่งๆ อยู่บริเวณใบหู

คิ้วของเขาขมวดมุ่น ขณะที่สีหน้าบึ้งตึงผุดขึ้นบนใบหน้า

เขาไม่เคยพบเจอกับการโจมตีเช่นนั้นมาก่อน แม้แต่ร่างเกราะทองคำของเขาก็ไม่สามารถต้านทานได้

ทันใดนั้นความเจ็บปวดแสนสาหัสที่แล่นเข้ามาในหัว ก็กระตุ้นให้เขาแทบคลุ้มคลั่ง

ให้ความรู้สึกราวกับสมองของเขาได้กลายเป็นโจ๊กไปแล้ว

เมื่อเห็นเฉินผิงต้องทนทุกข์ทรมาน หลังจินโย่วก็หัวเราะลั่นอย่างสุขสันต์ “ฮ่าฮ่าฮ่า ต่อให้แกมีมีร่างเกราะทองคำและมีพลังแกร่งกล้า ทว่าพอยืนอยู่ต่อหน้าฉัน แกก็ยังอ่อนแอพอๆ กับแมลงตัวหนึ่ง”

เหง่งหง่าง!

“เฉินผิง ฉันจะค่อยๆ ทรมานแกเพื่อล้างแค้นให้ลูกชายของฉัน”

ขณะที่หลัวจินโย่วกำลังพูดอยู่นั้น เขาก็ร่อนลงมาจากฟ้าแล้วซัดฝ่ามือใส่หัวไหล่ของเฉินผิง

แรงปะทะทำให้เฉินผิงเซถลาไปข้างหน้า ขณะที่เกล็ดของร่างเกราะทองคำหลุดร่วงแล้วกลายเป็นผุยผง

“ฮ่าฮ่าฮ่า ตอนนี้แกเสียร่างเกราะทองคำไปแล้ว ขอดูหน่อยซิว่าแกจะจัดการฉันยังไง”

หลัวจินโย่วหัวเราะอย่างผู้มีชัย

“ถึงจะไม่มีมัน ฉันก็ไม่กลัวแกหรอกน่า”

เฉินผิงยังไม่ทันได้พูดให้จบก็ตัวสั่นสะท้าน จากนั้นกลิ่นอายน่าสะพรึงกลัวก็ปะทุขึ้นมาทันที

ส่วนหลัวจินโย่ว เขาไม่เห็นเฉินผิงเป็นภัยคุกคามอีกต่อไป

เมื่อเขาเห็นเฉินผิงเขวี้ยงหมัดใส่ตน หลัวจินโย่วก็โบกมือด้วยท่าทีไม่ใส่ใจ พลางวาดโล่ที่กระจ่างใสราวแก้วผลึกขึ้นมาตรงหน้าของตน

หลัวจินโย่วจ้องมองเฉินผิงพลางยิ้มบางๆ ผ่านโล่โปร่งแสง