หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1314

เฉินผิงจ้องมองมาที่หนิงจื้อ จากนั้นก็พลันพุ่งเข้าใส่ฝ่ายแรกอีกครั้งหนึ่ง เมื่อเห็นเช่นนี้ หนิงจื้อก็เขวี้ยงหมัดสวนออกมา

ตู้ม!

คลังสมบัติระเบิดหลังจากเสียงระเบิดดังสนั่น พลังดังกล่าวทำให้คฤหาสน์ที่อยู่ห่างออกไปพังถล่มลงมา

ฝุ่นควันที่เกิดขึ้นทุกหนแห่ง บดบังมิให้เห็นคู่ต่อสู้

เฉินผิงแขนสั่นเล็กน้อย จากนั้นสีหน้าของเขาก็มืดมนจนน่ากลัว

หนิงจื้อเป็นแค่เจ้ายุทธ์ครึ่งขั้นเท่านั้น ดังนั้นย่อมไม่มีทางที่จะมีพลังเช่นนั้นได้ และยิ่งไม่มีทางที่จะสามารถสกัดการโจมตีของเฉินผิงได้

แต่หนิงจื้อไม่เพียงแค่สกัดมันได้ แต่แขนของเฉินผิงกลับต้องทนรับแรงสะท้อนกลับอันมหาศาลอีกต่างหาก

นี่ไม่ใช่หนิงจื้อ

ถึงเฉินผิงจะคิดกับตนเองเช่นนั้น เขาก็ตระหนักได้ถึงความน่าขบขันของความคิดดังกล่าว หากมิใช่หนิงจื้อแล้วจะเป็นใครไปได้เล่า?

หมอกควันค่อยๆ สลายไป คู่ต่อสู้ยืนห่างกันสามเมตรแล้วมองหน้ากันโดยไม่ขยับตัว หมัดเมื่อสักครู่ได้ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวไปจนสิ้น

“แกเป็นแค่เจ้ายุทธ์ครึ่งขั้น” เฉินผิงกล่าวกับหนิงจื้อ “แต่จู่ๆ แกก็แข็งแกร่งขนาดนั้น แม้แต่ร่างกายก็ทรหดขึ้นด้วย? หรือแกจะใช้วิชามารอะไร ?”

ถ้าหากเป็นหนิงจื้อยืนอยู่ตรงหน้าเขาจริงๆ มันจะต้องใช้วิชาเวทย์เพื่อเพิ่มพลังให้ตัวเองในระยะเวลาอันสั้น

“ไม่ใช่เรื่องที่แกต้องกังวลไปหรอก สิ่งที่แกต้องรู้ก็คืออีกไม่นานแกก็จะตายแล้ว”

ขณะที่หนิงจื้อมองเฉินผิงด้วยสายตาเย็นชา พลังของเขาก็เพิ่มขึ้นไม่หยุด

พลังกดดันแผ่ออกมาอย่างท่วมท้นล้นหลาม ราวกับว่ากำลังป่าวประกาศถึงการมาเยือนแห่งราชันย์ของหนิงจื้อ

“พวกเราก็มาดูซิว่าใครกันแน่ที่จะต้องตาย”

เฉินผิงหรี่ตา ขณะที่ทั้งร่างกลายเป็นแสงสีทองสายหนึ่ง หมัดสีทองขนาดเท่ากำปั้นพุ่งใส่หนิงจื้อ ครอบคลุมระยะห่างสามเมตรระหว่างพวกเขาในชั่วพริบตาเดียว

ตู้ม!

พลังของเจ้ายุทธ์ครึ่งขั้นจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วภายในไม่กี่วันได้ยังไงกัน?

ในขณะเดียวกัน หนิงจื้อก็รู้สึกทึ่งกับพลังอันน่าเหลือเชื่อของเฉินผิงเช่นกัน

“ช่างเป็นพลังที่แข็งแกร่ง!” หนิงจื้อเอ่ยด้วยน้ำเสียงคุกคามพลางจ้องเขม็ง “ถ้าฉันสามารถดูดพลังของแกไปได้ ก็จะมีประโยชน์มากทีเดียว”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็หน้าเปลี่ยนสีทันที “แกเป็นผู้ฝึกวิชามารงั้นเหรอ?”

เขาไม่เคยได้ยินว่าหนิงจื้อฝึกทักษะซีซิงที่เป็นเคล็ดวิชามารด้วย

“ฮ่า! มาถึงขั้นนี้แล้วไม่ว่าฉันจะใช่หรือไม่ใช่ ก็ไม่มีความแตกต่างระหว่างความดีและความชั่วภายในยุทธภพ!” หนิงจื้อกล่าวพลางส่งเสียงหัวเราะ “แล้วสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ที่เป็นสำนักนิกายหลักล่ะ? มิใช่ว่ามีเหล่าผู้ฝึกวิชามารอยู่ในลำดับขั้นเหล่านั้นด้วยรึไง?”

เฉินผิงไม่มีทางหักล้างคำพูดพวกนั้นได้เลย

อย่างไรเสีย สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ก็มีผู้ฝึกวิชามารและสำนักนิกายอื่นอยู่อีกมากมาย การที่ผู้ฝึกยุทธ์เป็นจำนวนมากลอบฝึกวิชามาร ก็เพื่อเร่งความก้าวหน้าของตนเอง

สำหรับผู้คนจำนวนมากแล้ว ไม่ว่าจะเป็นวิชามารหรือเปล่าก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว คุณค่าของพวกมันอยู่ที่ขอบเขตพลังของตนเองและวิธีการที่จะทำให้บรรลุผลสำเร็จได้มากขึ้น