หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 149

“พี่เฉินผิง ช่างมันเถอะ...”

สีหน้าของหวังหันหันเต็มไปด้วยความประหม่า เธอพูดกับเฉินผิงเสียงเบา

เมื่อเห็นหวังหันหันทำเช่นนั้น เหลิ่งปิงก็หัวเราะออกมาทันที แล้วมองไปที่เฉินผิงอย่างล้อเลียน “เจ้าหนู นึกเสียใจตอนนี้ยังทันนะ ดูท่าทางตอนนี้ของนาย ฉันกลัวว่าแค่เงินสองหมื่นก็ไม่มีจ่ายหรือเปล่า แล้วยังมีหน้าจะดื่มบรั่นดี ไม่เคยเห็นใครขี้โม้โอ้อวดได้เท่านายเลย...”

“นึกเสียใจทีหลัง?” เฉินผิงยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย “เสียใจทีหลังอะไร ไม่ใช่แค่ดื่มบรั่นดีสองสามขวดเหรอ แล้วก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยดื่ม มันมีอะไรให้น่าเสียใจทีหลังล่ะ หรือถ้าคุณจะเสียใจในภายหลัง งั้นตอนนี้ก็ส่งคืนให้พนักงานกลับไปได้นะ...”

“ฮ่าๆ ล้อเล่นอะไรอยู่เหรอ ฉันจะเสียใจในภายหลังได้ยังไง สำหรับฉันเงินล้านสองล้านมันไม่ได้เข้าตาเลย...”

เหลิ่งปิงหัวเราะออกมายกใหญ่ แต่กลับแอบสาปแช่งเฉินผิงอยู่ในใจ เขาอยากรู้ว่าเฉินผิงจะเสแสร้งไปถึงเมื่อไหร่ รอให้เอาไวน์มาเสิร์ฟก่อน เฉินผิงจะต้องเสแสร้งต่อไม่ไหวแน่นอน!

ไม่นานนัก พนักงานก็นำบรั่นดีสิบขวดมาวางบนโต๊ะ ทุกคนมองดูบรั่นดีที่อยู่ตรงหน้าอย่างตาเป็นประกาย พวกเขาไม่เคยดื่มไวน์ที่ราคาแพงขนาดนี้มาก่อน!

เหลิ่งปิงกำลังบีบบังคับให้เฉินผิงยอมแพ้ เขารู้ว่าเฉินแค่เสแสร้งแกล้งทำเท่านั้น เขาไม่เปิดขวดไวน์แน่ๆ

เหลิ่งปิงไม่ต้องการให้เปิดมัน เพราะเขาไม่มีเงินมากขนาดนั้น สำหรับมื้ออาหารที่ราคามากกว่าหนึ่งล้าน!

เฉินผิงยิ้มอย่างเยือกเย็น แล้วพูดกับพนักงานเสิร์ฟว่า “รบกวนเปิดไวน์ทั้งหมดด้วยครับ”

“ได้ครับท่าน...” พนักงานเสิร์ฟค่อยๆเปิดบรั่นดีออกทีละขวด

ตอนนี้เหลิ่งปิงตะลึงจนตาค้าง เขาไม่คิดว่าเฉินผิงจะปล่อยให้พนักงานเปิดขวดไวน์จริงๆ!

ปุ้ง!

พนักงานเปิดไวน์ไปอีกขวด!