หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1328

มันก็คงไม่ยากอะไรหากตระกูลต่งอยากจะทำลายสำนักใดขึ้นมาจริงๆ

“ผะ-ผม ก็แค่สงสัยเฉยๆ น่ะครับ ไม่มีอะไรเลยจริงๆ ถ้าอย่างนั้นแล้วไม่ต้องตอบก็ได้นะครับ...”

เจ้าสำนักผู้นั้นนั่งลงในที่ของตนอย่างหวาดกลัว

วินาทีต่อมาเสียงหัวเราะเยาะเย้ยก็ดังกังวาลไปทั่วห้องประชุม เจ้าสำนักผู้นั้นเป็นหนึ่งในสมาชิกของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ แต่ต่งลี่ฉวินกลับตำหนิเขาราวกับเป็นสุนัขตัวหนึ่งก็ไม่ปาน นั่นไม่ต่างกับการตบหน้าจู้จื่อซานฉาดใหญ่ จึงทำให้เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป

“ผู้อาวุโสต่ง เรามาที่นี่เพื่อการชุมนุมเท่านั้นไม่ได้มาเพื่ออวดเก่งหรือเบ่งอำนาจบารมี หากคุณต้องการประลองจริงๆ สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ก็พร้อมรับคำท้าเสมอ อย่าคิดว่าตัวเองสูงส่งเพียงเพราะครอบครัวของคุณยึดครองทรัพยากรของตระกูลหนิงไปได้” จู้จื่อซานกล่าวกับต่งลี่ฉวินด้วยสีหน้าเย็นชา

“งั้นก็มีดีอะไรก็งัดออกมาเลย! คิดว่าผมกลัวสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ของคุณเหรอ?”

ต่งลี่ฉวินไม่ได้ยำเกรงแม้แต่น้อย

จู้จื่อซานเลือดขึ้นหน้าลุกพรวดขึ้นในทันที ส่งผลให้บรรยากาศในห้องประชุมปกคลุมไปด้วยความตึงเครียดในฉับพลัน

เห็นท่าไม่ดีจ้าวอู๋ฉีจึงตัดบทออกมาว่า “ทุกท่าน ที่นี่คือห้องประชุมนะ ถ้าหากเกิดปัญหาอะไรขึ้นท่านทั้งสองคิดว่าจะอธิบายกับคุณชี่ว่ายังไงครับ?”

เมื่ออ้างถึงคุณชี่ จู้จื่อซานก็กลับไปนั่งที่ของเขา ขณะที่ต่งลี่ฉวินดึงเก้าอี้ออกมาให้จาเร็ด “คุณเฉิน เชิญนั่งครับ”

เฉินผิงนั่งบนเก้าอี้ทันทีอย่างไม่ลังเล ในขณะที่ต่งลี่ฉวินถอยไปยืนข้างหลังเขา

ภาพที่เห็นในตอนนั้นประจักษ์ชัดแก่สายตาทุกคนว่าตระกูลต่งนั้นรับใช้เฉินผิงแล้วอย่างแน่นอน

สีหน้าของจู้จื่อซานยิ่งตึงเครียดกว่าเดิมเมื่อเห็นเช่นนั้น

เดิมทีเขาได้วางแหฟ้าตาข่ายดินไว้เพื่อดักจับเฉินผิง แต่ตอนนี้มีตระกูลต่งเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย เขาจึงเริ่มไม่แน่ใจว่าแผนที่วางเอาไว้นั้นจะเป็นไปตามที่คาดหวังเอาไว้หรือไม่

ในเวลานั้นทุกคนในห้องประชุมต่างก็หุบปากเงียบสนิท แต่ถึงอย่างนั้นเฉินผิงก็จ้องจู้จื่อซานด้วยแววตาอาฆาตมาดร้าย

ป่านนี้แล้วซูอวี่ฉีก็ยังคงถูกขังอยู่ในคุกใต้ดินของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้! ยังไงฉันก็ต้องหาทางฆ่าไอ้แก่นี่ให้ได้!

แต่ทว่า ดูเหมือนจู้จื่อซานจะไม่สนใจเฉินผิงเลย และเขายังปิดตาลงเบาๆ อย่างผ่อนคลายเสียด้วยซ้ำ

ความเงียบในโถงประชุมทำให้ผู้ชุมนุมทุกคนเริ่มหวาดหวั่น

จบประโยคของเฉินผิง ทุกคนก็หันมามองเขาเป็นตาเดียวกัน

และหนึ่งในผู้นำตระกูลสมาชิกสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ก็พูดจาเย้ยหยันเฉินผิงในทันทีเช่นกัน “เฉินผิง นายเป็นสุนัขที่แสนรู้ของคุณชี่นี่เอง มิน่าล่ะเขาถึงได้ออกตัวปกป้องนายนักหนา”

เขาเริ่มที่จะหาเรื่องก่อนกวนเฉินผิง เพราะวางแผนจะกำจัดเขาเอาไว้แล้วหลังเสร็จงาน

ยิ่งกว่านั้นแล้ว จู้จื่อซานยังสัญญากับพวกเขาว่าจะแบ่งทรัพยากรครึ่งหนึ่งที่ได้จากการทดลองให้แก่ผู้ที่สามารถกำจัดเฉินผิงได้ในปีต่อๆ ไปอีกด้วย

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เขามันก็แค่สุนัขแสนรู้ตัวหนึ่ง”

ทุกคนหัวเราะจนท้องคัดท้องแข็ง

พอเห็นว่าทุกอย่างเข้าทางตน ผู้นำตระกูลคนนั้นก็เย้ยหยันเฉินผิงต่อไปอีกว่า “เฉินผิง นายอย่าคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่นักสิ ใช่ว่าฆ่าหนิงต้าไห่ได้แล้วจะอยู่รอดปลอดภัยในจิงตูไปได้ตลอดเสียหน่อย ทั้งสำนักและตระกูลศิลปะการต่อสู้แห่งจิงตูต่างก็อยู่กันอย่างสุขสงบมาตลอด แต่ก็ต้องมาระส่ำระสายตั้งแต่นายปรกฎตัวขึ้นมา ถ้าไม่ได้คุณชี่ออกโรงปกป้อง นายคิดเหรอว่าจะมีชีวตรอดมาได้จนถึงวันนี้?”

เฉินผิงมองไปยังต้นเสียงด้วยสายตาเยือกเย็นและพูด “คิดว่าเศษสวะอย่างนายมีค่าพอที่จะมาขู่ฆ่าฉันแล้วอย่างนั้นเหรอ?”