หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1442

น่าแปลกที่ชุดเกราะสีขาวลอยมาหาเสี่ยวหรูและพอดีกับตัวเธอ

เฉินผิงนึกถึงหญิงสาวในชุดเกราะสีขาวที่เขาเห็นในความฝัน ซึ่งดูเหมือนเสี่ยวหรูทุกประการ

หญิงสาวในชุดเกราะสีขาวที่ฉันเห็นในความฝัน เธอกลับชาติมาเกิดเป็นเสี่ยวหรูอย่างนั้นเหรอ?

เฉินผิงอยากจะเชื่อว่าหญิงสาวในชุดเกราะสีขาวยังมีชีวิตอยู่และเธอคือเสี่ยวหรูจริงๆ

ในความฝันของเขา เขาได้เห็นหญิงสาวในชุดเกราะสีขาวล้มลงกับพื้นด้วยตาของตัวเอง

ไม่สำคัญว่าเสี่ยวหรูจะเป็นใคร สิ่งสำคัญที่สุดของเขาในตอนนี้คือการคิดหาทางช่วยชีวิตเธอ

โชคดีที่เสี่ยวหรูโดนผนึกน้ำแข็งโจมตีทันที ดังนั้นเธอจึงไม่มีปัญหาเรื่องสุขภาพร้ายแรง เธอจะสบายดีตราบเท่าที่น้ำแข็งของผนึกน้ำแข็งถูกบีบออกจากร่างกายของเธอ

อย่างไรก็ตาม เมื่อมือของเฉินผิงสัมผัสกับเสี่ยวหรู ความหนาวเย็นก็เสียดแทงเข้าไปถึงกระดูกจนทำให้เขาต้องปล่อยมือทันที

ความเย็นยะเยือกเช่นนี้เพียงพอที่จะเจาะผ่านผิวหนังของคนๆ หนึ่งได้ในทันที มันสามารถแทรกซึมลึกเข้าไปในอวัยวะต่างๆ ที่อยู่ภายใน ซึ่งไม่ว่าใครก็ไม่อาจจะทนไหว

เฉินผิงหายใจเข้าลึก ขณะที่เขาปลดปล่อยพลังของวิญญาณในตัวเขา ก่อเกิดเปลวไฟสีน้ำเงินกะพริบบนฝ่ามือของเขา

จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปหาเสี่ยวหรูอย่างช้าๆ และสัมผัสเธอเบาๆ ด้วยมือทั้งสองข้างของเขา

ความเย็นเสียดแทงแทรกซึมเข้าไปถึงกระดูกอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม เขาพยายามที่จะสกัดกั้นมันเอาไว้ด้วยพลังวิญญาณของเขา พร้อมกับส่งพลังวิญญาณให้กับเสี่ยวหรูในเวลาเดียวกัน

ด้วยการอาศัยไฟแห่งวิญญาณบนฝ่ามือของเขา เขาจึงสามารถหยุดน้ำแข็งไม่ให้แช่แข็งมือของเขาได้

อย่างไรก็ตาม ภายในไม่กี่นาที เขาเริ่มสั่นสะท้านไปทั้งตัว เนื่องจากพลังวิญญาณลดลงอย่างมาก เขาไม่สามารถยืนหยัดได้นานกว่านี้ ในขณะที่ไฟแห่งวิญญาณก็เริ่มอ่อนแรงลง ไอน้ำแข็งเริ่มปกคลุมมือของเขา ถ้าเขาไม่หยุดเขาจะกลายเป็นน้ำแข็งในไม่ช้า

เมื่อสังเกตเห็นดังนั้น เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องปล่อยมือของเขาออก เขาไม่สามารถทำอะไรได้ ในขณะที่มองไปที่เสี่ยวหรู เขารู้สึกผิดอย่างมากและทำอะไรไม่ถูก

“ไม่ต้องห่วงนะเสี่ยวหรู ไม่ว่าจะยังไง คราวนี้พี่จะช่วยเธอเอง!”

หลงเซียวขัดสมาธินั่งบนพื้นไม่ไกลนัก ร่างของเขาคลุมด้วยเสื้อคลุมสีดำ รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากของเขา

การประลองในครั้งนี้ทำให้เขาได้รับผลประโยชน์มากมาย

“หากมีโอกาสเช่นนี้อีกสักสองถึงสามครั้ง ฉันจะสามารถช่วยให้แกไปถึงระดับเจ้ายุทธ์สูงสุดได้ในระยะเวลาอันสั้น แกอาจสามารถบรรลุระดับขุนพลยุทธ์ได้อย่างง่ายดาย…” เสียงแก่และแหบพร่ากล่าวขึ้นภายในจิตใจของหลงเซียว

“ท่านครับ เมื่อไหร่ผมจึงจะสามารถบรรลุไปถึงระดับปราชญ์ยุทธ์ได้?” หลงเซียวถามอย่างตื่นเต้น

“ปราชญ์ยุทธ์งั้นรึ?” เสียงแก่ที่แหบพร่าหยุดชั่วขณะก่อนจะพูดต่อ “ฉันเกรงว่าระดับปราชญ์ยุทธ์จะเป็นเพียงแค่ตำนาน...”

หลงเซียวนิ่งเงียบไปทันทีเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น

ที่แท้ระดับการฝึกบำเพ็ญฌานในขั้นปราชญ์ยุทธ์นั้นกลายเป็นเพียงแค่ตำนานปรัมปราไปแล้ว แม้ว่าการฝึกบำเพ็ญฌานจะมากมายและไม่มีที่สิ้นสุด แต่ขีดจำกัดเพียงอย่างเดียวที่ฉันเคยเห็นและได้ยินมาคือระดับของปราชญ์ยุทธ์