หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1311

เขาไม่เชื่อหรอกว่า หลังจากถูกทรมานเสียจนเกือบปลิดชีพตนเองและสูญสิ้นพลังไปแล้ว เฉินผิงจะสามารถทำลายโล่ได้

เมื่อเฉินผิงเห็นว่าหลัวจินโย่วไม่คิดจะหลบเลี่ยงการโจมตี เขาก็ยิ้มเยาะกับตนเอง

ตู้ม!

ทันทีที่หมัดของเฉินผิงปะทะเข้ากับโล่ มันก็พลันแตกเป็นเสี่ยงๆ แล้วหายวับไปกลางอากาศโดยแทบจะไม่มีแรงต้านทานใดๆ

หลัวจินโย่วที่รู้สึกประหลาดใจ คิดจะหลบหลีก แต่เขาก็รู้ว่าสายเกินไปเสียแล้ว

หมัดของเฉินผิงชกเข้าใส่ใบหน้าของหลัวจินโย่วในชั่ววินาทีต่อมา

หลัวจินโย่วกระอักโลหิตและฟันร่วงจากปาก จากนั้นก็ถูกแรงปะทะซัดจนลอยกระเด็นออกไป

เขาลุกขึ้นแล้วมองเฉินผิงด้วยความสับสน ฉันไม่เข้าใจเลย ในเมื่อไม่กี่วินาทีก่อน มันใกล้จะตายอยู่ชัดๆ แล้วมันปลดปล่อยพลังมหาศาลถึงขนาดนั้นได้ยังไงกัน?

ในขณะนั้น ใบหน้าครึ่งซีกของหลัวจินโย่วที่ยุบลงไป ทำให้เขาแลดูคล้ายภูตผี

“ร่ายเวทย์ต่อไปสิ ถ้าแกยังกล้าร่ายเวทย์ต่อไปนะ”

เฉินผิงมองหลัวจินโย่ว พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหยียดหยัน

ตอนนี้ใบหน้าของเขาเสียโฉมไปกว่าครึ่งและฟันหักหมดปากแล้ว หลัวจินโย่วไม่สามารถพูดได้อีกต่อไปแล้ว ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่อยร่ายเวทย์อีกเลย

เฉินผิงก้าวเดินไปข้างหน้า จากนั้นก็ซัดฝ่ามือใส่หลัวจินโย่วอีกครั้ง

ฝ่ายหลังพยายามหลบหลีกอย่างสุดกำลัง

ตู้ม!

แรงปะทะทำให้หลัวจินโย่วลอยละล่องราวกับใบไม้ที่กำลังร่วงหล่นในทันที

จากนั้น เฉินผิงก็กระโจนตัวขึ้นกลางอากาศจนมาอยู่ตรงหน้าหลัวจินโย่ว แล้วกระทืบลงบนร่างของฝ่ายหลัง

แรงปะทะที่สอดรับกันทำให้หลัวจินโย่วจมลึกสู่พื้นดิน ร่างแหลกละเอียด

“อ๊าก!”

หลัวจินโย่วแผดเสียงร้องอย่างโกรธจัด เพราะนั่นเป็นสิ่งเดียวที่เขาสามารถทำได้ อย่างไรเสีย เขาก็พูดไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

ตอนที่เฉินผิงยกขา เงาร่างอันน่าขนพองสยองเกล้าของหลัวจินโย่วก็คลานขึ้นมาจากพื้น

ทั้งๆ ที่กำลังจ้องมองเฉินผิงตาเขม็ง แต่เขากลับไม่สามารถหล่อหลอมกลิ่นอายพลังใดๆ ขึ้นมาได้ เพราะทั้งหมดได้สูญสลายไปนับตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว

เฉินผิงมองเขาด้วยความสงสัย มันใกล้จะตายอยู่แล้วแท้ๆ ยังมีอารมณ์มาดื่มชาได้ยังไงกัน?