หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 147

“ให้ดูก็ให้ดู!” เหลิ่งปิงรู้ว่าถ้าไม่ให้เฉินผิง เขากลัวว่าเฉินผิงจะไม่ยอมเลิกรายุติเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงถอดนาฬิกายื่นให้เฉินผิงแล้วกล่าวว่า “มีหลายคนจดจ้องนายอยู่ ถ้านายโยนของฉันละก็ นายต้องจ่ายมาให้ฉันเต็มราคา!”

เหลิ่งปิงเชื่อว่าถ้าเฉินผิงไม่โยนนาฬิกาและไม่เอาไปชั่งน้ำหนัก เขาก็จะไม่สามารถได้ว่านาฬิกาเรือนนี้เป็นของจริงหรือของปลอม อย่างไรก็ตามนี่เป็นของเลียนแบบระดับสูง หากต้องการดูว่าเป็นของจริงหรือของปลอมด้วยสายตา มีเพียงแค่ผู้เชี่ยวชาญด้านการประเมินราคาทองเท่านั้นที่จะทำได้ เพราะงั้นเขาไม่เชื่อว่าแค่มองเฉินผิงจะดูออกได้!

เฉินผิงรับนาฬิกาทองคำของเหลิ่งปิงมา หลังจากที่จับเล่นอยู่ในมือสักพัก เขาก็ส่งมันคืนให้เหลิ่งปิง

“แค่นี้?” เหลิ่งปิงรับนาฬิกาของตัวเองกลับมา และหันไปมองเฉินผิงด้วยสีหน้าที่มึนงง “นายแค่ดูนิดๆหน่อยๆ ก็รู้แล้วหรือว่าเป็นของแท้ของของปลอม”

“ใช่ เพียงแค่ผมดูมันผมก็รู้แล้ว” เฉินผิงพยักหน้า

“เหอะ เสแสร้งแกล้งทำมีเลศนัย...” เหลิ่งปิงถอนหายใจอย่างเย็นชา และสวมนาฬิกากลับเข้าไปใหม่

ในขณะที่ทุกคนกำลังรอให้เฉินผิงแสดงหลักฐาน ทันใดนั้นจังเหมี่ยวก็กรีดร้องขึ้นมา

“พี่ปิง! พี่...พี่รีบดูนาฬิกาของพี่สิ...”

เหลิ่งปิงชะงักไปครูหนึ่งแล้วรีบก้มมองดูนาฬิกา และนั่นก็ทำให้ตกตะลึงทันที

เพื่อนร่วมชั้นทุกคนที่เต็มไปด้วยความมึนงง เมื่อเหลือบดูไปที่นาฬิกาของเหลิ่งปิง พวกเราก็ตกตะลึงเช่นกัน!

นาฬิกาทองคำเงาวาวทองอร่ามที่อยู่บนข้อมือของเหลิ่งปิง ตอนนี้มันไม่มีแล้วแต่มันกลายเป็นสีทองแดง เห็นได้ชัดว่าชิ้นส่วนที่อยู่ข้างบนสีมันหลุดไป!

เมื่อเห็นเช่นนี้แล้ว นาฬิกาทองคำเรือนนี้ต้องเป็นของปลอมอย่างแน่นอน ถ้าเป็นทองจริงๆสีมันจะหลุดได้อย่างไร!

ทุกคนมองไปที่เหลิ่งปิงด้วยสายตาที่แปลกประหลาด และบรรยากาศก็อึดอัดมากเช่นกัน!

“นาฬิกาเรือนนี้เลียนแบบได้แย่มาก แค่ผมจับเล่นๆผงทองคำก็หลุดออกมาแล้ว”

เฉินผิงหยิบทิชชูเปียกขึ้นมาเช็ดมือ และมุมปากของเขาก็ยกขึ้นเล็กน้อย

สีหน้าของเหลิ่งปิงนั้นมืดมนหมองมัวไปหมด ไม่ต้องพูดเลยว่ามันน่าเกลียดขนาดไหน!

และอีกด้านหนึ่งจังเหมี่ยวก็มองไปที่เหลิ่งปิงอย่างพูดอะไรไม่ออกเช่นกัน