หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1318

“ใจเย็นๆ ก่อนสิ หลงเซียว ใช่ว่าคุณจะไม่มีโอกาสสักหน่อย เพียงแต่ว่า...”

ติ้งฉ่านลังเลใจที่จะพูดออกมา

“ท่านอาจารย์ ท่านมีวิธีใช่ไหมครับ? บอกผมมาสิ!”

ประกายแห่งความหวังวูบผ่านดวงตาของหลงเซียว

“มาถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าหากคุณอยากจะหายดี” ติ้งฉ่านกัดฟันพูด “คุณต้องปล่อยให้วิญญาณร้ายเข้าสู่ร่าง มีเพียงวิธีนั้นจึงจะทำให้คุณหายสนิท”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลงเซียวก็รู้สึกสับสนไปชั่วขณะ เขาไม่เข้าใจว่าการปล่อยให้วิญญาณร้ายเข้าสู่ร่างหมายถึงอะไร ด้วยเหตุนั้นเขาจึงไม่เข้าใจว่าติ้งฉ่านกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่กันแน่

“ท่านอาจารย์ ท่านหมายความว่ายังไงกัน? ขอเพียงแค่ทำให้ผมหายสนิท จะให้ผมทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น!”

หลงเซียวแค่อยากจะหายสนิทแล้วไปแก้แค้น โดยมิได้นึกถึงราคาที่ต้องจ่าย

“คิดให้ดีๆ นะ หลงเซียว” ติ้งฉ่านเอ่ยเตือน “การปล่อยให้วิญญาณร้ายเข้าสู่ร่างจะเปลี่ยนให้คุณไม่ใช่ทั้งมนุษย์และปีศาจ พฤติการณ์เช่นนี้อาจจะกลืนกินวิญญาณของเจ้าเอาได้นะ”

“ช่างมันเถอะครับ ท่านอาจารย์!” หลงเซียวร้องตะโกนสุดเสียง “อย่างไรเสีย ก็ยังดีกว่าต้องล้มหมอนนอนเสื่อไปชั่วชีวิต ผมเต็มใจที่จะทำครับ!”

ติ้งฉ่านครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนจะกัดฟันพูดอย่างยอมแพ้ว่า “’งั้นอาจารย์ก็จะช่วยคุณเอง”

หลังจากนั้นเขาก็ออกไปจากห้อง ทว่าก็รีบกลับมาพร้อมปลาไม้ในมือ มีฝุ่นจับวัตถุอันวิจิตรพิศดารเป็นชั้นๆ

ติ้งฉ่านปัดฝุ่นออกพลางมองปลาไม้ในมืออย่างปลงตก “อาจารย์หวังว่าคุณจะตัดสินใจถูกต้องนะ...”

เขาเริ่มพึมพำอะไรสักอย่าง จากนั้นแสงสีทองสายหนึ่งก็สาดส่องมาจากปลาไม้

เมื่อเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้ หลงเซียวก็ดวงตาเบิกกว้าง

ทันใดนั้นเอง หมอกดำก็กระจายออกมาจากปลาไม้ จากนั้นทั่วทั้งห้องก็หนาวเหน็บราวกับเหมันตฤดู

เงาดำที่กำลังวูบไหวก็ปรากฎให้เห็น

ในที่สุดหลงเซียวก็สงบลง จากนั้นหมอกดำอีกกลุ่มหนึ่งก็โอบล้อมร่างของเขาไว้

ชั่วอึดใจต่อมา หมอกก็สลายไปเผยให้เห็นร่างของหลงเซียวที่เปล่งประกายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน กล้ามเนื้อของเขาเองก็หดเกร็งเป็นอย่างยิ่ง

หลงเซียวมองตนเองด้วยความตกตะลึง ก่อนที่จะกระโจนออกจากเตียง กลิ่นอายเยียบเย็นฉายออกมาจากดวงตาของเขา

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ฉันหายสนิทแล้ว!” หลงเซียวรู้สึกยินดียิ่ง “ฉันจะทำให้เฉินผิงมีชีวิตอยู่มิสู้ตาย!”

“คุณยังต้องฝึกพลังในตอนนี้ให้มากกว่านี้นะ หลงเซียว” ติ้งฉ่านเอ่ยเตือน “มิฉะนั้นคุณก็จะมิใช่คู่ประมือของเฉินผิง”

“งั้นเหรอ?” จู่ๆ หลงเซียวก็หันมามองติ้งฉ่านพลางยิ้มประหลาด

ติ้งฉ่านขมวดคิ้วพลางรู้สึกสังหรณ์ใจอย่างไรชอบกล

ก่อนที่ติ้งฉ่านจะทันได้ก้าวถอยหลัง จู่ๆ หลงเซียวก็ยื่นมือออกมาตะปบศีรษะของติ้งฉ่าน จากนั้นเขาก็เริ่มดูดพลังของอาจารย์ตนเองอย่างตะกละตะกราม