หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1470

เฉินผิงจ้องไปยังแก่นเงือกอยู่เป็นนาน แต่เขาก็คิดอะไรไม่ออกเลย สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจวางแก่นเงือกนั้นลง

จากนั้นเขาก็ผลักประตูวังให้เปิดออก มันเผยให้เห็นแก่นอสูรมากมายนับไม่ถ้วนส่องประกายอยู่เต็มไปหมด

เฉินผิงปล่อยปราณสัมผัสออกมาเพื่อค้นหาทั้งบริเวณนั้นว่ามีใครอื่นอยู่ในเมืองเทียนบ้างไหม

เมื่อเขาเพ่งปราณสัมผัสเพื่อค้นหาสิ่งที่อยู่เหนือหัวของเขา เขาก็รู้ว่าเขาไม่สามารถผ่านออกไปจากเมืองเทียนได้ และยังไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของเกาะสะกดมังกรอีกด้วย

“เกาะสะกดมังกรหายไปไหนแล้ว? มันเป็นไปได้ยังไง?”

เฉินผิงตื่นตกใจ เขาต้องการจะปล่อยปราณสัมผัสออกไปอีกครั้ง แต่เขาก็เหนื่อยล้ามากเกินกว่าจะทำเช่นนั้นเนื่องจากเขามีพลังจิตไม่เพียงพอ

เฉินผิงหงุดหงิด เขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องฝึกวิชาต่อไป เรื่องอื่นนั้นจำเป็นต้องรอไปก่อนจนกว่าพลังงานของเขาจะฟื้นฟู

โชคดีที่มีแก่นอสูรอยู่มากมายจนนับไม่ถ้วนที่นี่ ซึ่งมันเพียงพอที่จะช่วยให้ฉันฟื้นตัวได้!

เมื่อคิดได้อย่างนั้น เขาก็นั่งขัดสมาธิและปล่อยพลังจิตตวิสุทธิออกมาทันที

พลังวิญญาณที่มีปริมาณมหาศาลเริ่มไหลเวียนไปทั่วร่างของเขา

ในชั่วพริบตาก็ผ่านไปแล้วถึงสิบวัน เหลืออีกเพียงแค่สองสามวันเท่านั้นก็จะถึงวันปีใหม่

ระหว่างสิบวันนั้น โลกยุทธภพในจิงตูเปลี่ยนไปอย่างเงียบเชียบ และอำนาจของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ก็ดูเหมือนจะพุ่งทะยานไปจนถึงขีดสุด

สมาพันธ์ขยายตัวโดยไร้ซึ่งการขัดขวางใดๆ จากทางการ ดังนั้นหลายคนจึงเริ่มพูดกันถึงเรื่องนี้

ในตอนนั้น จ้าวลี่กั๋วและสี่คนโฉดก็มาปรากฏตัวที่หุบเขายา

พวกเขาเรียกทุกคนมารวมตัวกันเพื่อปกป้องหลงอู่และคนอื่นๆ

จ้าวลี่กั๋วและสี่คนโฉดเป็นลูกน้องของเฉินผิง พวกเขาจึงรู้ภารกิจของตนเอง ไม่ต้องคำนึงถึงว่าเฉินผิงตายไปแล้วหรือยังมีชีวิตอยู่ พวกเขาก็จำเป็นต้องปกป้องเพื่อนและสมาชิกในครอบครัวของเฉินผิงเอาไว้ให้ดี

ขณะนั้น ความเชื่อมั่นของกู่หลิงเอ๋อร์ที่มีต่อเฉินผิงเริ่มสั่นคลอน นี่ก็หลายสัปดาห์แล้ว คุณอยู่ที่ไหนนะ? เฉินผิง สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้กำลังเตรียมตัวจะโจมตีหมู่บ้านคนโฉดแล้ว ถ้าคุณยังมีชีวิตอยู่จริงๆ คุณก็ควรจะออกมาปรากฏตัวในเวลาเช่นนี้แล้วสิ

หนิงจื้อเดินเข้ามาในห้องโถงสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้และพูดกับจู้จื่อซานว่า “ประธานจู้ สำนักและตระกูลแทบทั้งหมดในจิงตูต่างก็เข้าร่วมกับสมาพันธ์แล้ว ต่อไปเราควรจะสั่งสอนบทเรียนให้กับพวกที่ใกล้ชิดสักหน่อยจะดีไหมครับ?”

“คุณคิดอะไรอยู่ล่ะ? หนิงจื้อ” จู้จื่อซานถาม

ตลอดเวลาที่ผ่านมาในช่วงนี้ เขาเริ่มจะชินกับการปล่อยให้หนิงจื้อจัดการเรื่องต่างๆ ไปแล้ว

“จนถึงตอนนี้ ตระกูลต่งกับตระกูลเก๋อก็ยังไม่ยอมเข้าร่วมกับสมาพันธ์ และพวกเขาก็ค่อนข้างมีอิทธิพลในจิงตูด้วย ถ้าเราผลีผลามเข้าโจมตีและกำจัดพวกเขา ทางการคงไม่พอใจเป็นแน่ ดังนั้น ผมจึงคิดว่า…”

หนิงจื้อโน้มตัวเข้าไปใกล้หูจู้จื่อซานและพูดจนจบประโยคอย่างแผ่วเบา

จู้จื่อซานหัวเราะออกมาดังลั่นหลังจากได้ยินสิ่งที่หนิงจื้อพูด “หนิงจื้อ คุณนี่ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ! ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณคิดได้อย่างนี้ ดีเลย จัดการตามแผนคุณไปได้เลย” จู้จื่อซานอุทานออกมาด้วยความพอใจขณะที่โบกไม้โบกมือของเขา

ริมฝีปากของหนิงจื้อโค้งเป็นรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็หันหลังเดินออกไปจากสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้