หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1316

ห่างออกไปหลายสิบกิโลเมตร หนิงจื้อล้มหมดแรงกับพื้น

ในตอนนั้น เขารู้สึกเจ็บปวดแสนสาหัสเพราะกระดูกของเขาแหลกละเอียด เป็นเพราะวงแหวนจักรวาลจึงทำให้เขาสามารถหนีออกมาได้

แต่เขากลับพบว่า เฉินผิงได้ขโมยวงแหวนจักรวาลที่เขาลืมเอากลับมาด้วย

“ฉันจะฆ่าแก เฉินผิง ต่อให้มันจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันทำได้ก็เถอะ!” หนิงจื้อแผดเสียงร้อง

“แกร้องฟูมฟายไปจะมีประโยชน์อะไร?” น้ำเสียงแก่ชราเอ่ยเหยียดหยันขึ้นในใจ “ทำไมแกถึงไม่เพิ่มพลังของตัวเองเสียก่อนเล่า?”

“แต่... ฉันไม่รู้ว่าจะเพิ่มพลังของตัวเองได้ยังไง ฉันไม่มีทรัพยากรอะไรอีกแล้ว...”

ถึงเขาอยากจะแข็งแกร่งยิ่งขึ้น แต่หนิงจื้อกลับขาดแคลนทรัพยากรที่จะทำเช่นนั้นได้

“ไอ้โง่!” น้ำเสียงแก่ชราตำหนิหนิงจื้อด้วยน้ำเสียงดูแคลน “ฉันเคยบอกให้แกดูดพลังและแก่นแท้ของคนอื่นไม่ใช่รึไง?”

หนิงจื้อแววตาเป็นประกาย “ได้” เขายอมรับพลางเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ฉันจะเชื่อฟังทุกคำที่แกพูดเลยล่ะ”

ทันทีที่หนิงจื้อพูดจบ ก็มีหมอกดำเข้าโอบล้อมทั่วร่างแล้วฟื้นฟูกระดูกทั้งหมดที่หักจนหายสนิท

ในขณะนั้น มีปรมาจารย์ยุทธ์บังเอิญเดินทางผ่านมา หนิงจื้อจู่โจมใส่เขาราวกับพยัคฆ์อดโซ จากนั้นชั่วครู่ให้หลังก็ลุกขึ้นด้วยสีหน้าพออกพอใจพร้อมดวงตากลัดเลือด

แต่ใบหน้าครึ่งซีกของหนิงจื้อกลับเน่าเปื่อยไปเสียแล้ว ก้อนเลือดบนใบหน้าอีกข้างแปลกประหลาดยิ่งนัก

หนิงจื้อรู้สึกประหลาดใจมากที่ได้พบความเปลี่ยนแปลงภายในร่างกายของตนเอง

“อย่าห่วงไปเลย” น้ำเสียงแก่ชราเอ่ยปลอบด้วยความพึงพอใจ “นี่เป็นผลข้างเคียง อีกไม่นานเนื้อหนังก็จะกลับคืนมา นับแต่นี้เป็นต้นไปก็แค่มุ่งไปที่การช่วงชิงพลังของผู้อื่นก็พอ”

หนิงจื้อไม่พูดอะไร แต่เขากลับสวมใส่เสื้อเชิ้ตสีดำแล้วโพกศีรษะด้วยผ้าคลุมศีรษะสีดำ

ตั้งแต่นั้นมาก็มีผู้ฝึกวิชามารอีกคนถือกำเนิดขึ้นในยุทธภพ

ในขณะเดียวกัน ณ สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งจิงตู จู้จื่อซานกำลังทำหน้านิ่วคิ้วขมวด แทนที่เขาจะได้นั่งตรงตำแหน่งประธานดังเช่นเคย แต่เขากลับถูกลดขั้นให้มานั่งตำแหน่งรองลงมา

“แกมั่นใจว่าจะสังหารเฉินผิงได้งั้นรึ?” ผู้ที่มีนามว่าต้าเหนิงเอ่ยถาม “ไม่อาจปล่อยให้ไอ้เด็กนั่นมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกแล้ว”

“ครับ ผมย่อมต้องฆ่าเฉินผิงได้แน่ วางใจได้เลยครับ คุณต้าเหนิง”

หลังจากให้สัญญาแล้ว จู้จื่อซานก็รีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “เพียงแต่ว่าคุณชี่ที่อยู่ทางโน้นอาจจะ—”

“หึ!” เสียงฮึดฮัดด้วยความดูแคลนอันแสนเย็นชาพลันดังขึ้น ตามมาทันทีด้วยพลังมหาศาลที่จู่โจมใส่จู้จื่อซานเสียจนลอยละล่องกลางอากาศก่อนจะตกลงกับพื้นอย่างแรง

จู้จื่อซานรู้สึกตื่นตกใจ หลังจากนั้นเขาก็ไม่กล้าลังเลแม้แต่น้อย แล้วรีบล้มลุกคลุกคลานกลับเข้าไปในห้องโถงทันที

ทุกคนล้วนอยู่ข้างเดียวกัน แม้พวกเขาจะไม่เคยเห็นใบหน้าของต้าเหนิงมาก่อน แต่การที่สามารถทำให้เจ้ายุทธ์สิ้นไร้หนทางต่อกร ก็พิสูจน์ให้เห็นถึงพลังอันมหาศาลของต้าเหนิงแล้ว

“ไม่ต้องห่วงครับ คุณต้าเหนิง” จู้จื่อซานเอ่ยย้ำอีกครั้ง “ผมจะฆ่าเฉินผิงให้ได้”

หลังจากจู้จื่อซานพูดจบ บรรยากาศภายในห้องโถงก็ผ่อนคลายลง เสียงถอนหายใจด้วยความโล่งอกของทุกคนได้พิสูจน์ว่าต้าเหนิงจากไปแล้ว