หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1329

เมื่อผู้นำตระกูลคนนั้นได้ยินคำพูดของเฉินผิงก็มีสีหน้าตึงเครียดขึ้นมาทันที “เฉินผิง ฉันคนเดียวอาจจะฆ่านายไม่ได้ก็จริง แต่เรามีทั้งสำนักและตระกูลผู้ฝึกยุทธ์อยู่เป็นสิบในนี้ที่พร้อมจะร่วมมือกันกำจัดนาย เช่นนั้นแล้วการฆ่านายมันจะไปยากอะไรล่ะ”

ที่เขากล้าพูดออกมาแบบนั้นก็เพราะมีจู้จื่อซานคอยหนุหลัง อีกทั้งยังมีพันธมิตรของสมาพันธ์อีกมากมายอยู่ในห้องนั้นด้วย

“หึ! ก็แค่พวกนักเลงหัวไม้ ฉันล่ะสงสัยจริงว่าใครหน้าไหนมันจะกล้าเข้ามาห้าม ถ้าฉันจะฆ่าแก!” เฉินผิงถากถางพร้อมกับยื่นมือออกไปตบชายผู้นั้น

ตบของเฉินผิงเกิดขึ้นฉับพลันจนไม่มีใครจะทันได้ตั้งตัว ผู้คนไม่คาดคิดว่าเขาจะกล้าลงมือในห้องประชุมแบบนี้ แม้แต่ชายคนนั้นก็ได้แต่อ้าปากค้าง

ถ้าอยากจะทำอะไรก็ควรทำหลังออกพ้นประตูห้องประชุมไปแล้วเท่านั้น การบุ่มบ่ามผลีผลามทำอะไรในห้องนี้ก็ไม่ต่างกับการขุดหลุมฝังศพตัวเองหรอกหรือ?

แต่กระนั้น เฉินผิงก็ได้ลงมือไปแล้ว ตบของเขาแรงจนทำให้หัวชายคนนั้นระเบิดจนเลือดกระเซ็นไปทั่ว และกลิ่นคาวก็คละคลุ้งปกคลุมทั้งห้องโถง

ความเงียบงันพลันบังเกิดทั่วทั้งห้องโถงในทันที

ทุกคนได้แต่อ้าปากค้างอย่างไม่เชื่อสายตาในการกระทำของเฉินผิง แม้แต่ต่งลี่ฉวินก็ยังตกตะลึงเช่นกัน

“มีใครหน้าไหนอยากจะพูดเหมือนเขาอีกไหม? กำปั้นของผมไม่ได้สนใจหรอกนะว่าคุณเป็นใครมาจากไหน” เฉินผิงจ้องมองผู้คนอย่างเย็นชา

พูดจบห้องโถงก็ต้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ไม่มีใครกล้ายุ่งกับคนอย่างเฉินผิง

แต่เวลานั้นจู้จื่อซานกลับโกรธจนหน้าดำหน้าแดง ทั้งเขาและสมาชิกในสมาพันธ์ต่างแผ่เจตจำนงสังหารออกมา

แม้จะเป็นอย่างนั้นเฉินผิงก็ยังนิ่งเฉย ไม่แยแสหรือหวาดกลัวต่อสิ่งที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย

เขาจ้องหลงจิ้งกั๋ว หลังจากที่เห็นว่าตลอดเวลาที่อยู่ในห้องนั้น หลงจิ้งกั๋วเพียงแค่มองเขาด้วยหางตาไม่ได้แสดงจำนงสังหารออกมาแต่อย่างใด

ตรงกันข้ามกับเฉินผิงที่กำลังจ้องมองลุงของเขาด้วยความเกลียดชัง ถ้าหากทำได้เขาก็อยากจะรีบเข้าไปปลิดชีพของหลงจิ้งกั๋วซะเดี๋ยวนั้น เพื่อที่จะได้ช่วยชีวิตแม่ของเขาออกมา

เจตจำนงสังหารของจู้จื่อซานพุ่งทะยานสูงขึ้นในขณะที่เขากัดฟันและกำหมัดแน่น เขาอยากจะฆ่าเฉินผิงให้ตายลงตรงนั้นเลย

เฉินผิงมองจู้จื่อซานอย่างไม่แยแสแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ว่า “ถ้าคุณไม่พอใจก็มาสู้กันเลยสิ! ฆ่าคนตรงนี้กับฆ่าคนข้างนอกนั่นมันจะต่างอะไรกัน? หรือว่าต้องทำเหมือนกับที่คุณวางแหฟ้าตาข่ายดินเพื่อดักผมที่ข้างนอกนั่นอย่างนั้นเหรอ?”

จู้จื่อซานถึงกับพูดไม่ออก เพราะเขาได้วางแหฟ้าตาข่ายดินเพื่อดักจับเฉินผิงมาฆ่าจริงๆ แล้วเฉินผิงรู้เรื่องนี้ได้ยังไงกัน?

“ได้เลย เมื่อแกกล้าพูดแบบนั้นออกมา ฉันก็จะขอให้คุณชี่มอบความเป็นธรรมกับสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้!”

พอพูดจบจู้จื่อซานก็เงียบปากลงและนั่งรอคุณชี่อย่างสงบ

ต่งลี่ฉวินโน้มตัวลงใกล้เฉินผิงและกระซิบว่า “คุณเฉินครับ คุณฆ่าคนนี้ในถ้าคุณชี่มาแล้วจะอธิบายกับเขาได้ยากนะครับ”

เฉินผิงยิ้ม "อย่ากังวลไปเลยครับ คุณรู้ได้ไงว่าคุณชี่ไม่อยากให้ผมทำแบบนี้?”