หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1312

คนของตระกูลตระกูลหลัวรู้สึกตกใจกับสิ่งที่พวกเขาได้พบเห็นแล้วแตกกระเจิงกันไปทั่วทุกสารทิศ

แต่เฉินผิงรีบไล่ตามพ่อบ้านตระกูลหลัวได้ทันในก้าวเดียว

“หนิงจื้ออยู่ที่ไหน?” เฉินผิงถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ได้โปรดเมตตาด้วย อย่าฆ่าผมเลย...” พ่อบ้านตัวสั่นงันงก “นายน้อยหนิงถูกส่งตัวไปที่คลังสมบัติ ผมจะพาคุณไปที่นั่นเอง”

เมื่อเห็นคนผู้นั้นตัวสั่นสะท้านรุนแรงขนาดไหน เฉินผิงจึงคลายมือที่คว้าตัวเขาไว้ “ลองเล่นอะไรตุกติกดูสิ ฉันฆ่าแกแน่”

“ไม่ตุกติก ไม่ตุกติกแน่นอน...”

ก่วนจยาไม่มีทางกล้าเล่นติกติกในสถานการณ์เช่นนั้นหรอก เมื่อนึกว่าแม้แต่หลัวจินโย่วก็ยังมิใช่คู่ประมือของเฉินผิง ก่วนจยาก็รู้ขีดจำกัดของตนเองแล้ว

พ่อบ้านที่กำลังตัวสั่นงันงกจึงนำทางเฉินผิงไปที่คลังสมบัติ

ในขณะเดียวกัน หนิงจื้อที่อยู่ในคลังสมบัติกลับดวงตาเป็นประกาย เมื่อได้เห็นยาสมุนไพรและผลึกกองเป็นพะเนินที่เก็บรวบรวมเอาไว้ภายในคลังสมบัติ

“ดูแกเข้าสิ ต่อให้แกสามารถเก็บรวบรวมได้มากมายสักแค่ไหน แต่ของพวกนี้ก็ยังไม่เพียงพอที่จะช่วยให้แกบรรลุถึงระดับเจ้ายุทธ์ได้!”

ในยามนั้นเอง ก็มีน้ำเสียงแก่ชราดังก้องอยู่ในหัวของเขา

“งั้นฉันจะสามารถบรรลุถึงระดับเจ้ายุทธ์แล้วฆ่าเฉินผิงได้ยังไงเล่า?” หนิงจื้อเอ่ยถาม

“มีเพียงแกดูดพลังของผู้อื่นจึงจะสามารถเร่งความก้าวหน้าของตนเองได้!” น้ำเสียงแก่ชราตอบ

“แกกำลังสั่งให้ฉันฝึกวิชามารงั้นเหรอ? แกอยากให้ฉันเป็นผุ้ฝึกวิชามารรึไง?”

หนิงจื้อขมวดคิ้ว

“ผู้ฝึกวิชามาร? ผู้ฝึกวิชามารจะนับเป็นตัวอะไรได้ในโลกที่ผู้แข็งแกร่งกลืนกินผู้อ่อนแอกันเล่า? มิใช่ว่าเคล็ดวิชาในตระกูลของแกก็ได้มาจากการช่วงชิงทรัพยากรที่ผู้อื่นรังสรรค์ขึ้นมา จากนั้นก็บอกว่าเป็นวิชามารรึไง? ในยามนี้ ความแข็งแกร่งต่างหากคือสิ่งที่ถูกต้อง แกเชื่อจริงๆ เหรอว่าปรมาจารย์พวกนั้นไม่ได้ดูดแก่นแท้ของผู้อื่น?” น้ำเสียงแก่ชราภายในหัวเอ่ยถามด้วยความรำคาญใจ