หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1311

เขาไม่เชื่อหรอกว่า หลังจากถูกทรมานเสียจนเกือบปลิดชีพตนเองและสูญสิ้นพลังไปแล้ว เฉินผิงจะสามารถทำลายโล่ได้

เมื่อเฉินผิงเห็นว่าหลัวจินโย่วไม่คิดจะหลบเลี่ยงการโจมตี เขาก็ยิ้มเยาะกับตนเอง

ตู้ม!

ทันทีที่หมัดของเฉินผิงปะทะเข้ากับโล่ มันก็พลันแตกเป็นเสี่ยงๆ แล้วหายวับไปกลางอากาศโดยแทบจะไม่มีแรงต้านทานใดๆ

หลัวจินโย่วที่รู้สึกประหลาดใจ คิดจะหลบหลีก แต่เขาก็รู้ว่าสายเกินไปเสียแล้ว

หมัดของเฉินผิงชกเข้าใส่ใบหน้าของหลัวจินโย่วในชั่ววินาทีต่อมา

หลัวจินโย่วกระอักโลหิตและฟันร่วงจากปาก จากนั้นก็ถูกแรงปะทะซัดจนลอยกระเด็นออกไป

เขาลุกขึ้นแล้วมองเฉินผิงด้วยความสับสน ฉันไม่เข้าใจเลย ในเมื่อไม่กี่วินาทีก่อน มันใกล้จะตายอยู่ชัดๆ แล้วมันปลดปล่อยพลังมหาศาลถึงขนาดนั้นได้ยังไงกัน?

ในขณะนั้น ใบหน้าครึ่งซีกของหลัวจินโย่วที่ยุบลงไป ทำให้เขาแลดูคล้ายภูตผี

“ร่ายเวทย์ต่อไปสิ ถ้าแกยังกล้าร่ายเวทย์ต่อไปนะ”

เฉินผิงมองหลัวจินโย่ว พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหยียดหยัน

ตอนนี้ใบหน้าของเขาเสียโฉมไปกว่าครึ่งและฟันหักหมดปากแล้ว หลัวจินโย่วไม่สามารถพูดได้อีกต่อไปแล้ว ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่อยร่ายเวทย์อีกเลย

เฉินผิงก้าวเดินไปข้างหน้า จากนั้นก็ซัดฝ่ามือใส่หลัวจินโย่วอีกครั้ง

ฝ่ายหลังพยายามหลบหลีกอย่างสุดกำลัง

ตู้ม!

แรงปะทะทำให้หลัวจินโย่วลอยละล่องราวกับใบไม้ที่กำลังร่วงหล่นในทันที

จากนั้น เฉินผิงก็กระโจนตัวขึ้นกลางอากาศจนมาอยู่ตรงหน้าหลัวจินโย่ว แล้วกระทืบลงบนร่างของฝ่ายหลัง

แรงปะทะที่สอดรับกันทำให้หลัวจินโย่วจมลึกสู่พื้นดิน ร่างแหลกละเอียด

“อ๊าก!”

หลัวจินโย่วแผดเสียงร้องอย่างโกรธจัด เพราะนั่นเป็นสิ่งเดียวที่เขาสามารถทำได้ อย่างไรเสีย เขาก็พูดไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

ตอนที่เฉินผิงยกขา เงาร่างอันน่าขนพองสยองเกล้าของหลัวจินโย่วก็คลานขึ้นมาจากพื้น

ทั้งๆ ที่กำลังจ้องมองเฉินผิงตาเขม็ง แต่เขากลับไม่สามารถหล่อหลอมกลิ่นอายพลังใดๆ ขึ้นมาได้ เพราะทั้งหมดได้สูญสลายไปนับตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว

เฉินผิงมองเขาด้วยความสงสัย มันใกล้จะตายอยู่แล้วแท้ๆ ยังมีอารมณ์มาดื่มชาได้ยังไงกัน?

เฉินผิงที่มีแสงสีทองเปล่งประกายออกมาจากร่าง ปลุกกระตุ้นร่างเกราะทองคำอีกครั้ง

เมื่อห่าธนูตกต้องกับร่างของเฉินผิง ก็บังเกิดเสียงโลหะกระทบกันเต็มไปทั่วฟ้า

ถึงเกาทัณฑ์แต่ละดอกจะไม่มีพลังมากนัก แต่ความหนาแน่นที่แท้จริงของการโจมตีร่วมกันก็เพียงพอที่จะสร้างความหงุดหงิดให้แก่เฉินผิงได้แล้ว

เกล็ดบนเกราะของเขาเริ่มหลุดร่วงไปทีละชิ้นๆ แล้วค่อยๆ หายไป

เฉินผิงตอบโต้อย่างรวดเร็วด้วยการชักกระบี่พิฆาตมังกรออกมา แล้วกวัดแกว่งมันเพื่อสร้างสุญญากาศที่จะปกป้องร่างของตนเองจากห่าธนู

จากนั้น เขาก็ปล่อยให้กระบี่หมุนเอง เฉินผิงยกโล่ขึ้นกันเกาทัณฑ์แล้วฉวยโอกาสกระโจนขึ้นกลางอากาศ

เขาซัดฝ่ามือใส่ศีรษะของหลัวจินโย่ว จากนั้นศีรษะของหลัวจินโย่วก็โดนระเบิดจนเละเป็นดินโคลน

หลัวจินโย่วล้มลงกับพื้น พร้อมกับกลิ่นอายของเขาที่อันตรธานหายไปทันที

ตอนนี้หลัวจินโย่วสิ้นใจลงแล้ว กาน้ำชาจึงหล่นลงสู่พื้น เพราะไม่หลงเหลือใครที่จะควบคุมมันเอาไว้

เฉินผิงจึงเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมา หลังจากตรวจสอบดูแบบผ่านๆ แล้ว เขาก็เก็บมันเอาไว่ในแหวนเก็บของ