หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1315

“ไม่ว่าแกจะเป็นผู้ฝึกวิชามารหรือเปล่าก็ไม่สำคัญหรอก” เฉินผิงเอ่ยพลางเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “แกต้องตาย”

“งั้นเหรอ? เช่นนั้นก็มาลองดูกันสักตั้ง”

หลังจากหนิงจื้อพูดจบ สีดำและสีทองทั่วทั้งร่างของเขาก็เริ่มแผ่ขยาย จากนั้นก็เขวี้ยงกำปั้นขนาดมหึมาใส่เฉินผิงอย่างดุเดือดราวกับฝนดาวตก

เขาไม่กล้าดูถูกคู่ต่อสู้อีกต่อไป ขณะที่เฉินผิงพุ่งตัวไปข้างหน้า ก็มีแสงสีทองสว่างสุกใสโอบล้อมเอาไว้

คู่ต่อสู้ปะทะกัน จากนั้นพลังอันน่าสะพรึงกลัวก็แผ่ออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็วจนไม่หลงเหลืออะไรในรัศมีร้อยเมตร

เฉินผิงปลุกระดมพลังมังกรทั้งหมดให้แก่หมัดดังกล่าว ขณะที่เขายกแขนขึ้นจู่โจม ก็มีมังกรวนเวียนอยู่ไม่ห่างจากแขน

หลังจากเขวี้ยงหมัดออกไปแล้ว ก็มีเสียงมังกรกู่ร้องคำรามดังขึ้น

เสียงมังกรคำรามพลันดึงดูดความสนใจของหนิงจื้อทันที ขณะที่เขาลังเลใจอยู่นั้น หมัดของเฉินผิงก็ชกใส่เขาอย่างแรง

แคร๊ก!

แขนของหนิงจื้องุ้มลงทันที จากนั้นกระดูกของเขาก็แหลกละเอียด

คราวนี้หนิงจื้อเป็นฝ่ายที่ซวนเซถอยหลังไปหลายก้าว สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเหยเก

ในเมื่อเงาดำเป็นเพียงแค่ปราณสัมผัสที่ไร้ซึ่งร่างกาย ดังนั้นเงาดำภายในร่างของหนิงจื้อจึงไม่สามารถต้านทานพลังขนาดนี้ไหว

เมื่อพลังของหนิงจื้อหมดไป ปราณสัมผัสของเขาก็เข้าควบคุมร่างอีกครั้ง

ขณะที่เขามองดูแขนที่หักของตนเอง หน้าผากของหนิงจื้อกลับชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อจากความเจ็บปวด

ทันใดนั้นเอง เฉินผิงก็สัมผัสได้ว่ากลิ่นอายของหนิงจื้อเปลี่ยนไปอีกครั้ง

เมื่อเห็นเฉินผิง แววหวาดกลัวก็ผุดขึ้นในดวงตาของหนิงจื้อ แทบจะราวกับว่าฝ่ายแรกกลายเป็นอีกคนหนึ่งไปเลย

“หึ! ไม่ว่าแกจะเล่นตุกติกยังไง แกก็ต้องตาย”

เฉินผิงกล่าวพลางกระโจนตัวขึ้น

ขืนยังอยู่ต่ออีกแม้สักวินาทีเดียว ฉันคงต้องตายตกด้วยน้ำมือของเฉินผิงเป็นแน่

แม้การบิดเบี้ยวของห้วงมิติและกาลเวลาอย่างรุนแรงจะทำให้เฉินผิงต้องเผชิญกับความเจ็บปวดแสนสาหัส แต่เขาก็ไม่กล้าปล่อยมือ

“อ๊าก!”

เฉินผิงหน้าแดงก่ำพลางระดมพลังจิตให้ปลดปล่อยเสียงคำรามแห่งโทสะ จากนั้นก็ใช้กำลังแหวกมิติออกไป

เฉินผิงกำวงแหวนจักรวาลเอาไว้แน่น แขนที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสั่นไม่หยุด

แต่เมื่อเห็นวงแหวนจักรวาลในมือ อารมณ์ความรู้สึกอันสลับซับซ้อนก็ผุดขึ้นภายในใจของเขา

“อวี่ฉี คอยฉันก่อนนะ” เฉินผิงสาบานกับตัวเอง “ผมจะต้องช่วยคุณออกมาจากที่นั่นให้ได้”

เมื่อออกมาจากบ้านตระกูลหลัว เฉินผิงก็ออกจากโมเป่ยแล้วมุ่งหน้าไปที่จิงตู

เขาไม่สนใจหรอกว่าหนิงจื้อจะหนีไปที่ไหนอีกต่อไปแล้ว เพราะสิ่งที่เขาเป็นห่วงมากที่สุดคือ การช่วยซูอวี่ฉีกับมารดาของเขา

แม้จะเป็นเรื่องสำคัญเร่งด่วนในตอนนั้น แต่เฉินผิงก็ล่วงรู้จากการบุกสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู่เมื่อคราวก่อนว่า เขายังขาดพลังอีกมากนัก