หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1316

ห่างออกไปหลายสิบกิโลเมตร หนิงจื้อล้มหมดแรงกับพื้น

ในตอนนั้น เขารู้สึกเจ็บปวดแสนสาหัสเพราะกระดูกของเขาแหลกละเอียด เป็นเพราะวงแหวนจักรวาลจึงทำให้เขาสามารถหนีออกมาได้

แต่เขากลับพบว่า เฉินผิงได้ขโมยวงแหวนจักรวาลที่เขาลืมเอากลับมาด้วย

“ฉันจะฆ่าแก เฉินผิง ต่อให้มันจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันทำได้ก็เถอะ!” หนิงจื้อแผดเสียงร้อง

“แกร้องฟูมฟายไปจะมีประโยชน์อะไร?” น้ำเสียงแก่ชราเอ่ยเหยียดหยันขึ้นในใจ “ทำไมแกถึงไม่เพิ่มพลังของตัวเองเสียก่อนเล่า?”

“แต่... ฉันไม่รู้ว่าจะเพิ่มพลังของตัวเองได้ยังไง ฉันไม่มีทรัพยากรอะไรอีกแล้ว...”

ถึงเขาอยากจะแข็งแกร่งยิ่งขึ้น แต่หนิงจื้อกลับขาดแคลนทรัพยากรที่จะทำเช่นนั้นได้

“ไอ้โง่!” น้ำเสียงแก่ชราตำหนิหนิงจื้อด้วยน้ำเสียงดูแคลน “ฉันเคยบอกให้แกดูดพลังและแก่นแท้ของคนอื่นไม่ใช่รึไง?”

หนิงจื้อแววตาเป็นประกาย “ได้” เขายอมรับพลางเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ฉันจะเชื่อฟังทุกคำที่แกพูดเลยล่ะ”

ทันทีที่หนิงจื้อพูดจบ ก็มีหมอกดำเข้าโอบล้อมทั่วร่างแล้วฟื้นฟูกระดูกทั้งหมดที่หักจนหายสนิท

ในขณะนั้น มีปรมาจารย์ยุทธ์บังเอิญเดินทางผ่านมา หนิงจื้อจู่โจมใส่เขาราวกับพยัคฆ์อดโซ จากนั้นชั่วครู่ให้หลังก็ลุกขึ้นด้วยสีหน้าพออกพอใจพร้อมดวงตากลัดเลือด

แต่ใบหน้าครึ่งซีกของหนิงจื้อกลับเน่าเปื่อยไปเสียแล้ว ก้อนเลือดบนใบหน้าอีกข้างแปลกประหลาดยิ่งนัก

หนิงจื้อรู้สึกประหลาดใจมากที่ได้พบความเปลี่ยนแปลงภายในร่างกายของตนเอง

“อย่าห่วงไปเลย” น้ำเสียงแก่ชราเอ่ยปลอบด้วยความพึงพอใจ “นี่เป็นผลข้างเคียง อีกไม่นานเนื้อหนังก็จะกลับคืนมา นับแต่นี้เป็นต้นไปก็แค่มุ่งไปที่การช่วงชิงพลังของผู้อื่นก็พอ”

หนิงจื้อไม่พูดอะไร แต่เขากลับสวมใส่เสื้อเชิ้ตสีดำแล้วโพกศีรษะด้วยผ้าคลุมศีรษะสีดำ

ตั้งแต่นั้นมาก็มีผู้ฝึกวิชามารอีกคนถือกำเนิดขึ้นในยุทธภพ

ในขณะเดียวกัน ณ สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งจิงตู จู้จื่อซานกำลังทำหน้านิ่วคิ้วขมวด แทนที่เขาจะได้นั่งตรงตำแหน่งประธานดังเช่นเคย แต่เขากลับถูกลดขั้นให้มานั่งตำแหน่งรองลงมา