ดวงตาของคุณชี่เป็นประกายเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าเขา ในขณะเดียวกันเขาก็ดูตกตะลึง
“เฉินผิงได้รับแก่นแท้ของวิชาเก้าร่างเงา เขาไปเจอเหตุการณ์อัศจรรย์อะไรอีก?” คุณชี่พึมพำกับตัวเอง
"คุณชี่ เฉินผิงเรียนวิชาเก้าร่างเงาจากอิจิโระครับ ดูเหมือนว่าสหายคนนั้นจากต่าวกั๋วจะเป็นคนดี” สิงจวินอธิบาย เขาคิดว่าคุณชี่ไม่รู้ว่าเฉินผิงเรียนเก้าร่างเงามาจากใคร
คุณชี่ยิ้มตอบรับและกล่าวว่า “เก้าร่างเงาของอิจิโระไม่ใช่ของจริงด้วยซ้ำ อันที่จริงพลังของมันมีไม่ถึงหนึ่งในสิบของเก้าร่างเงาที่แท้จริง หนึ่งในผู้สืบทอดของเก้าร่างเงาอาจจะนำวิชานี้ไปถ่ายทอดให้กับต่าวกั๋ว ในความเป็นจริง โอวหยางเฟิงจากต้าซย่าคือผู้ที่คิดค้นเก้าร่างเงา วิชานี้ไม่ได้มาจากต่าวกั๋ว!”
เมื่อได้ยินคำอธิบายของคุณชี่ สิงจวินจึงได้รู้ว่าเก้าร่างเงาของอิจิโระมีต้นกำเนิดมาจากต้าซย่า
"เอาล่ะ ไปกันเถอะ" คุณชี่ลงมาจากภูเขาอย่างช้าๆ
สิงจวินรู้สึกสับสน ทำไมคุณชี่ถึงจะไปเสียแล้ว? ถ้าเฉินผิงตายล่ะ? เราควรทำยังไง?
"คุณชี่ จะไม่อยู่ดูเฉินผิงต่อเหรอครับ แล้วถ้า—”
“ไม่มีอะไรพลิกผันหรอก เด็กนั่นแข็งแกร่งกว่าที่ผมคิด!” คุณชี่ยิ้มจางๆ แล้วถาม “ตระกูลวาตานาเบะเป็นอย่างไรบ้าง”
“ตระกูลวาตานาเบะส่งนักฆ่ามาสองสามกลุ่มอย่างลับๆ แต่พวกนั้นถูกสังหารที่ชายแดนจนหมด ตอนนี้พวกเขาไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามอีกแล้ว” สิงจวินตอบ
ตระกูลวาตานาเบะหยุดตามหาเฉินผิงเมื่อไม่นานมานี้ เพราะคุณชี่ส่งคนไปหยุดยั้งพวกเขา ไม่ใช่เพราะพวกเขายอมแพ้
"งั้นหรือ ระวังตัวไว้ให้ดี อย่าปล่อยให้ตระกูลวาตานาเบะมาฆ่าใครถึงที่นี่ได้” คุณชี่เตือนสิงจวิน
สิงจวินพยักหน้า “ผมจะถ่ายทอดคำสั่งนั้นครับ!”
หลังจากนั้นคุณชี่และสิงจวินก็ไปจากที่ตรงนั้น ในขณะเดียวกัน ตู้ต๋ากำลังจ้องมองเฉินผิงอย่างโกรธเกรี้ยว เขาคาดไม่ถึงว่าเฉินผิงจะเชี่ยวชาญวิชาที่น่าทึ่งเช่นนี้
ตูม! ตูม! ตูม!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...