ขณะที่พูดเหลิ่งปิงก็กดสั่งนาฬิกามูลค่ากว่าสองแสนหยวนทางออนไลน์ต่อหน้าทุกคน
และการชำระเงินสำเร็จแล้วเหลือเพียงแค่รอการจัดส่ง!
คราวนี้สายตาอิจฉาริษยาของทุกคนก็กลับมาอีกครั้ง พวกเขาเชื่อว่าเหลิ่งปิงมีศักยภาพนั้นจริงๆ เรื่องนาฬิกาปลอมนั่นต้องถูกโกงอย่างแน่นอน
เหลิ่งปิงถอนลมหายใจยาวๆและในที่สุดฐานะผู้มีอิทธิพลของเขาก็รักษาไว้ไม่ได้
เฉินผิงมองไปที่เหลิ่งปิงแล้วยิ้มออกมาบางๆ
คำสั่งซื้อทางออนไลน์สามารถคืนสินค้าได้ และหลังจากคืนนี้เหลิ่งปิงก็จะส่งคืนได้อย่างสมบูรณ์โดยไม่เสียเงินสักหยวน
แต่เฉินผิงยังไม่ถึงที่สุด เขายังต้องการเล่นกับเหลิ่งปิงคนนี้อยู่
เรื่องของนาฬิกาทองคำนั้นเป็นเพียงเหตุการณ์เล็กๆ ไม่มีผลกับภาพลักษณ์ของเหลิ่งปิงเท่าไหร่ในสายตาทุกคน
เหลิ่งปิงมองเฉินผิงด้วยสายตาที่ยั่วยุ
เขารู้ว่าเฉินผิงแค่จะทำให้ตัวเขาอับอายขายขี้หน้า แต่ตอนนี้ตนเองไม่เพียงแต่ไม่ได้ดูโง่เท่านั้น อีกทั้งท่าทีของทุกคนที่มีต่อเขาก็ยิ่งดูให้เกียรติขึ้นเรื่อยๆ
“นายเพิ่งบอกว่าตัวเองไม่ได้ขัดสนเรื่องเงินและเหล้าเหมาไถก็ไม่ถูกปากใช้ไหม งั้นนายอยากดื่มเหล้าอะไร โรงแรมฟู่เหาแห่งนี้มีเหล้าทุกประเภท แต่ขึ้นอยู่กับว่านายสามารถจ่ายมันได้หรือเปล่า”
เหลิ่งปิงเกือบถูกเฉินผิงกำจัดไปแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาที่เขาจะเอาคืน
“บรั่นดีเป็นไง?” เฉินผิงมองเหลิ่งปิงแล้วยิ้มอย่างเย็นชา พร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยการยั่วยุ “คุณกล้าดื่มไหมล่ะ ผมเกรงว่าคุณจะเอาเงินไปจ่ายค่านาฬิกาหมดแล้ว เดี๋ยวจะจ่ายบิลไม่ไหว...”
เหลิ่งปิงชะงักไปครู่หนึ่ง เขาไม่คิดเลยว่าเฉินผิงจะเลือกไวน์ที่ราคาแพงขนาดนี้ บรั่นดีหนึ่งขวดราคาถูกสุดก็สองแสนขึ้นไป
คนอื่นๆมองเฉินผิงด้วยความประหลาดใจ สีหน้าหน้าเต็มไปด้วยความน่าเหลือเชื่อ!
“พี่เฉินผิงคะ...” หวังหันหันดึงมุมเสื้อของเฉินผิงเบาๆ
เธอเคยพักอยู่ที่บาร์ และรู้ว่าราคาบรั่นดีหนึ่งขวดก็แสนกว่าแล้ว ถึงแม้จะหารกับซื้อแต่ราคาก็ไม่น้อยเลย!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...