หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1313

หนิงจื้อรู้สึกแปลกใจจึงคิดจะออกไปตรวจสอบดูเสียหน่อย ทว่าก็เห็นประตูคลังสมบัติถูกเฉินผิงถีบเข้ามา

“เฉินผิง? แกหาทางมาที่นี่เจอได้ยังไงกัน?”

หนิงจื้อจ้องมองเฉินผิงด้วยความตกตะลึง

“ฉันเคยบอกแล้วไงว่าจะต้องตามหาแกให้เจอ ต่อให้แกจะหนีไปสุดหล้าฟ้าเขียวก็เถอะ!”

เฉินผิงจ้องหน้าหนิงจื้อกลับอย่างเย็นชา

“หลัวจินโย่วอยู่ที่ไหน? ตอนที่แกมาถึงบ้านตระกูลหลัว ไม่มีใครขวางแกเอาไว้เลยรึไง?”

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมหลัวจินโย่วถึงมิได้พยายามขวางเฉินผิงเอาไว้ เนื่องจากเหตุผลสำคัญที่เขามาที่บ้านตระกูลหลัวก็เพราะอยากจะยืมมือหลัวจินโย่วเพื่อสังหารเฉินผิง

การที่ตอนนี้เฉินผิงมาปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าเขา ทว่ากลับไม่เห็นหลัวจินโย่ว ทำให้หนิงจื้อรู้สึกสับสนยิ่งนัก

“ฉันส่งมันลงนรกไปแล้ว อีกไม่นานแกก็จะได้พบมันเองแหละ...”

เฉินผิงหรี่ตา ขณะที่ดวงตาแผ่เจตจำนงสังหารออกมา

“อะไรนะ? กะ แกฆ่าหลัวจินโย่วด้วยงั้นรึ?”

หนิงจื้อค่อนข้างตื่นตะลึง

เขาไม่คาดคิดว่าหลัวจินโย่วจะถูกเฉินผิงสังหารเร็วถึงขนาดนั้น ในเมื่อนี่คือโม่เป่ย อันเป็นฐานที่มั่นของหลัวจินโย่ว

อีกทั้งเขาเองก็เคยได้ยินมาว่าหลัวจินโย่วมีฝีมือด้านวรยุทธ์ ทำให้เขารู้สึกแปลกใจที่เฉินผิงสามารถสังหารเขาได้โดยไม่ต้องเปลืองแรงเลย

ในยามนั้น แววตาของหนิงจื้อกลับเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ความคิดเรื่องทางเลือกต่างๆ ในการหลบหนีแวบผ่านเข้ามาในหัวของเขา แต่เมื่อเผชิญหน้ากับเฉินผิง เขาก็ไม่หลงเหลือจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้แม้แต่น้อยนิด

เมื่อรับรู้ได้ถึงความขี้ขลาดและอยากจะหลบหนีของหนิงจื้อ เฉินผิงจึงต้องปรามเอาไว้ก่อน

เขาเขวี้ยงหมัดไปทางหนิงจื้ออย่างดุเดือด เพราะเขาไม่อาจยอมให้ฝ่ายหลังหลบหนีไปพร้อมกับวงแหวนจักรวาลได้

หนิงจื้อรู้สึกตื่นตระหนกกับการที่เฉินผิงจู่โจมใส่โดยไม่ทันตั้งตัว เพราะตอนนี้เขาเป็นแค่จ้าวยุทธ์ครึ่งขั้น จึงยังมิใช่คู่ประมือของเฉินผิง

เขารู้สึกว่าร่างของหนิงจื้อกำลังเปลี่ยนแปลงไม่หยุดหย่อน มิหนำซ้ำการเปลี่ยนแปลงกลับทำให้แข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อยๆ

เกิดความเปลี่ยนแปลงโดยสิ้นเชิงทั้งกลิ่นอายและอุปนิสัยใจคอของหนิงจื้อ ยิ่งไปกว่านั้น ก็ยังแตกต่างจากที่เคยโดยสิ้นเชิง

“แกเป็นใครกัน?” เฉินผิงจ้องมองหนิงจื้อ พลางเอ่ยถามด้วยสีหน้าเย็นชา

“ฉันย่อมต้องเป็นหนิงจื้ออยู่แล้ว มิใช่ว่าแกอยากจะฆ่าฉันมาโดยตลอดรึไง? เอาล่ะ งั้นก็เข้ามาลองดูสิ...”

หนิงจื้อยกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย จากนั้นก็มีแววไม่แยแสและน่าหวาดกลัวในดวงตาของเขา

ถึงแม้ว่าเฉินผิงจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาก็สัมผัสได้ถึงภัยคุกคามรางๆ ที่แผ่ออกมาจากคู่ต่อสู้ของตนเอง

แสงสีทองเริ่มวูบไหว จากนั้นร่างเกราะทองคำของเขาก็ถูกปลุกกระตุ้น แล้วเกล็ดที่ส่องแสงสีทองก็โอบล้อมร่างของเฉินผิงเอาไว้

“ฮ่าฮ่าฮ่า... ร่างเกราะทองคำไม่เลวไปเลยนี่ ไม่ว่าแกจะใช้เคล็ดวิชาแบบไหนมาปกป้องร่างกาย แต่ร่างของแกก็เทียบไม่ได้กับร่างของฉันหรอก เพราะร่างของฉันเป็นกายาเซียน...” หนิงจื้อแหงนหน้าแล้วหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

เฉินผิงไม่ได้พูดอะไรสักคำ แท้ที่จริงแล้ว เขาก็มีร่างเซียนเหมือนกัน ขอเพียงขั้นวิญญาณใหม่ไม่เกิดความเสียหาย เขาก็จะค่อยๆ ฟื้นตัวได้