หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1441

"อ๊าก..."

เฉินผิงซึ่งอยู่ระหว่างกระบวนการฝึกบำเพ็ญฌานของเขา จู่ๆ ก็ตะโกนออกมาอย่างน่าสะพรึงกลัว จากนั้นเขาก็ลืมตาขึ้นมาทันที

ร่างกายของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ เขาหายใจเหนื่อยหอบอย่างหนัก

แก่นอสูรส่วนใหญ่ในวังถูกเขาดูดกลืนไปแล้ว อย่างไรก็ตาม มันมีผลในการเพิ่มพลังและความแข็งแกร่งของเขาได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ในตอนนี้ ปริมาณของพลังวิญญาณที่เขาต้องใช้ในการฝึกฝนได้มาถึงระดับที่มากมายจนน่ากลัวแล้ว

แม้ว่าจะมีแก่นอสูรนับหมื่นในวัง แต่พลังวิญญาณที่หลอมรวมก็ยังแทบจะไม่เพียงพอที่จะพัฒนาความแข็งแกร่งของเขา

“ทั้งหมดนั้นเป็นเพียงความฝันอย่างนั้นหรือ?”

เขาเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก สายตาของเขาจับจ้องไปที่รูปปั้นเงือกที่อยู่บนบัลลังก์

หลังจากพักหายใจครู่หนึ่ง ร่างกายของเขาก็เริ่มเปล่งแสงสีทองขณะที่เขาใช้ร่างเกราะทองคำเพื่อป้องกันตัวเอง เขารู้สึกว่าสถานที่แห่งนี้อันตรายเกินไป

จากนั้นเขาก็เดินไปที่ทางเข้าพระราชวัง เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะค่อยๆ ผลักประตูให้เปิดออก

ขณะที่ประตูบานยักษ์เปิดออกอย่างช้าๆ ภาพที่เขาเห็นด้านในนั้นหมือนกับที่เขาจินตนาการไว้

ชุดเกราะและอาวุธที่พังเสียหายมากมายเกลื่อนกลาดไปทั่วพื้น แก่นอสูรจำนวนมากกระจายไปทั่วทุกหนแห่ง มันบ่งบอกถึงจำนวนของสัตว์อสูรที่ตายที่นั่น

มันไม่ใช่ความฝันงั้นเหรอ? พวกเขาทั้งหมดเป็นของจริงหรือเนี่ย? หรือว่าที่นี่จะเป็นเมืองเทียน?

เฉินผิงตกใจอย่างมาก

ไม่นาน สายตาของเขาก็มองเห็นชุดเกราะสีขาวคู่หนึ่ง

“เสี่ยวหรู!”

ทันทีที่เขาเห็นชุดเกราะสีขาว ดวงตาของเขาเบิกกว้างทันที

ชุดเกราะและอาวุธอื่นๆ มากมายได้รับความเสียหายอย่างหนักหลังจากถูกทิ้งให้อยู่ในสนามรบเป็นเวลาหลายพันปี แต่ชุดเกราะสีขาวนั้นยังคงส่องแสงแวววาวราวกับว่ามันเป็นของใหม่

ขณะที่เขามองไปที่ชุดเกราะสีขาว ตัวของเขาสั่นเล็กน้อย เขาก็ก้มลงอย่างช้าๆ ก่อนจะค่อยๆ หยิบชุดเกราะขึ้นมา แต่ในชุดเกราะนั้นกลับไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่ มันไม่มีแม้แต่กระดูกสักชิ้นเดียว

แต่ชุดเกราะแบบนั้นจะเคลื่อนไหวเองได้ยังไงกัน?