หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1317

“ระวังตัวให้ดีก็แล้วกันนะ จู้จื่อซาน” เจ้าหน้าที่ระดับสูงคนหนึ่งเอ่ยเตือนจู้จื่อซานอย่างเย็นชา “ถ้าแกจัดการเรื่องนี้ไม่ได้ พวกเราก็ไม่ลังเลที่จะแต่งตั้งประมุขของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้คนใหม่”

หลังจากพูดจบ พวกเขาก็ออกไปจากสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ในชั่วพริบตา

เมื่อเห็นห้องโถงว่างเปล่าแล้ว จู้จื่อซานก็เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันพลางกำหมัดแน่น

“ดูเหมือนว่าแกต้องตายเสียแล้วล่ะ เฉินผิง”

แววเยียบเย็นวูบผ่านดวงตาของเขาระหว่างที่พูด

คุณชี่เพิ่งจะมาอยู่ในกระทรวงยุติธรรมเมื่อไม่นานมานี้เอง พฤติการณ์เช่นนี้ทำให้จ้าวอู๋ฉีรู้ว่ายุทธภพในจิงตูถูกลิขิตมาให้ต้องพบกับช่วงเวลาอันยากลำบากในภายภาคหน้าเสียแล้ว

“คุณชี่ครับ ตามที่กระทรวงต่างๆ ในโม่เป่ยได้รายงานเอาไว้ มีคนชุดดำกำลังดูดแก่นแท้ของผู้ฝึกยุทธ์ทั่วทั้งโม่เป่ย แม้แต่ปรมาจารย์ยุทธ์ก็ไม่เว้น ตอนนี้ทั่วทั้งยุทธภพแห่งโม่เป่ยต่างหวาดกลัวชายลึกลับผู้นี้”

สิงจวินหัวหน้าทีมฝ่ายบังคับใช้กฎหมาย รายงานเรื่องที่เกิดขึ้นให้คุณชี่ทราบด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

จ้าวอู๋ฉีที่กำลังฟังอยู่ข้างๆ ถึงกับลิ้นพันกันกับข่าวที่ได้ยิน ถ้าแม้แต่ประธานอู๋ก็ยังโดนดูดแก่นแท้ไปล่ะก็ คนชุดดำคงจะต้องแข็งแกร่งมากทีเดียว

“คุณรู้ไหมว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้?” คุณชี่เอ่ยถามสิงจวิน

ชายหนุ่มส่ายหน้า “ไม่ครับ เคล็ดวิชาของคนผู้นี้ต่างไปจากผู้ฝึกวิชามารที่ผ่านๆ มาโดยสิ้นเชิง ไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมาหลายปีแล้ว ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าจะยังมีผู้ฝึกวิชามารที่แข็งแกร่งถึงเพียงนั้นอยู่”

สิงจวินรู้สึกโกรธจัด เพราะเรื่องเลวทรามที่เกิดขึ้นได้สะท้อนให้เห็นถึงความชะล่าใจของฝ่ายบังคับใช้กฎหมาย

คุณชี่ไม่พูดอะไรสักคำ แต่เขากลับจมอยู่ในความเงียบงัน หลังจากผ่านไปสักพักก็เอ่ยขึ้นมาอีกครั้งว่า “แจ้งสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ทุกแห่งให้ระมัดระวังมากขึ้น อีกไม่กี่วันข้างหน้า เหตุการณ์มีแต่จะยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ สิ่งที่ควรจะมาก็ย่อมต้องมา”

จ้าวอู๋ฉีกับสิงจวินมอบคุณชี่ด้วยความฉงนสนเท่ห์ เพราะนั่นไม่ใช่สไตล์ของเขาเลย

ถ้าหากเรื่องเลวทรามเช่นนั้นเคยเกิดขึ้นมาแล้วในอดีต คุณชี่ก็ย่อมต้องโกรธจัดและจัดการกับเรื่องนี้เป็นการส่วนตัว

“อดทนหน่อยนะ หลงเซียว อาจารย์กำลังคิดหาทางอยู่”

มีแต่ติ้งฉ่านเท่านั้นที่สามารถพูดปลอบใจหลงเซียวได้

“เลิกโกหกผมเสียทีเถอะครับ อาจารย์ ผมจะไม่สามารถยืนได้อีกครั้งแล้วใช่ไหมครับ?” หลงเซียวถามติ้งฉ่านด้วยความแค้นใจ “ผมจะไม่สามารถแก้แค้นเฉินผิงได้แล้วใช่ไหมครับ?”

ติ้งฉ่านสูดลมหายใจลึกๆ เขาไม่พูดอะไรอีก แต่สีหน้ากลับบอกเล่าทุกสิ่งทุกอย่าง

เขาพยายามที่จะรักษาหลงเซียวทุกวิถีทางแล้ว ในยามนั้น ติ้งฉ่านกำลังใคร่ครวญว่าเขาจะอธิบายเรื่องราวให้หลงจิ้งกั๋วฟังอย่างไรดี

เมื่อเห็นสีหย้าของติ้งฉ่าน หลงเซียวก็เริ่มแผดเสียงร้อง “ทำไมกัน? ทำไมพระเจ้าถึงไม่ยุติธรรมกับฉันเลย? ฉันจะฆ่าเฉินผิงให้ได้! ไม่สิ ฉันอยากให้มันได้ลิ้มรสชาติของการล้มหมอนนอนเสื่อดูเสียบ้าง!”

หลงเซียวรู้สึกตื่นเต้นมากเสียจนผ้าพันแผลคลายออก ติ้งฉ่านจึงต้องรีบกดตัวเขาไว้