หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1388

แต่แล้วผู้อาวุโสของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ก็ต้องผงะ เมื่อเห็นชุดเกราะที่ห่อหุ้มตัวจู้จื่อซาน

เขาไม่เคยคิดเลยว่าประธานของพวกเขาจะเป็นผู้ใช้วิชามาร

เขาสัมผัสได้ถึงพลังด้านลบของชุดเกราะแม้จะยืนอยู่ห่างๆ

ดวงตาของผู้อาวุโสเบิกกว้างพลางอ้าปากค้าง จากนั้นเขาก็หันหลังและวิ่งหนีไป

แม้ว่าจู้จื่อซานจะเป็นประธานสมาพันธ์ แต่เขาก็เป็นผู้ใช้วิชามารอยู่ดี และผู้อาวุโสไม่อาจยอมรับการฝึกวิชามารได้

“ฮึ!” จู้จื่อซานเย้ยหยันก่อนที่จะกระแทกฝ่ามือไปทางผู้อาวุโสที่กำลังหนี

เมฆดำพุ่งออกมาจากฝ่ามือของจู้จื่อซาน และแทงทะลุหลังของผู้อาวุโส

ก่อนที่ผู้อาวุโสจะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาก็ตายไปแล้ว

“คนที่รู้ความลับของฉันจะต้องตาย”

เมื่อผู้อาวุโสตายไป จู้จื่อซานก็หรี่ตาลงและหันกลับมาหาเฉินผิง

“วันนี้ฉันจะให้ไอ้ขี้แพ้แห่งยุทธภพอย่างแกได้ลิ้มรสชาติของการถูกบดขยี้!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็กัดฟันและเร่งแสงสีทองของเขาให้เปล่งประกายเจิดจ้ายิ่งขึ้น

จากนั้นเขาก็พุ่งเข้าหาจู้จื่อซาน

โครม! โครม! โครม!

เฉินผิงกระหน่ำกำปั้นทั้งสองข้างใส่จู้จื่อซานเหมือนคนบ้า

พลังมังกรอัดแน่นอยู่ในหมัดของเขา และทุกหมัดของเขามีแรงประมาณห้าหมื่นแปดพันนิวตัน

ถึงกระนั้น จู้จื่อซานก็ไม่ได้ขยับตัวเพื่อหลบหลีก เขาก็ปล่อยหมัดของตัวเองเพื่อโจมตีเฉินผิงเช่นกัน

ทั้งสองโจมตีอีกฝ่ายอย่างต่อเนื่องราวสุนัขบ้า

พวกเขาทั้งคู่กำลังเดิมพัน พนันให้คู่ต่อสู้หมดแรงก่อน และพนันให้เกราะของคู่ต่อสู้แตกก่อน

หลังจากเวลาผ่านไปราวชั่วนิรันดร์ ทั้งร่างเกราะทองคำของเฉินผิง และชุดเกราะสีทองเข้มของ จู้จื่อซานก็เริ่มแตกร้าว

โครม!

“เฉินผิง แปลกใจงั้นเหรอ?” จู้จื่อซานเอ่ยถามอย่างเย้ยหยัน “ฉันจะบอกอะไรให้ ชุดเกราะของฉันไม่ได้ใช้พลังลมปราณเลยสักนิด แม้ว่าแกจะทำลายมันได้ แต่ฉันสามารถสร้างขึ้นมาใหม่ได้ ฉันอยากจะเห็นว่าแกยังมีพลังมากพอที่จะทำลายเกราะของฉันได้อีกหรือเปล่า!”

ทันใดนั้น จู้จื่อซานก็กระโจนขึ้นไปในอากาศและเหวี่ยงหมัดเข้าใส่เฉินผิง

เฉินผิงขมวดคิ้วเข้าหากันและกำหมัดขวาแน่น เกิดแสงสีทองก่อตัวขึ้นรอบหมัดในทันที

“หมัดเซิ่งกวง!”

แม้ว่าเฉินผิงจะไม่มีร่างเกราะทองคำของเขาอีก แต่ความแข็งแกร่งของร่างกายเขาก็ยังห่างไกลจากร่างกายคนทั่วไป

ทันทีที่หมัดถึงเป้าหมาย คลื่นพลังอันรุนแรงก็ระเบิดออกมา

จู้จื่อซานถูกบังคับให้ถอยหลัง และเฉินผิงเองก็ต้องถอยหลังไปหลายสิบก้าวก่อนที่เขาจะทรงตัวได้อีกครั้ง

จากนั้นความมั่นใจก็กลับมาสู่จู้จื่อซาน

“เฉินผิง ฉันอยากจะรู้สึกว่าการเป็นฝ่ายแพ้เป็นมันเป็นยังไง แต่น่าเสียดาย แกไม่มีความสามารถที่จะทำให้ฉันรู้สึกแบบนั้นได้” จู้จื่อซานเย้ยหยัน